Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

Οι άγγελοι του Σάρλη

Αν ο σάρλης είχε ινδιάνικο όνομα, θα μπορούσε να λέγεται και έλληνας σουσλώφ. Ιδεολογικός υπεύθυνος του κόμματος επί μεταπολίτευσης, με πλούσιο έργο που πιάνει όλο το φάσμα που αφορά το κομμουνιστικό κίνημα: ζητήματα τακτικής και στρατηγικής, την ένταξη στην εοκ, το οργανωτικό, την ιστορία του κόμματος, κλπ. Εμείς θα ασχοληθούμε με το τελευταίο πεδίο και τη μελέτη του σάρλη (που ήταν και η διατριβή του στη σοβιετική ένωση) για την πολιτική του κκε κατά του μοναρχοφασισμού κατά τα χρόνια 1929-36, από την έκκληση της κομιντέρν ενάντια στη φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές, μέχρι την επιβολή της δικτατορίας του μεταξά.

 Στην ουσία η εργασία αυτή εξετάζει την πολιτική του κόμματος μετά το παγκόσμιο οικονομικό κραχ του 29 και το σταδιακό της πέρασμα από τη λογική του σοσιαλφασισμού στην τακτική του ενιαίου μετώπου της εργατικής τάξης και τη συγκρότηση λαϊκού αντιφασιστικού μετώπου (λαμε). Από αυτήν την άποψη καθίσταται εξαιρετικά επίκαιρη η ανάγνωσή του, καθώς η απόκρουση του φασιστικού κινδύνου αναδεικνύεται με δραματικό τρόπο σε άμεσο ζητούμενο της περιόδου. Στην ιστορία δεν υπάρχουν άμεσες, μηχανιστικές αναλογίες μεταξύ δύο περιόδων. Αλλά η κριτική εξέταση του παρελθόντος προσφέρεται για χρήσιμα συμπεράσματα τα οποία πάντως δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούν με αυτά του σάρλη.
Ωστόσο το βασικό ερώτημα παραμένει: ποια πρέπει να είναι σήμερα η πολιτική του κκε εναντίον του σύγχρονου (μοναρχο)φασισμού; Ας δούμε πρώτα μερικά πράγματα για το βιβλίο και θα επιστρέψουμε στη συνέχεια σε αυτό το ερώτημα.

Η βασική θέση του συγγραφέα είναι ότι παρά την ευεργετική επίδραση της παρέμβασης της κομιντέρν, το κόμμα δεν απαλλάχτηκε κατευθείαν από τις στρεβλώσεις της προηγούμενης περιόδου και διόρθωσε σταδιακά τα λάθη του. Σύμφωνα με το σάρλη το κκε ακολουθούσε μέχρι το 33 αριστερίστικη, σεχταριστική πολιτική, στο πνεύμα της γραμμής του σοσιαλφασισμού. Το 34 με την 6η ολομέλεια καθόρισε για πρώτη φορά σωστά – κατά το σάρλη πάντα- το στρατηγικό του στόχο και τον χαρακτήρα της επικείμενης επανάστασης ως αστικοδημοκρατικό. Αλλά μόνο μετά το 7ο συνέδριο της κομιντέρν το 35 και τη θεωρητική της επεξεργασία για τα αντιφασιστικά μέτωπα, προσάρμοσε όλες τις πτυχές της πολιτικής του σύμφωνα με τη στρατηγική του και την τακτική που απέρρεε από αυτήν, καθορίζοντας σωστά το βασικό εχθρό του μετώπου και τις κοινωνικές δυνάμεις που το αποτελούν.
Παράλληλα ο σάρλης ασκεί κριτική σε μερικά δεξιού χαρακτήρα λάθη του κόμματος, όπως η υποτίμηση της δυναμικής της συγκυρίας μετά τα γεγονότα στη θεσσαλονίκη το μάη του 36 (για την οποία θεωρεί βασικό υπεύθυνο το ζαχαριάδη) και τη συγχώνευση των κομματικών οργανώσεων της υπαίθρου με τις αντίστοιχες οργανώσεις του αγροτικού κόμματος που οδήγησαν σε μερική απώλεια της οργανωτικής αυτοτέλειας του κκε.

Σημαντικοί σταθμοί σε αυτήν την πορεία ήταν: η συνένωση των συνδικάτων της ενωτικής και των ρεφορμιστικών συνδικάτων της επίσημης σε μια ενιαία γσεε, για τη συγκρότηση του ενιαίου μετώπου της εργατικής τάξης. Η διόρθωση της θέσης για ανεξάρτητη, ομοσπονδιακή μακεδονία και η άμεση σύνδεση του εθνικού ζητήματος με την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και την πάλη εναντίον της. Το κίνημα του πλαστήρα και η – λανθασμένη κατά το σάρλη- αρνητική στάση του κκε ενάντια στο πραξικόπημα και την προσπάθεια του βενιζελοφασισμού να επιβάλλει δικτατορία. Το σύμφωνο σοφούλη- σκλάβαινα και η προσπάθεια συγκρότησης λαϊκού μετώπου με τους φιλελεύθερους και άλλα μικροαστικά κόμματα για να κερδηθούν στον αντιφασιστικό αγώνα οι δημοκρατικές μάζες των βενιζελικών. Ο αγώνας για δημοκρατία και υπεράσπιση των αστικών ελευθεριών και δικαιωμάτων ενάντια στη φασιστική απειλή.

Ο σάρλης μας λέει ότι η αλλαγή πλεύσης του κκε δεν ήρθε εγκαίρως, ώστε να καταφέρει να συγκεντρώσει τις απαραίτητες δυνάμεις, για να ανατρέψει τη ροή των πραγμάτων και τη δικτατορία του μεταξά. Αλλά η πολιτική που χάραξε, έβαλε τα πρώτα φύτρα για τη σύλληψη και δημιουργία του εαμ και απέδωσε καρπούς μετά από μία πενταετία με την εποποιία της εθνικής αντίστασης.

Αυτά ως προς το κομμάτι της παρουσίασης. Περνάμε στο κομμάτι της κριτικής και σε ορισμένα κρίσιμα σημεία με προεκτάσεις στη σημερινή πραγματικότητα.

1. Από την επεξεργασία κομιντέρν, ο σάρλης ξεχωρίζει εκείνο το σημείο που λέει ότι ο φασισμός είναι η ανοιχτή, τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών, των πιο σοβινιστικών, των πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου. Αυτά κατά συνέπεια αποτελούν το βασικό εχθρό του αντιφασιστικού μετώπου το οποίο σύμφωνα με το σάρλη μπορεί να συμπεριλάβει και τμήματα της – λεγόμενης εθνικής- αστικής τάξης. Αυτή η ερμηνεία διαστρέφει το πνεύμα της κομιντέρν και προσπαθεί να το φέρει στα μέτρα της τότε κυρίαρχης γραμμής στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα (ύπαρξη εθνικής αστικής τάξης και συνεργασία με τη μη μονοπωλιακή αστική τάξη). Διαβάζει δηλαδή το ιστορικό παρελθόν μέσα από το πρίσμα της εποχής του και τις πολιτικές σκοπιμότητες της συγκυρίας, διαπράττοντας το ίδιο ακριβώς σφάλμα για το οποίο κατηγορούν οι άγγελοι του σάρλη το σημερινό κκε στην περίπτωση του εαμ.

2. Ξεκινώντας από τη συγκυρία και τη βασική της αντίθεση, φασισμός ή (αστική) δημοκρατία, ο σάρλης λέει ότι οι κομμουνιστές, εφόσον δεν έμπαινε στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της επανάστασης, έπρεπε να πάρουν θέση σε αυτό το δίλημμα και να συμμετέχουν σε ένα πλατύ δημοκρατικό μέτωπο για την υπεράσπιση της (αστικής) δημοκρατίας και των κατακτήσεων της απέναντι στη φασιστική απειλή. Έτσι όμως αφενός υποτιμά το αναντίρρητο γεγονός ότι ο «δημοκρατικός πολιτικός κόσμος» ήταν αυτός που έστρωσε το δρόμο – κι ως ένα βαθμό στήριξε ενεργά- το φασισμό. Κι αφετέρου φαίνεται να εξετάζει κάπως στατικά τη συγκυρία και να επιλέγει τη λογική του μικρότερου κακού, η οποία σχεδόν πάντα καταλήγει στο μεγαλύτερο – όπως ακριβώς έγινε και σε αυτήν την περίπτωση με την παλινόρθωση της μοναρχίας και την επιβολή της δικτατορίας του μεταξά.

3. Ο σάρλης – και εν μέρει το κκε της εποχής- μεταφέρει μάλλον μηχανιστικά στην ελληνική πραγματικότητα την επεξεργασία της κομιντέρν για λαϊκό, αντιφασιστικό μέτωπο με τη σοσιαλδημοκρατία και άλλα μικροαστικά, δημοκρατικά κόμματα. Ελλείψει ενός σ/δ κόμματος με ευρεία εργατική βάση κι αξιόλογη εκλογική επιρροή, βαφτίζονται ως τέτοιο οι φιλελεύθεροι του βενιζέλου που φέρνουν περισσότερο στη σύγχρονη χρεωκοπημένη κι ανοιχτά αντιδραστική σοσιαλδημοκρατία. Παράλληλα λείπει (αν και ξεφεύγει κάπως από τα χρονικά και θεματικά όρια της μελέτης του σάρλη) μια κριτική αποτίμηση της θετικής και αρνητικής πείρας των λαϊκών μετώπων στην ευρώπη.

4. Πιστός στο πνεύμα της μπρεζνιεφικής εποχής του, ο σάρλης βάζει στο στόχαστρο της κριτικής του το ζαχαριάδη για τη σεχταριστική πολιτική του σοσιαλφασισμού και τις παρόμοιες θέσεις που διατυπώνει αργότερα στο προσχέδιο θέσεων για την ιστορία του κκε και στο μεταγενέστερο βιβλίο του προβλήματα καθοδήγησης στο κκε. Αυτός τουλάχιστον μένει συνεπής στη λογική του και τις πολιτικές του συμπάθειες.

5. Αυτά ως προς τις αδυναμίες της μελέτης του σάρλη. Κλείνουμε την ανάρτηση με ένα άλλο σημαντικό σημείο γενικότερου ενδιαφέροντος. Οι άγγελοι του σάρλη θεωρούν τη μελέτη αυτή εξαιρετικά επίκαιρη στη σημερινή συγκυρία, ενώ κατηγορούν το σημερινό κκε ότι με την κριτική επανεξέταση της στρατηγικής του εαμ αμφισβητεί την απόφαση της 6ης ολομέλειας του 34 και δικαιώνει τους τροτσκιστές που μιλούσαν από τότε ήδη για σοσιαλιστική επανάσταση.
Μπαίνουν λοιπόν εύλογα τα εξής ερωτήματα. Είναι σήμερα σωστή και εφικτή η συγκρότηση ενός παλλαϊκού αντιφασιστικού μετώπου με τα αστικά κόμματα; Και δεύτερον, ποια είναι σήμερα η επικαιρότητα της 6ης ολομέλειας του 34; Ο χαρακτήρας της επικείμενης επανάστασης θα είναι αστικοδημοκρατικός; Μήπως σήμερα αυτό το α/δ στάδιο έχει αντικατασταθεί από διάφορα μεταβατικά αιτήματα που πρέπει να προηγηθούν της επανάστασης για να την προετοιμάσουν; Και ποια είναι η απάντηση στο αρχικό μας ερώτημα για την πολιτική που πρέπει να ακολουθήσουμε σήμερα απέναντι στο σύγχρονο φασισμό; Αυτά είναι τα ερωτήματα που θα μας απασχολήσουν σε κάποια από τις επόμενες αναρτήσεις. 

57 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"Αυτή η ερμηνεία διαστρέφει το πνεύμα της κομιντέρν και προσπαθεί να το φέρει στα μέτρα της τότε κυρίαρχης γραμμής στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα (ύπαρξη εθνικής αστικής τάξης και συνεργασία με τη μονοπωλιακή αστική τάξη)."

Προφανώς θες να πεις "μη μονοπωλιακή αστική τάξη". Ωστόσο, το μόνο επίσημο κείμενο του ΚΚΕ που αναφέρεται στην ύπαρξη και δυνατότητα συμμαχίας με την "εθνική αστική τάξη" είναι το 8ο Συνέδριο.

Π.Δ.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Έχεις δίκιο προφανώς, ευχαριστώ για τη διόρθωση ΠΔ. Η έννοια της εθνικής αστικής τάξης ήταν νομίζω κεντρική στην πολιτική ανάλυση της εδα. Μετά την πτώση της χούντας εξίσου κεντρικό ρόλο έχει η θέση για συνεργασία με τη μη μονοπωλιακή αστική τάξη. Συνεπώς το κεντρικό νόημα παραμένει το ίδιο κατά τη γνώμη μου και θα με ενδιέφερε να το συζητήσω νηφάλια με κάποιον που βλέπει διαφορετικά τα πράγματα.

Unknown είπε...

