Τρίτη 24 Μαΐου 2011

Rocky IV

Απόψε το σταρ τσάνελ προβάλλει το Rocky V. Αλλά το καλό το έδειξε την προηγούμενη βδομάδα κι είναι το IV, νούμερο που παραπέμπει στη διεθνή των τροτσκιστών και τον αντιδραστήρα νο 4 του τσέρνομπιλ, που λύγισε στο σαμποτάζ και μάλλον ήταν κι αυτός τροτσκιστής, σαν το μάκη ένα πράγμα.

Η κε του μπλοκ προτρέπει τους σφους αναγνώστες, πριν συνεχίσουν να διαβάζουν την ανάρτηση, να πάνε δεξιά στην ετικέτα ιβάν ντράγκο, να πατήσουν πάνω της και να διαβάσουν τα προλεγόμενα αυτού του κειμένου. Για όσους βαριούνται να το κάνουν, μικρή σύνδεση με τα προηγούμενα.

Ο ρόκι μπαλμπόα είναι ο σταλόνε πυγμάχος, που νικάει μαύρους και σοβιετικούς. Ποιοι είναι όμως οι φίλοι μας οι σοβιετικοί;

Καταρχάς, ο ιβάν ντράγκο (προφέρεται ντρ-ράγκα στα ρώσικα). Δίμετρος αξιωματικός του κόκκινου στρατού, πραγματικό τέρας της φύσης, που δεν μιλάει πολύ (πέντε ατάκες όλες και όλες, μα καρδιά μικρού παιδιού και μια συγκλονιστική ερμηνεία) κι έχει το άγγιγμα του μίδα από την ανάποδη (γουάτ χι χιτς, χι ντιστρρόιζ λέει γι’ αυτόν ο νικήτα κολόφ). Στην πραγματική ζωή είναι ο ντολφ λούντγκρεν, σουηδός αθλητής, για τον οποίο ο αστικός μύθος μας λέει ότι συμμετείχε σε δύο ολυμπιάδες, τη δεύτερη πολιτογραφημένος ως αμερικάνος. Έκτοτε απολαμβάνει τα αργύρια της προδοσίας του στην άλλη όχθη του ατλαντικού.

Ο νικαλάι κολόφ, μέλος του πολιτ-μπιρό του κκσε, και κάτι σαν πολιτικός επίτροπος του ντράγκο, από την επιτυχία του οποίου εξαρτά την πολιτική του καριέρα. Μπρεζνιεφικός παλιάς κοπής, που βρίσκεται στο στόχαστρο του γκόρμπι και δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στη νέα σκέψη της περεστρόικα. Μετά το τέλος του αγώνα στη μόσχα και τον δεκάρικο λόγο του ρόκι περί αλλαγής, ο γκορμπατσόφ τον λοξοκοιτάζει άγρια και τον υποχρεώνει να σηκωθεί όρθιος και να χειροκροτήσει κι αυτός απρόθυμα την αλλαγή που έρχεται. Το πιο πιθανό είναι να έπεσε θύμα εκκαθάρισης στην 19η συνδιάσκεψη του 88’, μαζι με το λιγκατσόφ.

Η δυναμική και γοητευτική γυναίκα του ντράγκο (και σύζυγος του σταλόνε στην πραγματική ζωή) λουντμίλα. Αποδίδει στο σπανάκι την υπερφυσική δύναμη του συζύγου της και τραβά μια ηδονική τζούρα απ’ το τσιγάρο του κολόφ, όταν ο ντράγκο γρονθοκοπεί μέχρι θανάτου τον απόλλο κρηντ. Στη δύση συνηθίζουν να ψάχνουν τη γυναίκα που κρύβεται πίσω από κάθε άντρα. Σε αυτήν την περίπτωση, μάλλον ο ντράγκο κρύβεται πίσω από τη λουντμίλα. Σοβιετική γυναίκα νέου τύπου, έστω κι αν έχει επιρροές από τα δυτικά πρότυπα ομορφιάς (ξανθό αγορέ μαλλί της εποχής).