Νομίζω ότι καλά κάνεις και διαβάζεις, έστω και καθυστερημένα το συγκεκριμένο βιβλίο, μπούσουλας για μας τους κάπως μεγαλύτερους, όταν δημοσιεύθηκε, αλλά και σήμερα. Αφού όμως έκανες τον κόπο και το διάβασες προσπάθησε να χρησιμοποιήσεις την τέχνη της αφαίρεσης, για να μπορέσεις να κρατήσεις από το βιβλίο τα σημεία εκείνα, τα οποία μπορούν να βοηθήσουν το Κόμμα και την εργατική τάξη σήμερα, για να μην αναγκαστεί ο μελλοντικός Σάρλης να ξαναγράψει ότι το Κόμμα δεν έκανε έγκαιρα αλλαγή πλεύσης.
Και κάτι τελευταίο. Ο σ. Σάρλης μπορεί για τους νεώτερους να μη λέει πολλά, όμως πρέπει να γνωρίζετε ότι η συνεισφορά του στην ανάπτυξη της πολιτικής σκέψης του Κόμματος, σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο, είναι αναντικατάστατη και δυστυχώς όχι σωστά εκτιμημένη. Η απώλειά του για το Κόμμα φάνηκε ιδιαίτερα την περίοδο των διασπάσεων του '89 και του '91.

Αναυδος είπε...

Αν και ειμαι σιγουρος οτι η κουβεντα θα παει μακρια παραθετω ορισμένα αποσπασματα απο τις απόφασεις του 7ο συνεδριου της Κομιντερν

(...)
Ο συσχετισμος της δύναμης σε παγκοσμια κλιμακα αλλάζει ολοένα και περισσότερο προς οφελος των δυναμεων της επαναστασης. Σε αυτη την κατασταση η μπουρζουαζια ψαχνει τη σωτηρ’ια ολο ενα και περισσοτερο στο φασισμό και στην εγκαθιδρυση μιας ανοικτής τρομοκρατικής δικτατορίας των πιο αντιδραστικων των πιο σωβινιστικών των πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματισηριακού κεφαλαίου με σκοπό να θέσει σε ισχυ έκτακτα μετρα ληστείας σε βάρος των εργαζομένων και προετοιμασίας ενός κατακτητικού ιμπεριαλιστικού πολέμου επιτιθεμενη στην ΕΣΣΔ, σκλαβώνοντας και διαμοιράζοντας την Κινα και με τον τροπο αυτο να εμποδισει την επανασταση.
(...)
Παρόλο που η όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων κάνει το σχηματισμό ενος αντι-σοβιετικού μπλοκ δυσκολο τη συγκεκριμένη στιγμή οι φασιστικές κυβερνησεις και τα κόμματα του πολέμου στις καπιταλιστικές χώρες σκοπεύουν να λύσουν αυτές τις αντιθεσεις σε βάρος της πατρίδας ολων των εργαζομενων σε βαρος της Σοβιετικης Ενωσης
(...)
Το πρωταρχικό καθήκον της εργατικής τάξης και των εργαζομένων όλου του κόσμου και όλων των Τμηματων της Κομ.Διεθνούς:
Να βοηθησουν με όλη τους τη δυναμη και όλα τα μέσα την ισχυροποιηση της ΕΣΣΔ και να αγωνιστούν ενάντια στους εχθρούς της ΕΣΣΔ
(...)

Αναυδος είπε...

---συνέχεια

Με άλλα λόγια ένας διαφορετικός συσχετισμός δύναμης, η υπαρξη και αναγκη υπεράσπισης της ΕΣΣΔ η εμφανιση ενός ρεβανσιστικου ιμπεριαλισμού-φασισμού και ένας επικείμενος πόλεμος οδήγησαν στην τακτική του λαικού μετώπου.

Συνεπώς η διαμορφωση συμμαχιας και μετωπου καθοριζεται απο το στοχο και απο τους διαθεσιμους συμμαχους. Αν η συμμαχία και το μέτωπο δεν εξυπηρετει το στόχο απλουστατα δεν εχει νοημα η συμπτηξη του. Ακομη χειροτερα το να βαφτιζεις τον εχθρο συμμαχο οδηγησε χωρις αμφιβολία στην ηττα (και δεν εννοω την εκλογική).

Ενα Αντιμπεριαλιστικο Αντιμονοπωλιακο μετωπο χρειαζεται αντιστοιχους συμμαχους και οχι μια νεοκοπη σοσιαλδημοκρατια που ορκιζεται στην ΕΕ το ΝΑΤΟ (εσχατως και στον Περεζ). Αν σωνει και καλα καποιος ψαχνει μια αντιστοιχια ας ονομασει το ΚΚΕ ΕΛΑΣ και τον Συριζα Ζερβα

Αν απο συγχιση μπερδευουμε την τακτικη οταν το κομμα ήταν παρανομο (και στην εξορία) ή τις συμμαχίες οταν απειλειται ο προμαχωνας του προλεταριατου (ΕΣΣΔ) με το σημερα που ο καπιταλισμό αποκαλύπτει το αδιεξοδο του αυτο δειχνει απλως άγνοια για το σκοπό ενος κομμουνιστικου κομματος

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δεν υποτιμώ το σάρλη. Πιστεύω επίσης ότι διαβάζοντας το βιβλίο του μπορεί να κερδίσει πολλά κανείς, ανεξάρτητα με τις διαφωνίες του. Θεωρώ όμως ότι το έργο του χρήζει αντικειμενικά κριτικής αντιμετώπισης, ή αφαίρεσης όπως το λες στο σχόλιό σου. Και πάνω σε αυτό θέλω να ανοίξει κουβέντα, για τα συγκεκριμένα ζητήματα που μπαίνουν σήμερα.

Anonymous anonymous είπε...

Κοίτα να δείς απολίθωμα. Θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σου. Στα περισσότερα από αυτά που γράφεις παρουσιάζοντας το βιβλίο του Σάρλη, συμφωνώ. Ενοχλήθηκα όμως λίγο με το χιούμορ σου. Το λέω ανοιχτά. Ίσως γιατί με τα βιβλία του Σάρλη "μεγάλωσα" και "διαμορφώθηκα" (εν μέρει φυσικά) ως κομμουνιστής, σε μια διαφορετική βέβαια εποχή (mid-late 80s). Ξέρεις, εκείνη την εποχή, στις οργανώσεις της ΚΝΕ, πάντα περιλαμβάνονταν βιβλία του Σάρλη και στα ιδεολογικά μαθήματα και στα πλάνα αυτομόρφωσης. Αναφέρομαι κυρίως στο βιβλίο περί στρατηγικής και τακτικής, στο άλλο περί ΕΟΚ, κλπ.

Ανώνυμος είπε...

Άναυδε όχι και Ζέρβας ο Τσίπρας, σιγά μην είναι και ο Μουσολίνι... πιο πολύ για Ψαρρός μου φέρνει εμένα.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ενδιαφέρον το κείμενο και το βιβλίο , ελπίζω να μου δωθεί σύντομα η ευκαιρία να το μελετήσω.

Κρατάω ιδιαίτερα την τρίτη παρατήρηση. Υπήρχει μεγάλη διαφορα στα σοσιαλδημοκρατικά κομματα της Τσεχοσλοβακιας και της Γερμανίας και στους Έλληνες φιλελεύθερους κάτι που φάνηκε άλλωστε και από την σοσιαλιστική οικοδόμηση στην ΛΔΓ ασχέτως λαθών, τραγικών πολλές φορές

Επιπλέον χωρίς να θέλω ή να μπορώ ικανοποιητικά να αναλύσω, η εκτίμηση οτι πάμε για αστικοδημοκρατική επανάσταση μόνο καλό δεν έκανε στο να εξελιχθεί ο αγώνας του ΕΑΜ σε επαναστατικό πόλεμο για την σοσιαλιστική επανάσταση. Αντιθέτως αποτελεί μαλλον το θεωρητικό υποβαθρο(μαζι με τις αντικειμενικες συνθήκες βέβαια) της συμφωνιας της βάρκιζας και της παράδοσης των όπλων.

Αντιφασιστικό μέτωπο δεν μπορείς να κάνεις με κόμματα όπως ο κουβέλης , ο συριζα και το πασοκ που οι επίσημες θέσεις τους τοποθετούν τον κομμουνισμο λίγο αριστερότερα του ναζισμου, δεν υπάρχουν στην Ελλάδα αστικά κόμματα (αυτη τη στιγμή) που να προσφέρονται για μια τέτοια τακτική, αντιθέτως πολύ ευχαρίστως θα όπλιζαν την ΧΑ για να καθαρίσει τον τόπο απο κομμουνιστες και λοιπούς. Όσο για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα μου επιτρέψετε να μην την θεωρώ αστικο κομμα και να μη βρίσκω το λόγο να είμαι αντιθετος σε μια κοινή αντιφασιστική δράση.

Όσο για το χαρακτήρα της Επανάστασης νομίζω μπορούμε να είμαστε σιγουροι οτι αστικοδημοκρατικός δεν θα είναι

Ούτε καν

kosmonautis είπε...

δεν ξέρω αν η συσχετιση είναι δόκιμη όμως φαίνεται αξιοσημείωτο πως η ΚΔ "επαναπροσδιορίζει" για τα καλά την απειλή του φασισμού το 35. όμως απο τα λίγα που θυμάμαι η "πορεία προς τη ρωμη" είναι το 22. πολύς καιρός δεν είναι;
διαφαίνεται(;) οτι η αλλαγή αντιμετώπισης απο την εσσδ του φαινομένου σχετίζεται κυρίως με τις εξελίξεις στην "αιώνια αντίπαλο γερμανία", (εκλογή χίτλερ, κάψιμο ραϊχσταγκ- στοχοποίηση και διώξεις των κομμουνιστών το 1933, εδραίωση χιτλερ, εκκαθαρίσεις, σφαγή των sa το 34 και εντονότερη σύνδεση με το γερμανικό κεφάλαιο). μήπως έχει δίκιο ο φίλος παραπάνω που συμπεραίνει οτι το α/φ μετωπο τότε είχε το νοημα της υπεράσπισης της μεγάλης σοσιαλιστικής πατρίδας; άλλωστε ο ανεπτυγμένος διεθνισμός της εποχής εκεινης δημιούργησε τις διεθνείς ταξιαρχίες.
επίσης υπάρχουν μερικά ερωτήματα που χρειάζονται απάντηση. π.χ, αν σημερα πεις κάποιον φασίστα τον θίγεις; ή μήπως ζεί η γενιά που είχε νεκρούς στην κατοχή απο την πείνα που τους απομόνωνε κοινωνικά; τιμή μου και καμάρι μου απαντάνε! αλλα και αν ακόμα δεν ήταν έτσι, θα προσπαθούσαν ποτέ οι αντιφά να πείσουν πολιτικά τους φασίστες; αφου αρνούνται το διάλογο μαζί τους! ή μήπως θα τους έδερναν; αφού διαφωνούν με τον σταλινισμό! τι σημαινει επομένως α/φ μέτωπο αν όχι γκρουπάρισμα σε μια αταξική "αντί" λογική;
ας κάνουμε τότε κ ένα αντιολυμπιακό μέτωπο να χαρεί και ο αλαφούζος;
επίσης χρειάζεται να εξετάζει κανείς και το εξής: ο φασισμός είναι κάποιο ξεχωριστό κοινωνικοοικονομικό σύστημα; αλήθεια ποιός κατέχει τα μέσα παραγωγής; καταργείται η ατομική ιδιοκτησία σε αυτά; γιατί τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν πλάϊ στα εργοστάσια; γιατί με νόμο έκλεισαν οι επιχειήσεις με μικρό τζίρο το 39; αν θυμάμαι καλά η δίκη της νυρεμβέργης περιελάμβανε και μια δίκη επιφανών επιχειρηματιών του ράϊχ!
τέλος δεν είναι αντίφαση οι θιασώτες των εκλογών να βγάζουν σπυράκια με το αποτέλεσμα της κάλπης; τί σημαίνει για παράδειγμα εκτός νόμου η χα; και αν είναι έτσι γιατί να αποποινικοποιηθεί η χρήση κάναβης; ας σταματήσω εδώ καλύτερα γιατί... πολλή φόρα πήρα

Ανώνυμος είπε...

Κατ΄αρχας σωστά επισημαίνεις ότι δεν μπορούμε να μεταφέρουμε μηχανιστικά, την περίοδο του μεσοπολέμου στη σύγχρονη εποχή. Όποιος το κάνει αυτό, για να διακαιολογήσει την πολιτική του ή τον οπορτουνισμό του, δεν είναι απλά δογματικός, καπηλεύεται αισχρά την ιστορία.Και μια επισήμανση γιατί έχει ξαναγίνει της μόδας η κατηγορία περί "αριστερισμού" και "τροτσκισμού":Οι "τροτσκιστές εκείνη την περίοδο δεν αποδέχονταν ότι στην Ελλάδα υπάρχουν οι δυνατότητες για σοσιαλιστική επανάσταση. Το αντίθετο. Μάλιστα έκαναν κριτική στα Κ.Κ. γιατί δεν προχωρούν στα αντιφασιστικά μέτωπα με τους σοσιαλδημοκράτες. Μανούλες οι τροτσκιστές στις κωλοτούμπες.Πολύ διαφωτιστικά για την εποχή είναι το βιβλίο του Θ. Παπαρήγα "Ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος" και διάφορα άρθρα στην ΚΟΜΕΠ που αναφέρονται στην εποχή , για τα "Λαϊκά Μέτωπα", τη Γερμανία, τον ρόλο των σοσιαλδημοκρατών. Επίσης χρειάζεται μελέτη γιατί τα Κ.Κ. κατέληξαν σε αυτή τη στρατηγική, χωρίς αυτό βέβαια να μειώνει τον ηρωισμό τους και την δράση που ανέπτυξαν.

Ανώνυμος είπε...