Γυρισμένη στις απαρχές της περεστρόικα κι εν μέσω ριγκανισμού, εν έτει 1985, η ταινία προσφέρει μια σειρά από συνειρμούς κι επίπεδα ανάγνωσης.
Η σοβιετική ένωση αποφασίζει να εισβάλει (οι σοβιετικοί πάντα εισβάλλουν, ποτέ δε μπαίνουν) στον χώρο της επαγγελματικής πυγμαχίας, σε μια έξοχη –και προφητική για την εποχή της- αλληγορία για τη διολίσθηση στο σοσιαλισμό με αγορά που έφερνε η περεστρόικα.
Η μαύρη φυλή βρίσκεται πάντα σε δεύτερο πλάνο, πίσω απ’ το λευκό που θριαμβεύει, αλλά ο νέγρος προπονητής του ρόκι αναβιώνει το θρύλο του φίσερ, και νικά στο σκάκι το ρώσο συνοδό τους στη σιβηρία. Τσεκ μέι μάι φρεντ.
Κι η αλλαγή είναι η λέξη φετίχ μιας δεκαετίας, που ξεκινάει με το πασόκ του ανδρέα και τελειώνει με τους ανέμους της αλλαγής των σκόρπιονς. Η άντρια ρωτάει κλαίγοντας το ρόκι: όλος ο κόσμος αλλάζει, εσύ γιατί δεν αλλάζεις; -Γιατί είμαι μαχητής, της απαντάει τσεκουράτα αυτός. Βλέποντας όμως τους σοβιετικούς να αλλάζουν στάση στο τέλος και να τον αποθεώνουν, τους λέει συγκινημένος: ιβ άι κεν τσέιντζ, δεν γιου κεν τσέιντζ. Κι έζησαν αυτοί καλά και μη χειρότερα.

Ας δούμε μερικές σκηνές ακόμα.
-Το έργο ξεκινάει με την κορυφαία κινηματογραφική απεικόνιση του ψυχρού πολέμου. Δύο γάντια του μποξ από αντίθετες κατευθύνσεις περιστρέφονται κι ετοιμάζονται για μετωπική σύγκρουση. Το ένα από αριστερά –όπως βλέπουμε τη δύση στον χάρτη- έχει την αστερόεσσα, ενώ το σοβιετικό είναι από δεξιά, γιατί εκείνη την εποχή είχε αρχίσει η πλήρης αντιστροφή των εννοιών κι οι συνεπείς μπρεζνιεφικοί παρουσιάζονταν ως συντηρητικοί, ενώ τα γκεσέμια της περεστρόικα ως ανανεωτές. Η μουσική ανεβάζει την αδρεναλίνη κι η υφήλιος περιμένει τη σύγκρουση με κομμένη την ανάσα.

Στον δεκάρικο λόγο του περί αλλαγής, ο ρόκι λεει στο κοινό της μόσχας πως είδε δύο ανθρώπους να σκοτώνονται μες στο ρινγκ, αλλά τουλάχιστον γλίτωσαν είκοσι εκατομμύρια. Ένας θρίαμβος της ειρηνικής συνύπαρξης, κι ένας σαφής υπαινιγμός για τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και τους είκοσι εκατομμύρια νεκρούς της σοβιετίας. Αλλά όταν μιλάει γι' αυτό ένας αμερικάνος είναι σκέτη πρόκληση. Είναι σαν εκείνο τον συμπαίκτη του τζόρνταν, που είχε πει ότι θα θυμάται πάντα τη νύκτα που πέτυχαν μαζί με τον MJ 70 πόντους. Αυτός τον ένα κι ο τζόρνταν τους άλλους 69.

-Άλλη σκηνή με ιστορικό φόντο το βήτα παγκόσμιο. Ο ρόκι κάνει προετοιμασία στην παγωμένη σιβηρία κι ο στρατηγός χειμώνας τον σκληραγωγεί και του δίνει τη νίκη απέναντι στον ντράγκο με το κορυφαίο προπονητικό επιτελείο (που είχε ακόμα και κουβανό) και τον τεχνολογικό εξοπλισμό που θύμιζε την πολεμική μηχανή της γερμανίας. Κατά τη διαμονή του στη στέπα ο ρόκι αφήνει μουσάκι μπολσεβίκου κομισάριου, αλλά τη μέρα του τελικού είναι ξυρισμένος σαν καλός αμερικανός. Αν είχε πάει μερικά χρόνια πιο πριν, θα μπορούσε να συναντήσει και το νίκο ζαχαριάδη, ή κάποιον άλλο αντιφρονούντα. Αν και στην πραγματικότητα οι σκηνές αυτές γυρίστηκαν στον καναδά.