Πως πιστεύεις πρέπει να αντιμετωπιστούν αυτά τα φαινόμενα http://www.youtube.com/watch?v=dhJntEn4ddA

Ανώνυμος είπε...

Δεν έχω χρόνο προς το παρόν να το ψάξω, αλλά για εθνική ή μη μονοπωλιακή αστική τάξη ως σύμμαχο μιλάει μόνο το 8ο συνέδριο και το επακόλουθο προσχέδιο προγράμματος. Το πρόγραμμα του 9ου συνεδρίου αναφέρει μία ενιαία επαναστατική διαδικασία, στην πρώτη φάση της οποίας ίσως συμμετέχουν μικροί και μεσαίοι επιχειρηματίες υπό προϋποθέσεις, ίσως απλά κρατήσουν ουδετερότητα.

Το ζήτημα είναι άλλο. Σήμερα στην Ελλάδα δεν επίκειται κάποια αστικοδημοκρατική επανάσταση, αυτό σημαίνει κάτι για την ολομέλεια του 34; Δεν αλλάζει η πραγματικότητα, επομένως το ίδιο θα πρέπει να κάνουν και οι αναλύσεις μας; Η Κομμουνιστική Διεθνής χώρισε τις χώρες σε τρεις κατηγορίες. Μία από αυτές αποτελούνταν από εκείνες με μέσου επιπέδου καπιταλιστικής ανάπτυξης. Σε κάποιες θεωρήθηκε κατάλληλη η στρατηγική της σοσιαλιστικής επανάστασης με την εκπλήρωση και αστικοδημοκρατικών καθηκόντων, σε άλλες η στρατηγική της αστικοδημοκρατικής επανάστασης με τάσεις γρήγορης μετεξέλιξης σε σοσιαλιστική. Διαφωτιστικές είναι οι εκτιμήσεις του Λένιν για το εθνικό ζήτημα και την αυτοδιάθεση των εθνών, όπως και η μπροσούρα "σχετικά με τη γελοιογραφία του μαρξισμού και τον ιμπεριαλιστικό οικονομισμό". Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι έψαξα αρκετά για να βρω την εκ των υστέρων αντίληψη του Λένιν για την πορεία της Ρωσικής επανάστασης, καθώς η Αλέκα σε μία εκδήλωση και ο Παπασταύρου σε μία πρόσφατη ΚΟΜΕΠ μίλησαν για "διόρθωση" της στρατηγικής των μπολσεβίκων. Δε βρήκα κάτι που να συνηγορεί υπέρ αυτής της ανάλυσης.

Τέλος,οι ιστορικές αναλύσεις πρέπει να αποβάλουν το στοιχείο του οικονομισμού, αλλά και της βουλησιαρχίας. Δεν αποδεικνύεται από πουθενά η σύνδεση της Βάρκιζας με την ολομέλεια του 34, καθώς η τελευταία μιλάει για ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Οι τροτσκιστές τάχθηκαν υπέρ της "παντός καιρού" σοσιαλιστικής επανάστασης, της μη συμμετοχής σε εθνικό πόλεμο, κατά των Λαϊκών Μετώπων, γιαυτό και ξεβράστηκαν από την ιστορία. Δε δίστασαν να απορρίπτουν το χαρακτηρισμό εξαρτημένη για την Ελλάδα, αφού τη θεωρούσαν ιμπεριαλιστική δύναμη και λίγο αργότερα τη θεώρησαν αποικία. Παρεμπιπτόντως,αυτό κάπως με προβληματίζει για τη μεταστροφή του ΝΑΡ.

Π.Δ.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Χιουμοριστικό είναι μόνο το λογοπαίγνιο στον τίτλο και δεν είναι προσβλητικό προς το σάρλη. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να εξετάζουμε κριτικά -κι όχι συναισθηματικά- το έργο του. Οι περισσότερες "μπηχτές" εξάλλου δεν αφορούν τον ίδιο, αλλά σημερινούς "επιγόνους" του, που και εσύ έχεις επικρίνει κατά το παρελθόν

ΠΔ ούτε εγώ έχω τη δυνατότητα να ανατρέξω άμεσα σε προγραμματικά ντοκουμέντα του κόμματος, αλλά νομίζω ότι θα συμφωνήσουμε πως το σχήμα της μη μονοπωλιακής αστικής τάξης ήταν κυρίαρχο κατά τη μεταπολίτευση και καθόριζε την τακτική συμμαχιών του κόμματος. Αν όχι, τότε θα ανατρέξω στο αρχείο μου σε πρώτη ευκαιρία, για να το συζητήσουμε σε άλλη βάση. Αλλά δεν είναι αυτό το πιο σημαντικό.
Σε αυτό που αναγνωρίζεις κι εσύ ως το κύριο ζήτημα, εγώ πιστεύω ότι η θέση για σοσιαλιστική επανάσταση με εκπλήρωση α/δ καθηκόντων, ή α/δ επανάσταση με γρήγορη μετεξέλιξη σε σοσιαλιστική, απαντά διαλεκτικά και όχι μονοδιάστατα στο ερώτημα που είχε τεθεί για τον χαρακτήρα της επανάστασης. Το πραγματικό ερώτημα που θα έπρεπε να μας απασχολήσει σήμερα είναι μάλλον το αντίστροφο, όπως το βάζω και στην ανάρτηση, για τη σύγχρονη πραγματικότητα. Κι εκεί είναι που έχει σημασία η τοποθέτηση του καθενός, σε συνδυασμό με την συγκυρία και την αντιμετώπιση της φασιστικής απειλής.

Το βιντεάκι στο οποίο παρέπεμψε ο ανώνυμος αφορά νομίζω το θέμα μιας επόμενης ανάρτησης που προαναγγέλθηκε στον επίλογο.
Τα υπόλοιπα η κε του μπλοκ τα διάβασε με προσοχή κι ενδιαφέρον, χωρίς ωστόσο να έχει να προσθέσει ή να αφαιρέσει κάτι ιδιαίτερο.

Ανώνυμος είπε...

@ Απολίθωμα,

Τί εικόνας έχεις απο τα συλλαλητήρια στη Θεσσαλονίκη(και ιδιαίτερα του ΠΑΜΕ)?


ΜΠΟΥΜΠΗΣ

Ανώνυμος είπε...

"Το Συνέδριο επεξεργάστηκε το Πρόγραμμα του Κόμματος. Στάθηκε στη λαθεμένη ανάλυση των ταξικών δυνάμεων του 8ου, με την εκτίμηση για ύπαρξη «εθνικής αστικής τάξης», την οποία κατέτασσε στις κινητήριες δυνάμεις της «δημοκρατικής – αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης». Εκανε κριτική για τη λαθεμένη εκτίμηση περί «ειρηνικού δρόμου» της επανάστασης, όπως και στην υιοθέτηση της απόφασης της 8ης Ολομέλειας της ΚΕ το 1958, για τη διάλυση των Κομματικών Οργανώσεων. Στο Πρόγραμμα του Κόμματος αναφέρεται ότι «η Ελλάδα θα φτάσει στο σοσιαλισμό, περνώντας μέσα από μια ενιαία επαναστατική διαδικασία, που θα περιλαμβάνει δύο στάδια επαναστατικών μετασχηματισμών. Ενα δημοκρατικό, αντιμονοπωλιακό αντιιμπεριαλιστικό και ένα σοσιαλιστικό»." http://erodotos.wordpress.com/tag/9%CE%BF-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CE%BA%CE%BA%CE%B5/

Μιλάμε για Δεκέμβρη του 73, οπότε η γραμμή συμπόρευσης με εθνικούς αστούς κατά τη μεταπολίτευση δε φαίνεται να υπάρχει. Βέβαια, μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι μπαίνει από την πίσω πόρτα με το πρώτο στάδιο της επανάστασης. Αυτό είναι νομίζω που πρέπει να μελετηθεί. Τι ακριβώς σημαίνει αντιιμπεριαλιστική δημοκρατική επανάσταση.

Π.Δ.

Ανώνυμος είπε...

Μα είναι δυνατόν να ομιλεί για κακώς αρνητική θέση έναντι της προσπάθειας του Βενιζελικού πραξικοπήματος; Ο Βενιζελικός χώρος είχε ήδη εκφασιστεί σε μεγάλο ποσοστό. Ο ίδιος ο Βενιζέλος το πρώτο καταφύγιο που ζήτησε ήταν η ιταλία του μουσολίνι. Ο Πλαστήρας δε νομίζω να χρειάζεται να πω ποιό πρότυπο είχε. Βενιζελικοί ήταν αυτοί που πρώτοι σκέφτηκαν τη δημιουργία των ταγμάτων, βενιζελικοί κ οι πρώτοι που τα επάνδρωσαν.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Μπούμπη δεν έχω εικόνα από πρώτο χέρι, δεν ήμουν στη θεσσαλονίκη. Από τις διάφορες ανταποκρίσεις νομίζω ότι είχαμε τον περισσότερο κόσμο, αλλά δε μπορώ να διακινδυνεύσω εκτιμήσεις για ακριβή αριθμό. Κάναμε ελιγμούς, σε κάποια φάση πρέπει να βρέθηκε ένα κομμάτι αντιμέτωπο φάτσα-κάρτα και με την ΑΚ, αλλά δεν είχαμε παρατράγουδα. Η πορεία τελείωσε κανονικά και πήγε σούμπιτη με λεωφορεία στο φεστιβάλ.

ΠΔ συμφωνώ ότι πρέπει να μελετηθεί αυτό που λες. Ακόμα πιο επιτακτικό όμως είναι οι απαντήσεις ως προς τη σημερινή συγκυρία και σε αυτό θα με ενδιέφερε η τοποθέτηση του καθενός

Ανώνυμε συμφωνώ κι επαυξάνω σε όσα λες. Αν μπορώ να ερμηνεύσω καλά τον σαρλή, η στάση του καθορίζεται από τη θέση για παλλαϊκό μέτωπο με τους βενιζελικούς, για να πάρουμε με το μέρος μας τη δημοκρατική βάση τους κι όχι τους ηγέτες τους -ή μάλλον σε δεύτερη μοίρα αυτούς.

ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΤΕΡΓΙΟΣ είπε...

Ο Δ. Σάρλης και η σημερινή εποχή

Πολλά από αυτά που έγραψε ο Σάρλης θα τα ξαναδιαβάσουμε αναγκαστικά μόλις οι συνθήκες χειροτερεύσουν και τότε θα καταλάβουμε ότι κάτι χάσαμε όσοι τον αγνοήσαμε.

Ξέρετε πως είναι να ζεις κάτι στην πράξη και πως μετά από χρόνια να κάνεις τον σοφό; Δεν λέω ότι δεν θα γίνεται κριτική αλλά όταν αυτή γίνεται όχι επακριβώς για την εποχή και σύμφωνα με τις τότε συνθήκες αλλά για να θεμελιώσεις σημερινή πολιτική τότε κάτι δεν πάει καλά.

Πολλά από αυτά που αναφέρει ο Σάρλης για τις συμμαχίες σκοπίμως τα περνάμε από σημερινό κόσκινο, με σημερινά γυαλιά, ενώ το σωστό είναι να τα πάρουμε ως γνώση του τι έκαναν τότε με εκείνες τις συνθήκες ώστε διαλεκτικά να κάνουμε εμείς σωστή πολιτική σήμερα.

Αν πχ σήμερα δεν βλέπετε «εθνική αστική τάξη» μπορείτε να χλευάσετε όσους την ανέφεραν παλιά. Αν θέλεις να πεις πως τα μεσαία στρώματα είναι πάντα φυτώριο του καπιταλισμού (κάτι σαν εθνική αστική τάξη) τότε δεν υπάρχει κανένα στρώμα για συμμαχία και άρα είναι φούμαρα τα περί αντιιμπεριαλιστικού μετώπου κ.ο.κ.

Έτυχε να γνωρίσω πολλά πράγματα πριν τα γράψει ο Σάρλης. Όταν τον γνώρισα από κοντά έχασα την αντίληψη περί ενός δογματικού γιατί ήταν διαλεκτικός και τίποτε δεν δεχόταν ως θέσφατο. Με αυτή τη παρατήρηση, το βιβλίο του το διαβάζω αλλιώς, όχι σαν θέσφατο.

Για το αντιφασιστικό μέτωπο που πρότεινε το ΚΚΕ στις 9/9/1934. Δείτε τις μετέπειτα αποφάσεις και επιστολές του ΚΚΕ, είναι πλούτος για σήμερα. Νομίζετε ότι είναι απίθανο να έρθει για εποχή που θα περάσουμε αναγκαστικά ως πρόταγμα από τη σημερινή κυρίαρχη αντίθεση του συστήματος (μονοπώλια – λαός) σε μια συγκυριακή πολιτική αντίθεση «φασισμός – αστική δημοκρατία»; Το νομίζετε; Ε, σας προειδοποιώ να μην εφησυχάζετε. Και νομίζετε ότι τότε εξ ορισμού θα λέει ένα ΚΚ, έξω οι οπαδοί της αστικής δημοκρατίας από το αντιφασιστικό μέτωπο, εμείς δεχόμαστε στο μέτωπο μόνο οπαδούς της προλεταριακής δημοκρατίας γιατί στόχος μας είναι μια ενιαία διαδικασία ανατροπής του καπιταλισμού και εγκαθίδρυσης της δικτατορίας του προλεταριάτου; Αυτό θα λέγαμε; Αν ζούσατε στη χούντα και στον αντιδικτατορικό αγώνα μάλλον θα χλευάζατε αυτή την άποψη. Πολύ περισσότερο αν ζούσαμε στην εποχή Μεταξά. Όμως μακάρι να βρίσκαμε αστούς όπως ο Μαγκάκης κλπ για να συμμαχήσουμε στα ελάχιστα. Δεν βρήκαμε.