Ο σωματότυπος κι η προετοιμασία του ντράγκο, θυμίζουν γόνο της αρείας φυλής. Αλλά παρά τις σπόντες περί ολοκληρωτισμού, η ταινία δε μας ταυτίζει πλήρως με τους φασίστες. Ας μην ξεχνάμε ότι ο χίτλερ έφυγε ντροπιασμένος από το στάδιο μετά τα τέσσερα χρυσά του τζέσε όουενς, ενώ ο γκόρμπι μένει στο γήπεδο κι αναγνωρίζει ιπποτικά τη νίκη του μπαλμπόα.

-Την ίδια στιγμή που ο κεντρικός σχεδιασμός προβλέπει τόσες σπατάλες για την άρτια προετοιμασία του ντράγκο, το ρολόι της ιστορίας για το λαό της σιβηρίας είναι σταματημένο στο μεσαίωνα, στην εποχή του άροτρου και του αλόγου. Το τρένο της ετε δε διασταυρώθηκε ποτέ με τον υπερσιβηρικό. Έκανε στάση όμως στις ηπα και την οικογένεια του ρόκι, ο οποίος δώρισε ένα ρομπότ στον κουνιάδο του για να τον συντροφεύει και να του καλύψει το ερωτικό κενό. Καυστικό σχόλιο για την αποξένωση και τις αλλοτριωμένες ανθρώπινες σχέσεις στην αμερικάνικη κοινωνία.

-Με αυτά και με εκείνα, η εξωνημένη εργατική τάξη της δύσης μαγεύεται από τον καταναλωτισμό και στρέφεται ενάντια στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε και την έλλειψη ελευθερίας. Κλείνετε το λαό σας πίσω από τείχη και όπλα, λέει στον κολόφ ο κουνιάδος του ρόκι στη συνέντευξη τύπου για τον αγώνα της μόσχας. Στην πρώτη συνέντευξη τύπου, ο κρηντ που προπονείται για μακαρίτης, λέει ότι θα στείλει το σοβιετικό στη σύνταξη (σόσιαλ σεκιούριτι) κι όλοι σκάνε στα γέλια. Στην χώρα της πρωτομαγιάς του σικάγο, ακόμα κι η απλή αναφορά στον όρο κοινωνική ασφάλιση ακούγεται πλέον ως ανέκδοτο. Πιο πριν ο κρηντ αποκαλεί σύντροφο μπλα-μπλα (μπιγκ μάουθ) τον κολόφ που συμπληρώνει διαλεκτικά τη λακωνική δωρικότητα του ιβάν.

-Πριν τον τελικό γύρο (που στο μποξ δεν είναι ο τρίτος, αλλά ο δέκατος πέμπτος) ο κολόφ βλέπει την ήττα να έρχεται –μαζί με το τέλος της ιστορίας και της πολιτικής του καριέρας- και κατεβαίνει πραξικοπηματικά στο ρινγκ, για να συνεφέρει τον ντράγκο, που συμβολίζει τις σοβιετικές μάζες. Αλλά το κάλεσμα της επιτροπής σωτηρίας των πραξικοπηματιών αφήνει τις μάζες παγερά αδιάφορες. Ο ντράγκο σηκώνει τον κολόφ στον αέρα, τον πετάει μακριά, στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και φωνάζει δυνατά: παλεύω για μένα, για μένα...
Για μένα τραγουδώ, που έλεγε κι ο τροβαδούρος της ατομικής άρνησης βασίλης παπακωνσταντίνου. Ένα αυθόρμητο ξέσπασμα των καταπιεσμένων μαζών ενάντια στη νομενκλατούρα, και τον ολοκληρωτισμό της κολεκτίβας που υπέτασσε την ατομικότητα.