Όλοι οι νεώτεροι νομίζουν ότι η 6η Ολομέλεια του ’36 ήταν μια ρεφορμιστική ολομέλεια που παρέδιδε την σκυτάλη στην εθνική αστική τάξη. Παρακαλώ ξαναδιαβάστε την. Το ακριβώς αντίθετο λέει. Και μάλιστα στο πρόγραμμά της περιέχει όλα εκείνα τα βασικά στοιχεία που περιέχει και το ΑΑΔΜ του ΚΚΕ. Μην αρκείστε στην κριτική των Δοκιμίων για τα λαϊκά μέτωπα. Υπάρχουν και θα υπάρξουν πολλές αναγνώσεις και δεν είναι βέβαιο ότι οι θέσεις του Σάρλη γι αυτά είναι λάθος.

Μη κρίνεται μηχανιστικά τις θέσεις του Σάρλη.

ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΤΕΡΓΙΟΣ είπε...

Κάποια ερωτήματα και πρόχειρες δικές μου απαντήσεις.

-«Είναι σήμερα σωστή και εφικτή η συγκρότηση ενός παλλαϊκού αντιφασιστικού μετώπου με τα αστικά κόμματα;» απάντηση: Σήμερα δεν τίθεται τέτοιο θέμα. Ξέρετε τις αυριανές πολιτικές συνθήκες για να το αποκλείσετε;
-« ποια είναι σήμερα η επικαιρότητα της 6ης ολομέλειας του 34;» απάντηση: να προσπαθήσεις, όπως αυτή, να δώσεις απάντηση στα σημερινά ζητήματα με σημερινές αναλύσεις και με τη δική σου υπογραφή και ευθύνη και να σε δούμε στην πράξη.
-«Ο χαρακτήρας της επικείμενης επανάστασης θα είναι αστικοδημοκρατικός;» Απάντηση: Ο χαρακτήρας της επανάστασης καθορίζεται κάθε φορά από τις ισχύουσες κυρίαρχες αντιθέσεις που καλείται να λύσει επαναστατικά. Συνεπώς σήμερα δίνεις σημερινή απάντηση όχι… προχθεσινή.

«Μήπως σήμερα αυτό το α/δ στάδιο έχει αντικατασταθεί από διάφορα μεταβατικά αιτήματα που πρέπει να προηγηθούν της επανάστασης για να την προετοιμάσουν;» Απάντηση: δεν υπάρχει σήμερα κανένα α/δ στάδιο. Είναι όμως αδύνατο να μην υπάρξει μεταβατικό στάδιο στο οποίο συμπεριλαμβάνεται και η δικτατορία του προλεταριάτου. Ποιες φάσεις και πόσο θα κρατήσουν μη κρατάτε ημερολόγιο, η ζωή και οι λαοί τα αγνοούν όταν επαναστατούν. Πριν από αυτό το στάδιο όμως υπάρχουν σειρά από αιτήματα πάλης που ωριμάζουν τις συνειδήσεις και σφυρηλατούν το κίνημα. Όποιος θέλει ας αρνηθεί σήμερα την πάλη για το μεροκάματο, την υγεία, τις συντάξεις, τη διαφάνεια, την μάχη στο κοινοβούλιο, την υπεράσπιση στοιχειωδών αστικών δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων που με αίμα κατάκτησε ο λαός και ας πει δεν θέτω «μεταβατικά αιτήματα»! Θα καταδικαστεί από την ιστορία ως άφρων δογματικός.

Και ποια είναι η απάντηση στο αρχικό μας ερώτημα για την πολιτική που πρέπει να ακολουθήσουμε σήμερα απέναντι στο σύγχρονο φασισμό; Απάντηση: Δεν ξέρουμε τι μορφή θα πάρει. Σε κάθε περίπτωση εξαρτάται από τις συμμαχίες που θα κάνεις σήμερα στο ΑΑΔΜ και ευρύτερα. Το ότι η αστική εξουσία θα εξωθήσει τα αστικά κόμματα στην ίδια τακτική με τον Μεταξά είναι βέβαιο. Το ότι θα υπάρχουν μέσα σε αυτά δυνάμεις που θα αντιταχθούν είναι επίσης βέβαιο αλλά θα είναι ελάχιστες. Για ένα ΚΚ δεν υπάρχουν εξαιρέσεις στο α/φ μέτωπο τις εξαιρέσεις τις κάνουν οι αστοί. Όπως έχουν τώρα τα πράγματα στο μέτωπο δεν θα πάει το ΚΚ σαν φτωχός συγγενής για να αποκαταστήσει την πολιτική εξουσία των αστών αλλά για να την ανατρέψει μαζί με το σύστημα. Εδώ δεν θα έχουμε κανένα σύμμαχο αστό. Όμως συγκυριακά πολλά μπορεί να γίνουν και αυτά που ισχύουν σήμερα να μην ισχύουν αύριο αν πχ είναι στιγμές που μπαίνουμε σε νέα κρεματόρια και πολέμους…

Κάποια στοιχεία μπορείτε να βρείτε εδώ: http://aristeripolitiki.blogspot.gr/2012/06/17-4.html
Το μέτωπο και η στρατηγική συμμαχιών

Η πολιτική συμμαχιών αποτελεί πάντα κομβικό σημείο για την ανάπτυξη του κομμουνιστικού κινήματος. Η ιστορία του είναι πάντα συνυφασμένη με τα μέτωπα σε όλα τα επίπεδα είτε είναι πετυχημένα είτε όχι.

Τα μέτωπα δεν συγκροτούνται τυχαία ούτε πάνω σε ιδεολογική βάση. Είναι ταξικά, πολιτικά, κοινωνικά και συγκροτούνται για την λύση σημαντικών προβλημάτων (αντιθέσεων). Όσο μεγαλύτερο και οξύτερο είναι το πρόβλημα τόσο ευρύτερο είναι το εύρος των κοινωνικοπολιτικών και ταξικών δυνάμεων που πρέπει να συμμετέχουν για τη λύση του.

Ανώνυμος είπε...

Δεν σε καταλαβαίνω symastev (είμαι αυτός που έγραψε για Βενιζέλο-Μουσολίνι).

Μιλάς για την εποχή Μεταξά. Ποιός στο 1930, 31, 32, 33, 34, 35 έπαιρνε στα σοβαρά τον πολιτικό Μεταξά; Κ γιατί θα έπρεπε να τον παίρνει στα σοβαρά; Τι αλήθεια αντιπροσώπευε ο Μεταξάς τότε;

Μιλάς όμως για τον κίνδυνο φασισμού. Αυτός αναμφισβήτητα ήταν υπαρκτός κ προφανώς ο Μεταξάς ήταν φασίστας. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι ο φασιστικός κίνδυνος συμπηκνώνονταν στο πρόσωπο του Μεταξά. Ο Μεταξάς ήταν αντικειμενικά πολιτικά ανύπαρκτος μέχρι το 1935 κ σχεδόν απολύτως ελεγχόμενος από το Βασιλιά από εκεί κ μετά.

Θεωρώ λοιπόν απίθανο να είχαν το Μεταξά κατά νου όσοι μιλούσαν για "φασιστικό κίνδυνο". Κ πολύ ορθώς έπρατταν να μην τον έχουν καθώς συν τοις άλλοις ο Μεταξάς κινούνταν απολύτως εντός της αστικής "νομιμότητας" έχοντας αναγνωρίσει ξεκάθαρα το πολίτευμα (την αβασίλευτη).

Από αλλού προέρχονταν ο κίνδυνος.

Η δικιά μου αίσθηση είναι ότι ο φασισμός είχε διαχυθεί κ στα δυο μεγάλα κόμματα της εποχής. Κ με αρκετά σημαντική κοινωνική επιρροή. Κ είναι ακριβώς αυτός ο σημαντικότερος-κατά τη γνώμη μου πάντα-λόγος για τον οποίο δε δημιουργήθηκε μαζικό φασιστικό κόμμα.

Τα φύτρα του Φασισμού είναι από την εποχή του Διχασμού με τους επίστρατους από τη μια αλλά κ τους Γυπαραίους από την άλλη. Οι πόλεμοι κ οι επαναλαμβανόμενες άμεσες παρεμβάσεις του στρατού στις πολιτικές εξελίξεις αποτέλεσαν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να διαμορφωθεί το πρότυπο του φασίστα ηγέτη. Το από δεκανέας, κινηματίας.

Ο ίδιος ο Βενιζέλος εκφασίζεται κ ακόμα κι αν ποτέ δεν ήταν υπόδειγμα "δημοκρατικότητας" από το 1928 κ μετά γίνεται απροκάλυπτα αντιδραστικός.

Πλαστήρας, Πάγκαλος, Κονδύλης, Γονατάς ήταν όλοι τους υποψήφιοι να γίνουν "ντούτσε". Ειδικά οι Πλαστήρας κ Κονδύλης είχαν κ πραγματικό λαϊκό έρεισμα. Το ότι ο Πλαστήρας αναγνώριζε τον Βενιζέλο ως ανώτερο ή ότι για τον Κονδύλη "έτυχε" ο θάνατος είναι κάτι το τυχαίο.

Τι σε κάνει να πιστεύεις ή τι έκανε το Σαρλη να πιστεύει ότι ο φασισμός ενός Κονδύλη ή ενός Πλαστήρα-(Βενιζέλου) χωρίς Βασιλιά από πάνω τους θα ήταν ολιγότερο κακός από το Μεταξά;

Εμένα τίποτα δε με κάνει να το πιστέψω. Ίσα-ίσα το αντίθετο.

Κ η εκτροπή Μεταξά-ουσιαστικά εκτροπή Βασιλιά έγινε με τη στήριξη κ βενιζελικών κ βασιλοφρόνων.

Κ να μην κρίνουμε την επιρροή των φασιστικών ιδεών τη περίοδο εκείνη με τα χρόνια του Β ΠΠ γιατί η κήρυξη του πολέμου από τη φασιστική Ιταλία αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα απονομιμοποίησής τους.

Αν ο Σάρλης ήθελε να αναφέρει ντε κ καλά κάποιους εν δυνάμει συμμάχους για αστικοδημοκρατικά αιτήματα τότε θα μπορούσε να αναφερει ως τέτοιο το Παπαναστασίου. Μπαίνει όμως τότε το ζήτημα του ότι ο Παπαναστασίου ουδέποτε κατάφερε να αποσπάσει λαϊκό έρεισμα από το Βενιζέλο με αποτέλεσμα ο Βενιζέλος να πατά όποτε θέλει ένα κουμπί κ να τον ρίχνει. Άρα η "βάση" ήταν σε αρκετά προβληματική κατάσταση κ ο εν δυνάμει σύμμαχος μάλλον θα ήταν βαρίδι στην προσπάθεια αποτροπής του φασιστικού κινδύνου από το βενιζελικό στρατόπεδο. Άσε που το να περιγραφεί ο Παπαναστασίου ως εν δυνάμει σύμμαχος θα σήμαινε ουσιαστικά περιγραφή κ του Γ.Π. ως συμμάχου.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Να δηλώσω εξαρχής ότι χαίρομαι ιδιαίτερα για τα σχόλια του symastev που είναι και τα πρώτα του σε αυτό το μπλοκ κι αυτό ανεξάρτητα από τις διαφωνίες που θα διατυπώσω παρακάτω και την όποια τυχόν ένταση προκύπτει φυσιολογικά σε μια συζήτηση γύρω από ένα τόσο ενδιαφέρον και κρίσιμο θέμα.
Το οποίο είναι πολύ σοβαρό για να το περιορίσουμε σε μια αντίθεση μεταξύ των παλαιότερων έμπειρων γενεών που καταλαβαίνουν τη σημασία του έργου του σάρλη και κατ'επέκταση του μετώπου, και των ρομαντικών νεότερων που βλέπουν τα πράγματα από μια σκοπιά ταξικής καθαρότητας και επαναστατικού ζήλου, που δεν τους αφήνει να κατανοήσουν την αναγκαιότητα των τακτικών συμμαχιών κι έτσι αντιμετωπίζουν το ζήτημα από θέσεις αρχής και όχι βάση συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης.

Στην πραγματικότητα οι δικές μου ενστάσεις πάνω στη μελέτη του σάρλη (που επαναλαμβάνω ότι είναι πολύ χρήσιμο να τη διαβάσει κανείς σήμερα και να αντλήσει διδάγματα ή τροφή για προβληματισμό πάνω στην τρέχουσα συγκυρία) αφορούν εξίσου και τα δύο σκέλη. Τη συγκεκριμένη ανάλυση για τα γεγονότα της εποχής, με ένα σκεπτικό που έχει πολλά κοινά σημεία με όσα βάζει κι ο τελευταίος ανώνυμος για το ρόλο του βενιζελικού πολιτικού κόσμου. Και τη μέθοδο εξέτασης της περιόδου που μελετά, με διαχρονικές αλήθειες από θέση αρχής. Η πολιτική του ζαχαριάδη είναι σεχταριστική και λανθασμένη. Το ευρύ μέτωπο και οι πλατιές συμμαχίες είναι θετικά εκ προοιμίου. Ή αλλιώς όσο πιο ευρύ είναι ένα ζήτημα, τόσο πιο ευρεία και η τακτική συμμαχία που απαιτείται για να αντιμετωπιστεί.