-Η τελετή έναρξης στον αγώνα επίδειξης στις ηπα, έχει πολλά φώτα, μαζορέτες με στρινγκ, φτηνό σόου και τον τζέιμς μπράουν να τραγουδάει λίβινγκ ιν αμέρικα. Με δυο λόγια όλο το κιτσαριό από την τελετή έναρξης των ολυμπιακών του λος άντζελες (που είχαν γίνει ένα χρόνο πριν). Ο μουζίκος ντράγκο τα βλέπει όλα αυτά κάθιδρος, με γουρλωμένα μάτια. Αλλά στη συνέχεια χαλάει το σόου και το μετατρέπει σε τραγωδία, σκοτώνοντας τον υπερφίαλο κριντ.

Η αντίστοιχη τελετή στον αγώνα της μόσχας δε μοιάζει σε τίποτα με το συγκινητικό νταζβιντάνια του μίσα. Αντιθέτως αναπαράγει όλα τα στερεότυπα των αμερικάνων για τον φιλήσυχο σοβιετικό λαό. Γήπεδο-κλουβί με ένα σωρό συρματοπλέγματα κι ένα κοινό γεμάτο ένστολους αξιωματικούς για να παραπέμπει στον κομμουνισμό του στρατώνα.


Ο ντράγκο χαιρετάει στρατιωτικά τον γγ του κκσε, που αναφέρεται μεταξύ άλλων ως πρωθυπουργός και γραμματέας των σοβιέτ. Δεν είναι λάθος, αλλά προειδοποίηση, που κανείς δεν πήρε υπ' όψιν εγκαίρως. Τα επόμενα χρόνια ο γκόρμπι δημιούργησε μια σειρά από αστικά αξιώματα και τα συγκέντρωσε όλα στο πρόσωπό του.

Στο καπάκι αρχίζει να παίζει ο εθνικός ύμνος της σοβιετικής ένωσης, ενώ παράλληλα αρχίζει να εμφανίζεται ένα γιγάντιο πανό με τη μορφή του ντράγκο, που είναι σαν τον ιβάν τον τρομερό. Όλα αυτά κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της αγίας τριάδας της κομμουνιστικής ορθοδοξίας (μαρξ, ένγκελς, λένιν) των οποίων οι μορφές κοσμούν την οροφή του γεντί-κουλέ. Κριτική με το βαμβάκι για το φαινόμενο της προσωπολατρίας.

Οι κλασικοί είναι εκεί, ο γκόρμπι επίσης. Ναι, αλλά ποιος λείπει; Όχι ο κακοφονίξ. Τότε ποιος; Μα ο κατεξοχήν θύτης της περιόδου της προσωπολατρίας. Λείπει πραγματικά όμως; Όχι. Ο σύντροφος με το μουστάκι ενσαρκώνεται στην ουσία από το ρόκι μπαλμπόα, που ατιμάζει τους ρεβιζιονιστές μέσα στην έδρα τους κι έχει το παρατσούκλι ιτάλιαν στάλιαν. Στάλιν, σταλόνε, στάλιαν. Όλες οι λέξεις έχουν κοινή ρίζα κι αυτό δε μπορεί να είναι τυχαίο. Το στάλιαν βέβαια σημαίνει επιβήτορας κι έμεινε ως προσωνύμιο μάλλον από τα χρόνια που ο σταλόνε έπαιζε σε ταινίες πορνό. Κι έτσι οι συνειρμοί ιντριγκάρουν το πολιτικό μας φαντασιακό...

Πραγματικό αριστούργημα. Δε βγαίνουν πια τέτοιες ταινίες.

13 σχόλια:

zamorano είπε...

Eπισης,τρομερη σκηνη με τον νυν κυβερνητη της καλιφορνια η κατωθι:
http://www.youtube.com/watch?v=n4DCRAE41_c

Για την ιστορια,την ατακα με τους 70 ποντους την ειχε πει ο Stacey King, που την εξαργυρωσε με θεση σχολιαστη των μπουλς,προφανως με την ελπιδα να συνεχισει να πεταει ατακες (γιατι απο μπασκετ λιγα πραγματα...)

Επιρροή είπε...

Ο Ντράγκο δεν έχασε γιατί ο Ρόκι ήταν καλύτερος αλλά γιατί ήταν αντικομματικό στοιχείο και είχε χάσει την πίστη του στην κομματική πειθαρχία. ¨Οταν ο αγώνας βρισκόταν σε κορύφωση και ο αξιωματούχος προσπαθεί να του εξηγήσει ότι διακυβεύονται πολλά περισσότερα από μια μονομαχία δύο αντρών... Ο Ντράγκο απαντάει ότι "θα νικήσω αλλά μόνο για μένα", όχι για την υπεράσπιση της επανάσταση και η ρεφορμίστρια γυναίκα του αβαντάρει τον ατομισμό του. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι δεν φταίει ο Ντράγκο που έχασε. Ο Γκορμπατσώφ που παρατηρούσε τον αγώνα τον είχε ήδη ξεπουλήσει στους αμερικάνους όπως και τον αγώνα και σχεδίαζε να καταστρέψει τη Σοβιετική ¨Ενωση αφού ήδη είχε ξεκινήσει και γκρέμιζε τις σοσιαλιστικές κατακτήσεις. Το ΚΚΕ μπορούσε να βοηθήσει εκείνη την εποχή αλλά επικρατούσε η σύγχυση καθώς έδινε διμέτωπο εσωκομματικό αγώνα από τη μια με τις αστικές δυνάμεις μέσα του που ήθελαν να το βάλουν στο χέρι (Ανδρουλάκης, Δαμανάκη, κ.α) και από την άλλη με τον αριστερό οπορτουνισμό και τον αριστερισμό στη νεολαία.

haridimos είπε...

θα ήθελα να δω την κινηματογραφική κριτική από τον Ρίζο της εποχής (έστω κι από την Πρώτη..)
:-)

Il Trovatore είπε...

Κουμούνια σηκωθήτε απο τον καναπε.
Στο τέλος θα γίνει η προλεταριακή επανάσταση και εσείς θα βλέπετε "τα σταχυα" του Κιαροσταμι.

RedBoy είπε...

Ρε δε μας παρατάνε οι ηλίθιοι? Δεν ξέρουν που πεφτουν οι βιομηχανίες?
Δεν καταλαβαίνονυ τι συμβαίνει? Ναι αυτοι οι "απολιτικοι" που πήγαν στο συνταγμα!!! Γιατί πηγαίνουν σήμερα και βρίζουν τον κάθε πολιτικό ενώ την ίδια ώρα δεν τολμάνε να βάλουν στο βρωμόστωμα τους φράσεις όπως "είμαι ενάντια στον καπιταλισμό", "ειμαι ενάντια στο βιομηχανικό κεφάλαιο. Ξέρουν πολύ καλά αυτοι που πήγαν σήμερα τι έστι καπιταλισμός και προσπαθούν να μας πήσουν οτι για ολα φταίει το "πολιτικό σύστημα".

Δε θα πέρασει ο φασισμός!!

Η σημερινή λιτανεία κομμουνιστικών ιδεών μέσα στο οργανωμένο απ΄το κεφαλαιο (Nαι Ναι) πλήθος θα ενισχύσει την γραμμή εκείνων που οργανωνόνται και πορεύονται με ταξικά κριτηρία. Το κεφάλαιο προσπαθει να ωραιοποιησεί την δυστηχία των ταξεων που ενσωματώνονται στη λογική του την ίδια ώρα που οι καταπιεζόμενοι εξαθλιώνονται όλο και περισσότερο.
Μόνο η διαφορετική οργανωτική πρόταση των ταξικών δυναμεων που στηριζουν τήν υλική μορφή του οργανομένου συνδικαλιστικού κίνηματος έχει δυνατότητα νίκης μποστά στη κινητοποίηση που διέταξαν οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής μπροστά απ΄την βουλή.

Η "αγανακτισμένη" εργασία παραμένει "εργασία", έστω και αν κόβεις "υπερωρίες" εξω απο το κοινοβούλιο.

RedBoy είπε...

Sorry απολίθωμα αλλά τρέχει και η επικαιρότητα...

TRASH είπε...

Απολίθωμα, κλείνω ευλαβικά το γόνυ στην ταινιοκριτική και τους συμβολισμούς που αλλίευσες.
Αν μπορούσες να κάνεις και μία ανάλογη, για την καλύτερη κατ' εμέ ταινία της περεστροϊκής εποχής (το αποστολή εκτός έδρας [red heat]) με τον Σβατζενέγκερ, που δίχνει την περιφρόνηση του σοβιετικού ανθρώπου στον αμερικάνικο τρόπο ζωής και αξίες,θα σου είμουν υπόχρεος. Περιμένω με αγωνία.....