Δεν είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα. Αφενός γιατί οι κοινωνικές συμμαχίες δεν ταυτίζονται με τις πολιτικές. Αφετέρου γιατί η ανάγνωση της συγκυρίας είναι περίπλοκη κι αντιφατική διαδικασία. Κάποιοι μπορεί να επικεντρώσουν σήμερα στη φασιστική απειλή και να προκρίνουν ως κρίκο-λύση ένα παλλαϊκό αντιφασιστικό μέτωπο (και ναι, υπάρχουν δυνάμεις που μεταφέρουν μηχανιστικά στη σύγχρονη πραγματικότητα τη συνταγή των λαικών μετώπων). Μπορούμε όμως να βάλουμε στο επίκεντρο της ανάγνωσης μας την κρίση και την ανάγκη διεξόδου απ'αυτήν, που σημαίνει και "έξοδο από το σύστημα" που τη γεννά και τη μετακυλίει στις πλάτες των εργαζομένων. Όχι με ένα μέτωπο των οπαδών της προλεταριακής δημοκρατίας, αλλά με ένα ευρύ κοινωνικό μέτωπο που θα παλεύει για την εξουσία και για άλλο δρόμο ανάπτυξης. Γιατί αυτή είναι η απαίτηση των καιρών μας και μπαίνει εκ των πραγμάτων στην "ημερήσια διάταξη". Και με αυτό κλείνω εδώ αυτό το συλλογισμό για να μην κάψω στα σχόλια μερικά πράγματα που θα προτιμούσα να κρατήσω για την επόμενη ανάρτηση που θα καταπιαστεί με το θέμα κι αφού πρώτα ωριμάσουν λίγο περισσότερο μέσα μου, πριν τα εκθέσω δημόσια.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ο σάρλης λοιπόν αντιμετωπίζει τα γεγονότα υπό το πρίσμα των καιρών του και της τρέχουσας πολιτικής γραμμής του κομμουνιστικού κινήματος. Δεν πιστεύω ότι το κάνει ως χυδαίος απολογητής με πολιτική σκοπιμότητα, αλλά ως εκφραστής του πνεύματος μιας συγκεκριμένης εποχής που διαμόρφωσε και το πολιτικό του κριτήριο, επηρεάζοντας φυσιολογικά τη θεώρησή του στα γεγονότα του παρελθόντος. Διαπράττει λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, το σφάλμα που επισημαίνει και ο symastev στο σχόλιό του: δίνει "σημερινές" απαντήσεις στα ερωτήματα της ιστορίας. Πχ συμμαχία με τους εκάστοτε σοσιαλδημοκράτες (κι αν δεν υπάρχουν θα τους εφεύρουμε στο χώρο του κέντρου), α/δ χαρακτήρας της επανάστασης ως απαραίτητο πρώτο στάδιο, κοκ, πάντα σύμφωνα με την τότε σοβιετική ανάγνωση της ιστορίας, στα 30χρονα από το 7ο συνέδριο της κδ -είχε πραγματοποιηθεί και επιστημονικό συμπόσιο σχετικά με το θέμα με αντίστοιχα συμπεράσματα στα οποία βασίζεται και ο σάρλης.

Η 6η ολομέλεια όμως στα πλαίσια των επεξεργασιών της κδ για της χώρες με μέσο επίπεδο ανάπτυξης όπως η ελλάδα, απαντά πολύ πιο διαλεκτικά στο επίμαχο ερώτημα. Α/δ επανάσταση με τάσεις γρήγορης μετεξέλιξης σε σοσιαλιστική. Κι όχι ξερά και μονοδιάστατα α/δ, όπως το προβάλλει ο σάρλης. Η επικαιρότητά της λοιπόν δε θα μας φανεί χρήσιμη με μια μηχανιστική μεταφορά ενός χτεσινού συμπεράσματος στο σήμερα, αλλά με κριτική εξέταση που θα μας δώσει τα σωστά συμπεράσματα.

Από εκεί και πέρα ο καυγάς για το πάπλωμα δεν αφορά τα άμεσα αιτήματα για το μεροκάματο, την υγεία, τις συντάξεις, τη διαφάνεια, την μάχη στο κοινοβούλιο, την υπεράσπιση στοιχειωδών αστικών δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων που με αίμα κατάκτησε ο λαός. Δεν υπάρχει καμία σοβαρή πολιτική δύναμη που να μη βάζει τέτοια αιτήματα άμεσης διεκδίκησης και όσοι αφήνουν να εννοηθεί κάτι τέτοιο - και δεν αναφέρομαι στο symastev- το κάνουν εκ του πονηρού στρεβλώνοντας συνειδητά την πραγματικότητα με συνδικαλιές και πολεμική της δεκάρας: το κκε αδιαφορεί για τα άμεσα και τα επίγεια, υπόσχεται λύση στη δευτέρα παρουσία κοκ.
Ο καυγάς δεν αφορά ούτε το μεταβατικό στάδιο της δικτατορίας του προλεταριάτου, ή το σύντομο μεταβατικό διάστημα όπου θα κριθεί το ποιος ποιον, δηλ το ζήτημα της εξουσίας. Δεν αφορά με άλλα λόγια ένα διάστημα μετά την επανάσταση ή κατά τη διάρκειά της, αλλά το αν θα υπάρξει ένα αυτοτελές και εντελώς διάφορο από αυτήν μεταβατικό διάστημα, που θα την προετοιμάζει, μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες και να μπει στην ημερήσια διάταξη. Δηλ ένα μεταβατικό στάδιο που δεν έχει άμεση σχέση με τη μετάβαση στο σοσιαλισμό, αλλά ξεκινάει από την παραδοχή ότι η τελευταία αφορά κάποιο μακρινό μέλλον, τη δευτέρα παρουσία κλπ.

Εν κατακλείδι το ζήτημα είναι πολύ πιο σύνθετο από ένα απλοϊκό δίπολο: καλοί μετωπικοί-κακοί σεχταριστές. Χρειάζεται συγκεκριμένη ανάλυση της συγκυρίας, μακριά από αναλύσεις από θέσεις αρχής, είτε από τη μια είτε από την άλλη σκοπιά.
Περιορίζω λοιπόν σε αυτά τη δική μου απάντηση με την πρόθεση να επανέλθω εισηγητικά για να προσπαθήσω να απαντήσω με τη σειρά μου στα ερωτήματα που άφησε η ανάρτηση.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ευχάριστο γεγονός η επαναπροσέγγιση και ο παραλληλισμός κειμένων της Γ διεθνούς για τα Μέτωπα ή τον Φασισμό και η ιδεολογική πάλη για θέματα, που όπως οι κρίσεις, είναι επαναλαμβανόμενα στην ιστορία όχι πανομοιότυπα βεβαίως! Προς το παρόν θα ήθελα να κάνω μια μικρή μόνο παρατήρηση για ένα μπέρδεμα που παρατηρώ όσον αφορά τη συσχέτιση του χαραχτήρα της επερχόμενης επανάστασης από το ΚΚΕ τότε, και της γραμμής για τα Μέτωπα! Ουδόλως επηρέαζαν την γραμμή για τα Μέτωπα οι θέσεις αυτές ανεξαρτήτως αν ήταν σωστές ή όχι. Ετσι κι αλλιώς η γραμμή των Μετώπων έμπενε και στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης ! Το ίδιο είπαν και για το ΕΑΜ ορισμένοι «σύγχρονοι κομμουνιστές» αναμασώντας παμπάλαιες Τροτσιστικες θέσεις. Η βασική αντίθεση κεφαλαίου εργασίας έχει διάφορες πλευρες παίρνει διάφορες μορφές ανάλογα με τον τόπο και τον χρόνο! Τι λέει το κομμάτι από τις απόφασεις του 7ο συνεδριου της Κομιντερν που παρατίθεται παραπάνω? «Σε αυτη την κατασταση η μπουρζουαζια ψαχνει τη σωτηρ’ια ολο ενα και περισσοτερο στο φασισμό και στην εγκαθιδρυση μιας ανοικτής τρομοκρατικής δικτατορίας των πιο αντιδραστικων των πιο σωβινιστικών των πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων» Σ αυτές τις περιόδους οι ενδοαστικές ή ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις ταράσσονται τόσο ώστε εκείνα τα τμήματα στέλνου στην εξορία ή εξοντώνουν άλλα ή προχωρουν σε ανοιχτό πόλεμο!
Ακόμα αυτή η απόφαση πολύ σωστά βάζει την αντίθεση μεταξύ καπιταλισμού ιμπεριαλισμου – Σοσιαλισμού σε δεύτερη μοίρα ευνοώντας το παγκόσμιο Αντιφασιστικό Μέτωπο που τελικά έκρινε τον πόλεμο:
« Παρόλο που η όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων κάνει το σχηματισμό ενος αντι-σοβιετικού μπλοκ δύσκολο τη συγκεκριμένη στιγμή οι φασιστικές κυβερνησεις και τα κόμματα του πολέμου στις καπιταλιστικές χώρες σκοπεύουν να λύσουν αυτές τις αντιθεσεις σε βάρος της πατρίδας ολων των εργαζομενων σε βαρος της Σοβιετικης Ενωσης» Έτσι παρ όλα τα καλοπιάσματα των Αγγλογάλων προς τον Χίτλερ ώστε να επιτεθεί στη ΣΕ δεν απέφυγαν την επίθεσή του! Αυτά τα λίγα προς το παρόν. Γ Κρητικός

Ανώνυμος είπε...

Έχω τη γνώμη ότι αυτό που πρέπει να μελετηθεί είναι η εισήγηση του μεγάλου θεωρητικού για το Φασισμό Γκ Δημητρώφ στο συνέδριο της ΚΔ το 1935 στο που έχει ανέβει http://leninreloaded.blogspot.gr/2012/08/georgi-dimitrov.html και η ιστορία του ΚΚΕ από το 1932-1956 όπου κυριάρχησε η Μετωπική πολιτική με συγκεκριμένα αποτελέσματα ανοδικής πορείας τόσο εκλογικής όσο και οργανωτικοπολιτικής!
Ένα πολύ μικρό κόμμα παρά τα χτυπήματα του Φασισμού έφτασε στην εξουσία που στη συνέχεια την παράδωσε στους Άγγλους ιμπεριαλιστές και τους συνεργάτες τους! Παρ όλο που στο γνωστό γράμμα του-μνημείο μετωπικής πολιτικής-ο Ν Ζαχαριάδης από τις φυλακές της Κέρκυρας έλεγε: «Επαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούρια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ' έναν πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.»
Αποτέλεσμα της Βάρκιζας ήταν και η ήττα του αγώνα 1946-1949 παρ όλο που έφτασαν στα πρόθυρα ενός συμβιβασμού (Βόρειας-Ν Ελλάδας )που ματαιώθηκε λόγω αποστασίας Τίτο.
Παρ όλη την ήττα με τους μισούς (ζώντες) αγωνιστές στα ξερονήσια και τους υπόλοιπους πρόσφυγες στην Ανατ Ευρώπη ξανά-μανά Μέτωπο Δημοκρατικό αυτή τη φορά: Η πρώτη ΕΔΑ! Από το σχεδόν μηδέν έφτασε στο ιστορικό 25%! Πότε ξανά? Ένα κίνημα που οι επόμενοι πρόσδεσαν στην οικογένεια Παπανδρέου δεύτερη φορά μετά τη Βάρκιζα! Για να το παραλάβει ο Ανδρέας το 1974 κληρονομιά, μιας και η νέοι «ηγέτες» υπέγραφαν το Νόμο 59 (μετονομασία του Ν 509).Γ Κρητικός

Ανώνυμος είπε...

Δεν μπορώ να συμφωνήσω ότι ο Σάρλης έκρινε την Ελλάδα του 34 με βάση τις ιδέες της εποχής του, καθώς όπως έγραψα και πρωτύτερα, το ΚΚΕ επί Φλωράκη δεν έψαχνε συμμάχους αστούς πατριώτες για να μοιραστεί την εξουσία. Θεωρώ προφανές ότι σε μια σειρά από χώρες το πρόταγμα της αστικοδημοκρατικής επανάστασης είναι επίκαιρο, όπως ήταν για τις αποικίες και τις μισο-αποικίες την εποχή του Λένιν. Σε αυτές προφανώς δε συμπεριλαμβάνεται η χώρα μας. Η Ελλάδα είναι ενδιάμεση και εξαρτημένη, αν και οι τάσεις παραπέρα υποβάθμισης είναι ξεκάθαρες σε όσους δεν εθελοτυφλούν. Σχετικά με τα στάδια, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι εννοούμε. Ο Λένιν στον αριστερισμό παραθέτει απόσπασμα του Ένγκελς επικριτικό για τους μπλανκιστές που πίστεψαν ότι θα αποφύγουν τους ενδιάμεσους σταθμούς γιατί πολύ απλά "ήθελαν" σοσιαλισμό. Εδώ νομίζω θα κόλλαγε ο Γκράμσι που υποστήριζε ότι για χώρες με ανολοκλήρωτο αστικοδημοκρατικό μετασχηματισμό και κατ' επέκταση αστικό εποικοδόμημα η στρατηγική των δύο επαναστάσεων είναι κατάλληλη. Αντίθετα, για χώρες με σταθερούς και ευέλικτους αστικούς θεσμούς, απαιτείται άλλη στρατηγική μετάβασης, καθώς ο "πόλεμος θέσεων" παίζει σημαντικότερο ρόλο.

Π.Δ.

Ανώνυμος είπε...

Αξιότιμε κ Γ Κρητικέ. Παραβλέπω ότι δε μας διαφωτίσατε καθόλου στο με ποιούς θα έπρεπε να γίνει το μέτωπο πριν το 1936. Προφανώς θα θεωρήσατε άνευ οποιασδήποτε αξίας τη περιγραφή της κατάστασης στο βενιζελικό στρατόπεδο.

Δεν πειράζει.

Ομιλήσατε για την Βάρκιζα κ το αποτέλεσμα αυτής. Αλήθεια η Βάρκιζα πώς προέκυψε; Μας ήρθε από τον ουρανό; Γιατί αν δε προέκυψε από τον ουρανό κάπως πρέπει να προέκυψε. Ο Λίβανος κ η Καζέρτα λέτε να έπαιξαν κανένα ρόλο; Κ αν έπαιξαν η πολιτική που προκάλεσε αυτές τις συμφωνίες ήταν άραγε "σεχταριστική" ή "μετωπική";

Ομιλήσατε για την ΕΔΑ κ το υψηλό ποσοστό της το 1958. Κι όμως αυτό το υψηλό ποσοστό αυτού του σχηματισμού (που για χάρη του καταργήθηκαν οι κομματικές οργανώσεις του ΚΚΕ) όχι μόνο δεν εμπόδισε τη δικτατορία εννιά μόλις χρόνια μετά αλλά κ κοίμιζε το λαό λίγες ώρες πριν το πραξικόπημα. Ενώ 5 χρόνια μετά έβλεπε να ξεδιπλώνεται απροκάλυπτη επέμβαση του θρόνου κ εξωθεσμικών κέντρων-παράκεντρων, επέμβαση που κορυφώθηκε 7 χρόνια μετά. Σε αυτό το διάστημα η ΕΔΑ κατόρθωσε-γιατί περί κατορθώματος πρόκειται-να στηρίζει αυτόν που αρχικά στήριξε κ ο βασιλιάς. Τον άνθρωπο που έκανε την ίδια στιγμή το διμέτωπο κ 20 χρόνια πριν είχε αιματοκυλίσει τη διαδήλωση του ΕΑΜ. Αναβαπτίζοντας το χασάπη της Αθήνας σε "γέρο της Δημοκρατίας".

ΥΓ. Κ επειδή δεν αντέχω να μην το γράψω μια οργάνωση για χάρη της πολιτικής της οποίας ο κύρκος (πατέρας) έσβησε τις όποιες (ελάχιστες έστω) ελπίδες μη εκτέλεσης του Μπελογιάννη.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

ΠΔ δεν έχω την πρόθεση να ταυτίσω το κόμμα της έκτης ολομέλειας και του 8ου συνεδρίου με το κκε του φλωράκη. Αλλά η μελέτη του σάρλη στην πρώτη της μορφή γράφτηκε πριν την ανάληψη της θέσης του γγ από τον χαρίλαο, κι αν καταλαβαίνω καλά απ τις παραπομπές κάπου κοντά στην επέτειο των 30χρονων από το 7ο συνέδριο της κομιντέρν, του 35'. Σε κάθε περίπτωση αν δούμε το κκ ενιαία σε παγκόσμια κλίμακα, δε θα βρούμε ουσιώδεις διαφορές ανάμεσα στη δεκαετία του 60 και του 70 ως προς τη στρατηγική και την τακτική συμμαχιών, για να τις αναγάγουμε σε μείζον ζήτημα.

Ανώνυμος είπε...

Δεν καταλαβαίνω τι θέλει να πει ο παραπάνω ανώνυμος. Ότι από τη στιγμή που φτιάχτηκε Μέτωπο (το ΕΑΜ), ήταν νομοτέλεια ο Λίβανος, η Καζέρτα, η Βάρκιζα κλπ; Τη συγκεκριμένη αντίληψη τη βρίσκω μεταφυσική, αλλά καλυπτόμενη πίσω από έναν χυδαίο εμπειρισμό. Και εγώ θα μπορούσα να αξιοποιήσω τα αποτελέσματα του σεχταρισμού των τροτσκιστών, δηλαδή την πολιτική εξαφάνιση (οι οποίοι μίλαγαν για Εργατικά, κατ' αντιπαράθεση με τα Λαϊκά Μέτωπα, απλά επί της ουσίας δεν είχαν ιδέα τι σημαίνει εργατικός, λαϊκός και μέτωπο).

Π.Δ.

Ανώνυμος είπε...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα, είσαι σίγουρος ότι η στρατηγική ήταν λάθος σε παγκόσμια κλίμακα; Μιλάω για τα Κ.Κ. των μη σοσιαλιστικών χωρών. Δηλαδή, η θέση για συμμαχία με εθνική αστική τάξη ήταν λαθεμένη για την Ελλάδα του 60, για τη Ζιμπάμπουε του 60 ισχύει το ίδιο; Μήπως είναι αδιέξοδη η προσπάθεια ερμηνείας της γραμμής ενός Κ.Κ. απλά από τις κατευθύνσεις του παγκόσμιου κινήματος, οι οποίες εξ΄αντικειμένου έπρεπε να είναι πολυσύνθετες και αντιφατικές με βάση την κοινή λογική, αφού χάραζαν πορεία σε μια αντιφατική πραγματικότα; Για παράδειγμα, το "Κ"ΚΕ εσ. είχε μία γραμμή που για άλλη χώρα ίσως προκρινόταν από το "ορθόδοξο" κίνημα. Για την Ελλάδα θεωρήθηκε οπορτουνισμός.

Π.Δ.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

ΠΔ θεωρώ ότι η στρατηγική του κκ εκείνη την περίοδο ήταν προβληματική συνολικά, από το ζήτημα της ειρηνικής συνύπαρξης μέχρι την τακτική συμμαχιών με τη σοσιαλδημοκρατία. Κατά τα άλλα ακριβώς επειδή δε μιλάμε για μια αφρικανική χώρα, αλλά για την ελλάδα που δεν είναι αποικία, βγαίνει η εκτίμηση της παραπάνω ανάλυσης ως λανθασμένης

Ανώνυμος είπε...

Αυτό που θέλω να πω Π.Δ.είναι ότι από τη στιγμή που υπήρξε ο Λίβανος κ η Καζέρτα η Βάρκιζα ήταν νομοτέλεια (ή έστω σχεδόν νομοτέλεια). Κ αυτά έγιναν επειδή το Λαοκρατία έμεινε πιο πίσω ως πρόταγμα. Κ δεν έμεινε πίσω επειδή έτσι τους τη γκάβλωσε κάποιων αλλά διότι πρυτάνευσε μια συγκεκριμένη άποψη που μόνο σεχταριστική δε μπορεί να τη πει κανείς.

Ομολογώ ότι είμαι λίγο φουρκισμένος πρωινιάτικα με τα περί μεταφυσικής κ χυδαίου εμπειρισμού. Κ αυτό διότι οι αυτοαποκαλούμενοι "μετωπικοί" επιμένουν να μην απαντούν ευθέως στο με ποιούς θα ήθελαν να είχε κάνει συνεργασία το ΚΚΕ πριν το Μεταξά (Βενιζέλο; Πλαστήρα;)αλλά κυρίως δεν απαντούν σε αυτό το ερώτημα για το σήμερα. Δηλαδή ομιλούν περί μετώπου κ μεταφυσικών σεχταριστών αλλά-κοίτα ρε παιδί μου ένα πράγμα-είναι πολύ εχέμυθοι στο να πουν συγκεκριμένα με ποιούς πολιτικούς σχηματισμούς θα έπρεπε να σχηματιστεί σήμερα μέτωπο.

Πάρα πολύ εχέμυθοι.

Κ λέω εχέμυθοι γιατί δε μπορώ να πιστέψω ότι αυτοί οι τόσο ενάντιοι στη μεταφυσική κ το χυδαίο εμπειρισμό, ομιλούν για κάτι που δεν υπάρχει.

Ανώνυμος είπε...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα
Αν ξαναδιάβαζες προσεχτικά τα δύο μου σχόλια δεν θα απαντούσες έτσι. ¨Ήθελα να είμαι σύντομος σεβόμενος τον τοίχο σου και τους αναγνώστες σου .Σχόλια έκανα Γι αυτά τα θέματα έχουν γραφτεί τόμοι, όμως όσο μπορώ πιο σύντομα θα σου πώ ότι κάθε φορά λέμε θέλουμε συγκεκριμένη ανάλυση της κάθε κατάστασης. Δηλαδή να προσδιορίσουμε την Βασική Αντίθεση που δείχνει το χαραχτήρα του τόπου και της εποχής αλλά και να προσδιορίσουμε ποια πλευρά της αντίθεσης αυτής κυριαρχεί σε μια δεδομένη στιγμή περίοδο,δηλ την κύρια αντίθεση αλλά και τις δευτερεύουσες και τριτεύουσας σημασίας αντιθέσεις που υποβόσκουν σε μια κοινωνία! Αυτές καθορίζουν και τις κοινωνικές συμμαχίες (Μέτωπα) τα στρατόπεδα που πολλάκις σχηματίζονται ανεξάρτητα από το συνειδητό όπως το μαγνητικό πεδίο ανάμεσα στους μαγνητικούς πόλους. Τώρα για το 36, καλώς έγινε γιατί το Βενιζελικό κόμμα τότε επηρέαζε προοδευτικό κοινωνικά αλλά και εθνικά κομμάτι του λαού (αυτός μετράει) ασχέτως ότι η ηγεσία ήταν ξενόδουλη και αντιδραστική .Εδώ πρέπει να πούμε ότι τότε, ήταν πιο πολύπλοκες οι αντιθέσεις με την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, όπου ο Γερμανόφιλος Μεταξάς εκλήθη να υπηρετήσει μαζί με το Αγγλόφιλο πλέον Παλάτι το Αγγλόφιλο τότε τμήμα της αστικής τάξης! Θέλω να πώ ότι η εξάρτηση έπαιζε τον κύριο ρόλο κι όχι η τάση του Κονδύλη , Πάγκαλου Πρώην Γερμανόφιλου Παλατιού ή Βενιζέλου που ερωτοτροπούσε και με τον Μουσολίνι! Ένας Φασισμός στη υπηρεσία των Άγγλων.
2.Για τον Λίβανο Καζέρτα Βάρκιζα είπα ότι έγινε δεξιά παρέκκλιση από την μετωπική γραμμή όπως την εξέφρασε με την παραίνεση που προανέφερα ο Ζαχαριάδης! Πάντα τα μέτωπα περικλείουν τέτοιους κινδύνους. Η κύρια αντίθεση
από τη στιγμή της Ιταλικής επίθεσης, ήταν με τον Άξονα έδειξε πρωτοπόρος απ όλους τους Ευρωπαίους ο Ζαχαριάδης. Από τη στιγμή όμως που ο πόλεμος έπαιρνε την γνωστή έκβαση άλλαζαν οι αντιθέσεις έπρεπε να αλλάξει και η ταχτική με τους Αγγλους παρ όλο που οι τελευταίοι προετοιμάζονταν για ρήξη!Βεβαίως πολλά έχουν γραφτεί και για τον ρόλο φίλης πρεσβείας στη Μέση Ανατολή……Το κυρίως πρόβλημα ομως ήταν η δεξιά παρέκκλιση κι όχι η μετωπική πολιτική, !Γ Κρητικος

Ανώνυμος είπε...

Όσον αφορά την ΕΔΑ έγραψα για την πρώτη ΕΔΑ που δημιουργήθηκε ως Μέτωπο το 1951 κι όχι αυτήν που μετά την διάλυση των κομματικών οργανώσεων την μετέτρεψαν σε κόμμα στην ουρά της Ένωσης Κέντρου των Παπανδρέου. Ετσι έμεινε απροετίμαστος κι ανοργάνωτος ο κόσμος το 1967.Ούτε οι Κύρκοι ούτε οι Κολιγιάννηδες δεν θέλανε Κ και παράνομες οργανώσεις μετά το 56 (κάναν ζημιά έλεγαν) αλλά κράτησαν τη σφραγίδα στο εξωτερικό μην την χρησιμοποιήσουν «οι αριστεριστές και κάνουν ζημιά στο κίνημα» όπως είπαν! ¨Όσον αφορά την αναφορά στον πατέρα Κύρκο και τους άλλους δημοκράτες που συμμάχησαν στην ΕΔΑ, όταν είσαι επαναστάτης πρέπει να μπορείς και να λύνεις τις δευτερεύουσες Αντιθέσεις που προκύπτουν στο φιλικό στρατόπεδο προς όφελος του κινήματος!Γ Κρητικός

Ανώνυμος είπε...

«Ομιλήσατε για την ΕΔΑ κ το υψηλό ποσοστό της το 1958. Κι όμως αυτό το υψηλό ποσοστό αυτού του σχηματισμού (που για χάρη του καταργήθηκαν οι κομματικές οργανώσεις του ΚΚΕ)» ΕΓΡΑΨΕΣ στο σχόλιο 10 Σεπτεμβρίου 2012 10:41 μ.μ.
Τι είναι αυτό πάλι ? Τώρα το πρόσεξα! Κατάλαβες τι έγραφες Να μην ξεφεύγουμε δηλαδή από το 10%!

Ανώνυμος είπε...