Ανώνυμος είπε...

Θα πήγαινα στο Σϋνταγμα να κάνω το κύμα αγανάκτησης χείμαρρο ανατροπής αλλά έχει στον 902 την φοβερή ρωσική σειρά: Η Μεγάλη Αλλαγή και είμαι ερωτευμένος με μια από τις πρωταγωνίστριες εκτός των άλλων.

Jean Sacque είπε...

@ redboy
Φίλε, για άλλη μια φορά αποδεικνύεις το γεγονός ότι η ηγεσία σου εξυπηρετεί το κυρίαρχο πολιτικό παιχνίδι με τη στάση της!!! Αν είσαι το κόμμα του λαού όπως διατείνεσαι, να πας και να πείσεις αυτούς τους εργαζόμενους και άνεργους ανθρώπους ότι δε φτάνει αυτή η διαμαρτυρία, χρειάζεται μαζική και οργανωμένη αντίσταση στα συνδικάτα και στα σωματεία. Αλλά φυσικά και σε αυτά που παρεμβαίνεις έχεις χτυπήσει σιωπητήριο, συνεχίζοντας τη στάση σου του φοιτητικού ξεσπάσματος του '06 και '07 και του Δεκέμβρη του '08. Σε όλες τις κρίσιμες μάχες που έχει δώσει ο λαός και η νεολαία τα τελευταία 40 χρόνια είσαι εκτός. Και θα συνεχίσεις να είσαι γιατί ο λαός στην πάλη του μαθαίνει να ξεχωρίζει τους πραγματικούς από τους ψεύτικους φίλους του. Αντί να κατηγορείς τον κόσμο για ασφαλίτη και πράκτορα (ως συνήθως) πήγαινε σε καμία συγκέντρωση να τον πείσεις. Ή μήπως φοβάσαι ότι οι και καλά "επαναστατικές" απόψεις σου θα βγουν για άλλη μία φορά off?

RedBoy είπε...

@ Jean Sacque

Ακουσα οτι το ΠΑΜΕ μοίρασε ενημερωτικά φυλάδια και καλά έκανε. Αυτό δε σημαίνει οτι δε θα γίνεται αντικριτική σε διατυπώσεις του τύπου "όλοι οι συνδικαλιστές είναι πουλημένοι" ή οτι θα αφαιρέσω απ΄όλους τους αγώνες τους ΚΚΕ για να τοποθετηθώ υπέρ της τελευταίας μόδας που προβάλλουν τα κανάλια ως αντίδοτο στην "κομματική νοοτροπία" κλπ, στρώνοντας το έδαφος για την επόμενη πολυκομματική κυβέρνηση.

Για όλα τα άλλα που λες δε θα σου απαντήσω γιατί

1. Δεν μας είπες εσύ τι υποστηρίζεις αν και φαίνεσαι εντελώς απολίτικος και ανιστόρητος , ικανός να υποστηρίξεις την επόμενη κυβέρνηση συνέργασίας, ως "γνήσια λαική έκφραση".

Και δε μου λες ρε παληκάρι που σου αρέσουν και οι μόδες:

Οι επαναστάτες του Δεκέβρη που βρίσκονται σήμερα? Δε μας χέζετε με το Δεκεβρη? Κοστετσοι της πολιτικής?

2. Λες ψέματα και βγάζεις χολή αντί να συμβάλεις σ'ενα εποικοδομητικό διάλογο. "Λαός" για σένα είναι οτιδήποτε δεν το αγγίζει το ΚΚΕ και δε θα σου περάσει μοδάκια.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Τρας δεν την έχω δει δυστυχώς. Αλλά μπορεί να κάνει αφιέρωμα ο ζαμοράνο. Η σκηνή που πόσταρε είναι φοβερή.

Κρίσιμη και σφαιρική η παρέμβαση της επιρροής. Αναδεικνύει τόσο τις ευθύνες της βάσης όσο κι αυτές της ηγεσίας, εξωτερικούς κ εσωτερικούς παράγοντες. Ποιοι είναι οι υλικοί όροι όμως που ερμηνεύουν αυτή την προδοσία; Μήπως παρασυρόμαστε σε ιδεαλιστικές προσεγγίσεις που αναζητούν τις αιτίες σε παράγοντες του εποικοδομήματος;

Χαρίδημε, ίσως μπορεί να βοηθήσει ο ελευθεράτος. Ρώτησέ τον αν έχεις κάποιο κονέ

Ανώνυμε με ποια απ' όλες; Μπορεί να τη διεκδικούν κι άλλοι σφοι και να 'χουμε μαχαιρώματα.