Ίσως πρέπει να αναφέρουμε ότι από την Μετωπική πολιτική του 34-36 προέκυψαν πολιτικές φιλίες με διωχθέντες πατριώτες αξιωματικούς που αποτέλεσαν αργότερα τον βασικό κορμό του ΕΛΑΣ. Γ Κρητικός

Ανώνυμος είπε...

Θα ξεκινήσω από το τελευταίο.

Ως πρώτη ΕΔΑ θεώρησα ότι αναφέρεστε στην ΕΔΑ προ επταετίας σε αντιδιαστολή με τη δεύτερη της μεταπολίτευσης. Εσείς λετε ότι αναφερόσασταν σε εκείνη του 1951 προ δηλαδή της κατάργησης των κομματικών οργανώσεων. Λίγο περίεργο βέβαια διότι θέσατε ως απόδειξη "επιτυχίας" το ποσοστό του 1958 δηλαδή το ποσοστό εκείνης της ΕΔΑ που είχε τις κομματικές οργανώσεις του ΚΚΕ διαλυμένες. Την ΕΔΑ δηλαδή που χαρακτηρίσατε ότι τελικώς έγινε ουρά του Παπανδρέου. Επιτέλους αποφασίστε για ποιά ΕΔΑ μιλάτε.

Όσο για το περί 10% που μου αποδώσατε, σας λέω ότι το "για χάρη του οποίου διαλύθηκαν οι οργανώσεις" προφανώς κ αναφέρονταν στο σχηματισμό ΕΔΑ κ όχι στο εκλογικό ποσοστό της ΕΔΑ (το οποίο άλλωστε ήρθε κατόπιν του κλεισίματος των οργανώσεων).

Δεν ξέρω τι εννοείτε όταν λέτε ότι όταν είσαι επαναστάτης ξέρεις να λύνεις τις δευτερεύουσες (!!! δευτερεύουσα η εκτέλεση Μπελογιάννη;) διαφορές.

Πώς ακριβώς θα λύνατε εσείς το ζήτημα με τη διαφωνία Κύρκου (που ασφαλώς δεν ήταν επαναστάτης για να ξέρει να λύνει τις διαφορές).

Για τα της εποχής προ Μεταξά, λυπάμαι. Σας είπα ότι ο Βενιζέλος ήταν από το 1928 απροκάλυπτα αντιδραστικός. Κ αν δεν απατώμαι αποδεχτήκατε ότι ερωτοτροπούσε με το Μουσολίνι. Κι ενώ αποδέχεστε την ύπαρξη ενός φασισμού που λειτουργεί υπέρ των άγγλων (ακόμα κ υπό τους πρώην γερμανόφιλους) λέτε ότι έπρεπε να εμπλακεί το ΚΚΕ ενεργά στο ποιόν φασισμό θα είχανε πάνω στο κεφάλι τους οι έλληνες; Του βασιλιά/Μεταξά ή του Πλαστήρα άνευ βασιλιά;

Τέλος αυτή η δεξιά παρέκκλιση από πού λέτε να προέκυψε; Από το να πάμε προς σοσιαλιστική επανάσταση ή από το να πάμε μετωπικά κ αστικοδημοκρατικά;

Ανώνυμος είπε...

Αυτή η παρατήρηση για τους πατριώτες αξιωματικούς είναι ιδιαίτερα σοβαρή. Εγώ δε μίλησα για το σήμερα, προφανώς όμως συμφωνώ με το πρόγραμμα του ΚΚΕ για ααδμ.

Απολίθωμα, η ειρηνική συνύπαρξη και η συμπόρευση με σοσιαλδημοκράτες εντοπίζονται και στο Λένιν, επομένως χρειάζεται τεκμηρίωση η θέση σου.

Ανώνυμος είπε...

Ξέχασα,

Π.Δ.

Ανώνυμος είπε...

Οι πολιτικές φιλίας με τους διωχθέντες αξιωματικούς δημιουργήθηκαν από την αντίσταση κ όχι από το μέτωπο.

Ας πηγαίνατε να κάνετε συνεργασία το 35 ως κ με τον Πούλο. Αντιβασιλικός ήταν κι αυτός. Ε ρε γλέντια...

Ανώνυμος είπε...

Πάντως συνεχίζεται η ανυπαρξία απάντησης για το με ποιόν/ποιούς πολιτικούς σχηματισμούς θα έβλεπαν μέτωπο σήμερα.

Ανώνυμος είπε...

Δηλαδή πρέπει μια παρέκκλιση να προκύπτει είτε από τη στρατηγική της σοσιαλιστικής είτε από τη στρατηγική της αστικόδημοκρατικής επανάστασης. Από τίποτα άλλο. Αυτό εννοώ όταν λεω μεταφυσική. Ο Τρότσκι στη Ρωσία προκρινε σοσιαλιστική, ο Λένιν αστικοδημοκρατική, ποιος παρεκκλινε?

Π.Δ.

Ανώνυμος είπε...

Υποθέτω η ύπαρξη τότε του Τσάρου κ της φεουδαρχίας ήταν μια ασήμαντη λεπτομέρεια για τούτα τα φωτισμένα μυαλά του σήμερα που μιλάνε για μέτωπα χωρίς ίχνος τσίπας να τα ονοματίσουν. Καθαρά κ ξάστερα.

Εξάλλου ο Λένιν τον Απρίλη έβαζε τους μπολσεβίκους να σούρνονται για υπουργεία. Μόνο αυτό δεν ακούσα ακόμα.

Ανώνυμος είπε...

Ο Λένιν είχε ξεκάθαρους όρους για τη συμμετοχή σε κυβέρνηση με αστούς, επίσης τα εύκολα επιχειρήματα οδηγούν σε εύκολες απαντήσεις. Επομένως, ο βασιλιάς στην Ελλάδα προφανώς συμβόλιζε την αναγκαιότητα της αστικοδημοκρατικής επανάστασης, κατ' αντιστοιχία με τον τσάρο.

Π.Δ.

Ανώνυμος είπε...

Θεωρείς ότι για μέτωπα χωρίς ίχνος τσίπας μιλάει και το πρόγραμμα του ΚΚΕ;

Ανώνυμος είπε...

Τα ζητήματα που μπαίνουν στη συζήτηση είναι πολλά και φυσικά δεν μπορούν να απαντηθούν όλα στα πλαίσια σχολίων -χρειάζονται τόμοι-όταν μάλιστα διαβάζουμε ότι μας ενδιαφέρει περισσότερο και απαντάμε ότι εμείς θέλουμε και έτσι αναγκαζόμαστε να τα ξαναβάζουμε!: Δεν απαντήσατε στην προοπτική , για «μια καινούρια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ' έναν πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.» που έβαζε ο Ν Ζαχαριάδης στο γνωστό του γράμμα! Είναι καθαρά τα πράγματα έχει μιλήσει πολλές φορές το Κόμμα για αυτά ! Όχι μόνο για δεξιά παρέκληση αλλά για προδοσία Παρτσαλίδη-Σιαντου είπε το κόμμα!
Αλλα ακόμα δεν κατάλαβα γιατι μπερδεύεστε και ταυτίζετε τη γραμμή για τα μέτωπα με τον χαραχτήρα της επανάστασης και ρωτάτε: «η δεξιά παρέκκλιση από πού λέτε να προέκυψε; Από το να πάμε προς σοσιαλιστική επανάσταση ή από το να πάμε μετωπικά κ αστικοδημοκρατικά;»Δηλαδή η κομιντερν λάθος προέτρεπε για μέτωπα τοσο στην Ευρώπη όσο και σ άλλες μη αναπτυγμένες χώρες? Τι θα έπρεπε τότε να πεί κατά τη γνώμη σας;
Προφανώς και μια εκτέλεση δεν συνιστά αντίθεση ούτε κύρια ουτε δευτερεύουσα! Οσον αφορά την υπόθεση Μπελογιάννη επειδή δεν έζησα τα γεγονότα ούτε είμαι αρκετά κατατοπισμένος και επειδή έχουν ειπωθεί τα μύρια-οσα σε παραπέμπω στην συνέντευξή του Ιωσήφ Ζαχαριάδη: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artid=358169&dt=03/10/2010#ixzz11byvTNal
Α και για το σήμερα !Ας αναλύσουμε τις μεγάλες αντιθέσεις στον κόσμο στην περιοχή και τη χώρα μας και θα δούμε! Δεν διεκδικώ το ΑΛΑΘΗΤΟ Γίνεται γελοίος όποιος το πιστεύει για τον εαυτό του!Γ Κρητικός

Ανώνυμος είπε...

Το πρόγραμμα αναφέρει το ΑΑΔΜ ως κοινωνική συμμαχία. Τις απατεωνιές αλλού ορισμένοι.

Η Κομιντέρν προώθησε τα μέτωπα ως ανάγκη για την υποστήριξη της ΕΣΣΔ. Υπάρχουν συγκεκριμένα αποτελέσματα.

ΥΓ. Κ. Κρητικέ ακόμα δε μας είπατε πως θα λύνατε εσείς (ή όποιος άλλος) ο επαναστάτης τη λεπτομέρεια (όπως την είπατε-κ εγώ δε μίλησα για αντίθεση) της εκτέλεσης Μπελογιάννη όσον αφορά τη στάση Κύρκου. Κ ούτε κ εσείς ούτε κ κανείς άλλος είπε καθαρά κ ξάστερα ποιόν πολιτικό σχηματισμό έχετε στο νου περί του μετώπου. Γιατί πολιτικούς σχηματισμούς εννοείτε. Ή λοιπόν υπάρχουν σήμερα τέτοιοι οπότε πρέπει να τους υποδείξετε ή δεν υπάρχουν οπότε η συνέχιση της κουβέντα για αυτό το ζήτημα είναι φαντασιοπληξίες.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Γ Κρητικέ (ενδιαφέρουσα επιλογή, εάν πρόκειται για ψευδώνυμο) δεν απαντούσα στα δικά σου σχόλια, αλλά σε αυτά του Symastev -εκτός κι αν πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο, που δεν το νομίζω.
Επί της ευκαιρίας πάντως θέλω να πω ότι αν με τον εντοπισμό της κάθε φορά πρωτεύουσας αντίθεσης εννοούμε το "φασισμός-αστική δημοκρατία" για το 36', ή για τη σημερινή εποχή (που κάποιες δυνάμεις προβάλλουν ως κυρίαρχη αντίθεση το μνημόνιο-αντιμνημόνιο), παραμερίζοντας τις υπόλοιπες, ρέπουμε προς τη λογική του μικρότερου κακού, που οδηγεί συνήθως στο μεγαλύτερο που θέλουμε να αποτρέψουμε.
Θεωρώ πολύ ενδιαφέρουσα τη σημείωσή σου ότι η γραμμή για το μέτωπο δεν καθορίζει υποχρεωτικά τον χαρακτήρα της επανάστασης. Ωστόσο στη μελέτη του σάρλη που ήταν κι η αφορμή για αυτήν την ανάρτηση, το ένα απορρέει από το άλλο. Και πέρα από όσα λέει ο σάρλης είναι λογικό να έχουν και ένα βαθμό συνάφειας.
Κατά τα άλλα επειδή όντως δε μπορεί να απαντηθούν όλα στα σχόλια και σε ένα διάλογο στο διαδίκτυο, κρατώ τα υπόλοιπα για την επόμενη ανάρτηση, στο άμεσο μέλλον.

ΠΔ είναι προφανές ότι η ειρηνική συνύπαρξη δεν έμπαινε με τον ίδιο τρόπο και στις ίδιες συνθήκες που την έβαζε ο βλαδίμηρος και το αυτό ισχύει για τη σοσιαλδημοκρατία της κάθε εποχής (και σε τελική ανάλυση οι μπολσεβίκοι δεν έφτασαν στον οκτώβρη με κάποιου είδους μέτωπο με τους σοσιαλδημοκράτες). Δε νομίζω ότι χρειάζεται τεκμηρίωση ή κάποια διευκρίνιση για αυτά σε μεταξύ μας συζητήσεις.

Ανώνυμος είπε...

Ναι, αλλά εκεί είναι το ζήτημα. Αν θεωρήσουμε ότι έγινε δεξιά στροφή, σίγουρα πάτησε πάνω σε σχετικές διατυπώσεις.

Π.Δ.

Ανώνυμος είπε...

Ανώνυμε 11 Σεπτεμβρίου 2012 6:25 μ.μ.
Μπες στο http://leninreloaded.blogspot.gr στο Ευρετήριο Ονομάτων και Θεμάτων πάτησε Dimitrov (10) και διάβασε όλη την εισήγηση στο συνέδριο της Κομμ Διεθνούς για το τι είναι ο φασισμός ,πώς αντιμετωπίζεται και τελικά για ποιο λόγο προωθήθηκαν τα Μέτωπα! Αλλα το ίδιο και με το αφιέρωμα του Σάρλη .Καλύτερα θα ήταν από τα επίσημα κείμενα του ΚΚΕ Μόνο το γεγονός ότι αυτός ο θεωρητικός αποστρέφεται τον Ν Ζαχαριάδη με κάνει να δυσπιστώ για τις αναλύσεις του. Γ Κρητικός

Ανώνυμος είπε...

@Ανώνυμος 6.25μμ

Ώστε απατεώνες αυτοί που μιλάνε για ΑΑΔΜ ως κοινωνικοπολιτική συμμαχία...

Απόφαση 18ου συνεδρίου του ΚΚΕ:
"Tο 18ο Συνέδριο του KKE καθορίζει ως αμετακίνητο και ξεκάθαρο στόχο όλου του Kόμματος το πέρασμα στην αντεπίθεση συνολικά σε όλα τα επίπεδα, με την ισχυροποίηση του KKE, με ένα Kόμμα σε πλήρη ετοιμότητα να ανταποκριθεί σε οποιεσδήποτε συνθήκες και στροφές της ταξικής επαναστατικής πάλης. Ενα Kόμμα πανέτοιμο να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και στην περίπτωση που έχουμε απότομη άνοδο της ταξικής πάλης, αλλά και σε καμπές, δυσκολίες ή προσωρινά πισωγυρίσματα. Ενα Kόμμα, που θα δρα αποτελεσματικά, όσο εξαρτάται από αυτό, για την προώθηση συσπειρώσεων σε αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, προϋπόθεση για τη συγκρότηση του Aντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου (ΑΑΔΜ) ως κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας για τη Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία".

Άρα όχι μόνο το Πρόγραμμα, αλλά και το 18ο Συνέδριο αναφέρει ότι το μέτωπο είναι κοινωνικοπολιτική συμμαχία.

Τώρα αν συμφωνάνε με αυτό όλοι στο ΚΚΕ, ας το δουν οι ίδιοι στις ΚΟΒες τους...

Ανώνυμος είπε...

Κλαπ κλαπ ανώνυμε "προγραμματικέ".

Σε μια ανάρτηση που θέμα έχει τις πολιτικές συνεργασίες κ συζήτηση που έχει να κάνει με αυτές, αν δηλαδή το ΚΚΕ έπρεπε να κάνει μέτωπο με βενιζελικούς, αν ο Λένιν συνεργάστηκε με σοσιαλδημοκράτες, όταν οι διαφωνίες στην κουβέντα έχουν να κάνουν ακριβώς με το ζήτημα των πολιτικών συμμαχιών κ όταν στο σχόλιο που αναφέρθηκες εγώ έγραψα ότι το πρόγραμμα αναφέρεται σε κοινωνικές συμμαχίες κ όχι σε πολιτικές βγήκες ρε άπαιχτε να αναφέρεις το κοινωνικοπολιτικές.

Τι να σου πω παραπάνω από το ΞΕΣΤΡΑΒΩΣΟΥ;

" Το Μέτωπο στην αρχική του φάση ξεκινά σαν ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΚΥΡΙΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ γύρω από αντιιμπεριαλιστικά αντιμονοπωλιακά αιτήματα και στόχους, από επιμέρους μέτωπα πάλης που κινητοποιούν διάφορα τμήματα των εργαζομένων προς ένα ενιαίο ισχυρό λαϊκό ρεύμα. ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΤΑΙ Η ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ, Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΕΙΡΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΛΑΙΚΩΝ ΣΤΡΩΜΑΤΩΝ, όσο ενισχύεται η δύναμη του ΚΚΕ, ΤΟΣΟ ΘΑ ΑΥΞΑΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό μέτωπο να προκαλεί αντίστοιχες ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟ.

Το ΚΚΕ επιδιώκει τη συνεργασία με πολιτικές δυνάμεις που αποδέχονται την αναγκαιότητα σύγκρουσης με τον ιμπεριαλισμό και τα πολυεθνικά μονοπώλια, υπερασπίζονται τα δικαιώματα των εργαζομένων, τη λαϊκή κυριαρχία και ανεξαρτησία της χώρας. Η συνεργασία μπορεί να εκφραστεί με τη μορφή συντονισμού, πολλαπλών συσπειρώσεων και κοινής δράσης για ορισμένα συγκεκριμένα προβλήματα, στα οποία διαπιστώνεται συμφωνία. Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΔΡΑΣΗΣ ΘΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΗ Η ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΤΗΣ και η συνεργασία και σε άλλους αντιιμπεριαλιστικούς αντιμονοπωλιακους στόχους, ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΞΕΛΙΧΘΕΙ ΣΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ (...)

Το ΚΚΕ αντιμετωπίζει τα άλλα κόμματα όχι μόνο με βάση τις διακηρύξεις, το πρόγραμμα και τους στόχους τους, αλλά και από το πώς υπερασπίζονται τα ζωτικά συμφέροντα των εργαζομένων και στηρίζουν τους αγώνες τους. ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΕΡΕΩΘΟΥΝ ώστε να δώσουν ώθηση και πολιτικό δυναμισμό στο αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο πάλης, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΗΡΙΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΥΠΑΡΚΤΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΔΙΕΡΓΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ, ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΣΣΟΥΝ ΤΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ. Να στηρίζονται στους αγώνες, να αναγνωρίζουν έμπρακτα τη δύναμη του λαϊκού κινήματος. Να αντιμετωπίζουν τα διασπαστικά και υπονομευτικά σχέδια της άρχουσας τάξης και των συμμάχων της (...)"


ΟΠΟΙΟΣ ΛΟΙΠΟΝ ΘΕΩΡΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ Κ ΠΑΛΗΣ ΕΧΕΙ ΦΤΑΣΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΝΑ ΜΕΤΕΞΕΛΙΧΘΕΙ ΣΕ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ ΑΣ ΒΓΕΙ-ΑΝ ΕΧΕΙ ΤΣΙΠΑ-ΝΑ ΟΝΟΜΑΤΙΣΕΙ ΜΕ ΠΟΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΘΕΩΡΕΙ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΕΙ ΤΟ ΚΚΕ.

ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ.

ΙΔΟΥ Η ΡΟΔΟΣ ΙΔΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΗΔΗΜΑ.


Ανώνυμος είπε...

@ Ανώνυμο "Αντιπρογραμματικό"

Κατ αρχήν δε μου αρέσει το ύφος σου. Θα μίλαγες έτσι αν μιλάγαμε δια ζώσης;

Η αντίληψη που λέει ότι "Επειδή δεν υπάρχει ΣΗΜΕΡΑ περιθώριο για πολιτική συμμαχία με κάποιο κόμμα αποκλείω ΔΙΑ ΠΑΝΤΟΣ την όποια πολιτική συμμαχία" είναι αντιλενινιστική και έξω από τις παραδόσεις του διεθνους Κομμουνιστικού Κινήματος.

Διαπάλη για το συγκεκριμένο θέμα αναπτύχθηκε από τις στήλες του προσυνεδριακού του 15ου, ο οποίος υπάρχει στο site του Ριζοσπάστη. Μέλη του Κόμματος που διαφωνούσαν με το χαρακτήρα του μετώπου ως κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας εξέφρασαν ανοιχτά τη διαφωνία τους με το σχέδιο προγράμματος (και εάν υπήρξαν συνεπείς με αυτά που έγραψαν στον προσυνεδριακό θα πρέπει να μην είχαν υπερψηφίσει το πρόγραμμα). Κανείς τους δεν διαγράφηκε.

Σήμερα, είναι σαφές ότι επίσης δεν υπάρχει πολιτικός φορέας που να μπορεί να ενταχθεί στην προγραμματική (του 15ου - δεν υπάρχει άλλη) αντίληψη για το μέτωπο. Αυτό τι σημαίνει; Ότι σε μια περίοδο που έχουμε σοβαρές ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό δεν μπορεί να προκύψει Κόμμα που να συμφωνεί (και στις διακηρύξεις και στην πράξη - όπως, σοφά, βάζει το πρόγραμμα) με τους στόχους του ΑΑΔΜ; Το ΚΚΕ τι θα κάνει τότε; Δεν θα συμμαχήσει μαζί του; Και εν πάσει περιπτώσει, την πρότασή σου την απευθύνεις στο λαό και όχι στον Τσίπρα, στο Λαφαζάνη, στο Χάγιο ή στην Κανέλλη...

Επομένως εάν θεωρείς ότι το ΚΚΕ πρέπει να επιδιώκει μόνο κοινωνικές συμμαχίες της εργατικής τάξης, η άποψή σου είναι σεβαστή, αλλά δεν δικαικούσαι να μιλάς εξ ονόματός του.

Ανώνυμος είπε...

Τελευταίε ανώνυμε

Την πρόταση για το πολιτικό μέτωπο γιατί να την απευθύνεις στο λαό; Αφού μιλάμε για πολιτική συμμαχία σε κάποιον (έστω υπό διαμόρφωση) πολιτικό φορέα πρέπει να την προτείνεις. Στο λαό προκρίνεις την κοινωνική συμμαχία.
Και αφού σήμερα δεν υπάρχει τέτοιος σε ποιον να την κάνεις την πρόταση; Δεν πρέπει να εξηγήσεις στο λαό γιατί σήμερα δεν είναι εφικτό; Προφανώς λέγοντας και ότι δεν την αποκλείεις την πιθανότητα στο μέλλον.

mariori

Ανώνυμος είπε...

Εγω θα πρότεινα να μην παίζετε με τις λέξεις,και με την παράθεση αποσπασμάτων από το 15ο συνέδριο.

Είναι ξεκάθαρη η απομάκρυνση από το πνεύμα του προγράμματος.Μέχρι να ξεσπάσουν οι τρέχουσες διαφωνίες,είχα γύρω στην μια πενταετία να ακούσω για ΑΑΔΜ.Το πρόγραμμα μιλάει για εξάρτηση,σήμερα το ΚΚΕ λέει ότι κάτι τέτοιο βγάζει λάδι την αστική τάξη.Η πλάκα είναι ότι όσο η θέση της Ελλάδας στον διεθνή καταμερισμό υποβαθμίζεται,με τόσο μεγαλύτερο φανατισμό έχουμε την άρνηση της εξάρτησης(προσωπικά δεν την υποστηρίζω,αλλά με ενδιαφέρει περισσότερο το γιατί και πως κάποιος λέει ότι υπάρχει ή δεν υπάρχει).

Επίσης οι οργανώσεις με τις οποίες το ΚΚΕ έκανε πολιτικές συμμαχίες μέχρι πρόσφατα,υπάρχουν,και δεν έχουν αλλάξει και τρομερά την ανάλυση τους.Γιατί σταμάτησαν οι συμμαχίες?

Το ΚΚΕ μιλάει για ΠΑΡΑΜΟΝΗ στην ΕΕ μέχρι την εργατική εξουσία.Υπάρχει κάτι τέτοιο στο πρόγραμμα?

Θα πρότεινα λοιπόν σε όποιον θέλει να υπερασπιστεί (θεμιτό) την ηγεσία του κκε και την σημερινή ιδεολογικοπολιτική της κατεύθυνση να το κάνει πιο επιθετικά.Να εξηγήσει αν υπάρχει άρνηση ή επικαιροποίηση του προγράμματος (δύσκολο το δεύτερο, ειδικά για θέματα όπως η εξάρτηση),να εξηγήσει πότε και με ποιες διαδικασίες η επικαιροποίηση είναι κάτι θεμιτό κομματικά,και πάνω απ'όλα ποιες κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές μεταβολές έκαναν αναγκαία την συγκεκριμένη επικαιροποίηση.

Όσον αφορά μια πολύ "εύκολη" από τα αριστερά (δήθεν) απαξίωση της ΕΔΑ να επισημάνω ότι δεν στέκει το ΚΚΕ στο 8ο να αποφασίζει την πολιτική ουράς στην "εθνική" αστική τάξη,και να τα φορτώνεται όλα η ΕΔΑ που απλά την εφάρμοσε.

Από κει και πέρα είναι τεράστιο μεθοδολογικό λάθος να λέμε ότι "η ΕΔΑ είχε απήχηση επειδή ήταν δεξιά".Η ΕΔΑ είχε απήχηση επειδή:1.ήταν οργανικά δεμένη με τεράστια κινήματα μαζών (εργατικό ,νεολαίας,κυπριακό,μέχρι και στον πολιτισμό) 2.είχε άμεσο πολιτικό πρόταγμα (ρεφορμιστικό,αλλά αυτό ήταν το πρόταγμα και η ταξική τοποθέτηση του επίσημου κομμουνιστικού κινήματος παντού στον κόσμο) 3.είχε στρατηγική αναφορά την ΣΕ ,με όλες τις ενστάσεις που πρέπει να έχουμε σήμερα(και τότε) για την ταξική της φύση.

Ανώνυμος είπε...

Ρε βαγγέλη ζ στην περίπτωση σου ισχύει το μάθανε πως πηδιόμαστε πλακώσανε κι οι γύφτοι. :)
Χωρίς καμία ρατσιστική πρόθεση

Ανώνυμος είπε...

Τι να γινει τα εσωτερικά του κκε ενδιαφέρου ν όλο τον κόσμο.Καλοπροαίρετους και μη.

Αυτό που επείγει ειναι το τέλος της αυταπάτης οτι ειναι εφικτο και θεμιτό σήμερα η κουβεντα να μένει εντός των τειχών.

Και το να βρείτε τα κριτήρια σύμφωνα με τα οποία υπάρχουν καλοπροαίρετοι και εκτός κκε.

Δεν υπάρχεί μη ρατσιστική χρήση ρατσιστικών εκφράσεων. Υπάρχουν βεβαια διαβαθμίσεις ως προς το αν άπλα κάποιος χρησιμοποιεί μια λαϊκή φράση.Άπλα το λαϊκό δεν αποκλείει τον εμπεδομενο ρατσισμό.

Αν δεν έχω θέση στην κουβέντα, μην μου απαντάς,μην τα βάζεις με μια ολόκλήρη κοινωνική κατηγορια,έστω και χωρίς πρόθεση.