Ο ζαν σακ είναι στον ευρύτερο χώρο του μ-λ νομίζω. Από μια άποψη έχει σημασία η πολιτική τοποθέτηση του καθενός, για να κρίνουμε αν είναι συνεπής με όσα λέει. Το σημαντικό όμως είναι να απαντάμε σε αυτό που λέει συγκεκριμένα, όχι στην ένταξή του. Γιατί ούτε ο ρεντ μπόι είναι οργανωμένος στο κόμμα απ' όσο ξέρω.
Πάντως ζαν, αν είσαι στο εξωτερικό όπως θυμάμαι, ίσως να σχηματίζεις διαφορετική εικόνα από αυτή που θα είχες αν το ζούσες από πρώτο χέρι.

RedBoy είπε...

Ωραία με βάση αυτά που λέει:

"Σε όλες τις κρίσιμες μάχες που έχει δώσει ο λαός και η νεολαία τα τελευταία 40 χρόνια είσαι εκτός."

O ζαν σακ...εμφανίζεται ως εντελώς ανιστόρητος και δίνει το δικαίωμα στους άλλους να του πουν ότι έχει μπερδέψει την πολιτική με τη μόδα.

Το σχόλιο μου για το τι υποστηρίζει είχε να κάνει περισσότερο με τα γεγονότα που σχολίασα παραπάνω. Για την ουσία αυτών που είπα καμία αναφορά...Γενικώς αντι-ΚΚΕδισμός...ΡΕ ΔΕ ΘΑ ΣΑΣ ΠΕΡΑΣΕΙ...

Και δε μιλάω ως ΚΚΕς. Φαίνεται απο το σχόλιο ότι κάνω γενική θεωρητική παρέμβαση. Εαν είναι ΚΚΕδισμός να μην είσαι αντι-ΚΚΕ τότε πάω πάσο.

zamorano είπε...

Ελα ρε,δεν εχεις δει αυτην την ταινιαρα?Αν εξαιρεσεις οτι προβαλλονται ολα τα αμερικανικα στερεοτυπα σχετικα με τη σ.ενωση και τους σοβιετικους γενικοτερα (ψυχροι,λιγομιλητοι,σκληροι κλπ) η ταινια εχει καλο χιουμορ και φοβερα ταιριαστο καστινγκ,ειδικα ο μπελουσι δινει ρεστα σαν κλασικος αμερικανος μπατσος.

Προς το τελος αφηνει και κατι μπηχτες,οταν ο τραυματισμενος αρνολντ τσακωνεται με την κομματικη γραφειοκρατια που τον απειλει να τον καθαιρεσει και να τον στειλει πισω για να διερευνηθει απο τις μυστικες υπηρεσιες,αλλα οκ,συγχωρειται,χολυγουντ ειναι στην τελικη.

Α,επισης,ο κακος της υποθεσης ειναι ενας γεωργιανος (μειονοτητα κι ετσι) λαθρεμπορος ναρκωτικων,οποτε υπαρχει ενα κλιμα "ενοτητα απεναντι στο κοινο κακο" και "αφου μπορουμε να συνεργαστουμε γιατι τσακωνομαστε".Επισης υπαρχουν παρα πολλες ατακες που σου μενουν απο την ταινια,ειδικα οταν οι δυο μπατσοι συγκρινουν τις χωρες τους,τις συνηθειες τους,τις πρακτικες τους,το κρατος κλπ κλπ

Γενικα παντως,φαινεται πως και το 1988 που γυριστηκε δεν ειχε παρει κανεις χαμπαρι και δεν μπορουσε μαλλον και κανεις να προβλεψει τι θα ακολουθουσε σε 1-2 χρονια...μαλιστα,προς το τελος ο αρνολντ με περηφανια και σιγουρια προειδοποιει τον μπελουσι πως "θα σας νικησουμε ακομα και στο μπειζμπολ.."