Τετάρτη 8 Μαΐου 2013

Ο παίκτης του εικοστού πρώτου αιώνα

Με αφορμή τον χτεσινό φιλικό αγώνα άρης-λιμόζ προς τιμήν του νίκου γκάλη στο αλεξάνδρειο, που κάποτε πρέπει να πάρει το όνομά του (σσ: τελικά η πολιτεία εδέησε να το ανακοινώσει χτες, το κείμενο όμως είχε γραφτεί νωρίτερα), η κε του μπλοκ σκέφτηκε να καταγράψει μερικές σχετικές σκέψεις και συνειρμούς.

Για τον γκάλη και τη σημασία του στο ελληνικό, αθλητικό στερέωμα μπορείτε να διαβάσετε εδώ κάποια πολύ ωραία κείμενα του βασίλη σκουντή, ή ένα συνοπτικό του salot sor σε πιο ερασιτεχνικό επίπεδο. Εγώ από τη δική μου πλευρά το μόνο που θα είχα να προσθέσω είναι ότι νιώθω τυχερός που πρόλαβα να τον δω, έστω και προς το τέλος της καριέρας του, να παίζει μπάσκετ στον άρη. Και ξέρω πολύ καλά πως αυτός ήταν ο βασικός λόγος που έγινα αρειανός, αν και μεγάλωσα στην τούμπα. Που τα ξαδέλφια μου στη γλυφάδα δήλωναν κι αυτοί αρειανοί για κάποιο διάστημα, πριν γίνουν ολυμπιακός. Που η συχωρεμένη η γιαγιά μου δεν ήξερε μεν τι χρώμα έχει η κίτρινη κάρτα στο ποδόσφαιρο, αλλά δε θα έχανε κρίσιμο αγώνα του άρη και της εθνικής στο μπάσκετ. Που στο σχολείο συζητούσαμε για τα ντέρμπι με τον παοκ δέκα μέρες πριν και δέκα μετά τον αγώνα. Και που χωριζόμασταν να παίξουμε αρειανοί-παοκτσήδες κι αυτοί σχεδόν ντρεπόντουσαν να πουν τι ομάδα είναι και ερχόντουσαν με την ομάδα μας –κι όποιος θέλει το πιστεύει.

Ο σοβιετικός γκομέλσκι είχε πει ότι ο γκάλης είναι ο παίκτης του εικοστού πρώτου αιώνα· την ίδια περίπου περίοδο που ο μίμης ανδρουλάκης επισκεπτόταν τη σοβιετία κι έγραφε για το σοσιαλισμό στο κατώφλι του εικοστού πρώτου αιώνα. Αλλά είναι εντελώς αμφίβολο αν θα μπορούσε να σταθεί σήμερα, με το σύγχρονο τρόπο παιχνιδιού, κάποιος παίκτης με το στιλ του γκάλη, που έδινε πάντα παράσταση για ένα ρόλο –για το σοσιαλισμό του μίμη και των ομοίων του, δεν το συζητάμε καν.

Ένας έλληνας προπονητής, ο «κίτσος» διαμαντόπουλος, είχε πει για το άδοξο τέλος της καριέρας του γκάνγκστερ: «εδώ δικάσαμε τον κολοκοτρώνη, ο γκάλης θα γλίτωνε;». Και έχει δίκιο μες στην υπερβολή του ο κίτσος, αλλά ξεχνά μια πολύ σημαντική παράμετρο. Αυτός ακριβώς είναι ο επαγγελματικός αθλητισμός και δεν καταλαβαίνει από συναισθήματα κι αχαριστίες. Κι ένας από τους επαίνους που συνηθίζουν να επιδαψιλεύουν στον γκάλη είναι ότι αυτός πρωτόφερε στην ελλάδα τη νοοτροπία του επαγγελματία. Που μπορεί να σημαίνει πχ, πλάι στα άλλα, ότι θα ήθελε να υπογράψει το καλύτερο συμβόλαιο, ή να κάνει τη διαφήμιση του αγνό -που συγκαταλέγεται στο πάνθεον του καλτ μαζί με μια άλλη του φάνη χριστοδούλου.

Κάπου την έχουμε πάρει λάθος όμως την ιστορία με την επαγγελματική νοοτροπία του αθλητή. Σκοράρει πχ ο τάδε παίκτης απέναντι στην παλιά του ομάδα που τον ανέδειξε κι αρχίζουν αμέσως τα κλισέ: «τη σκότωσε, γιατί την αγαπούσε» και «είναι σωστός επαγγελματίας». Μα αν το βλέπεις ως επάγγελμα, γι’ αυτό ακριβώς πληρώνεσαι: για να σκοράρεις. Πού είναι λοιπόν το περίεργο για να γίνει είδηση; Τη διαφορά δεν την κάνει ότι είσαι μισθοφόρος και σκόραρες, αλλά ότι αγαπάς την παλιά σου ομάδα και δε θέλεις να το πανηγυρίσεις. Αλλιώς γιατί να συγκινηθεί ο κόσμος; Που τη σκότωσες γιατί την αγαπούσες; Αν ήταν έτσι θα καθόταν σπίτι του και θα ‘βλεπε σίριαλ ή ειδήσεις στην τηλεόραση.

Η αυτοκρατορία του άρη χτίστηκε σε μια πόλη που δεν είχε τα λεφτά της αθήνας, και σε μια εποχή που στο ποδόσφαιρο πήραν τίτλους η αεκ, ο παοκ, η λάρισα –κι αν συμπεριλάβουμε τα κύπελλα, η καστοριά και ο οφη. Ήταν δηλ μια αθλητική εκδοχή της εποχής της ανόδου των μη προνομιούχων, που φυσικά δε μπορούσε να κρατήσει επ’ άπειρο και θα κατέληγε νομοτελειακά στη συγκέντρωση τίτλων σε λίγα χέρια. Σήμερα μιλάμε ουσιαστικά για ανταγωνισμό μεταξύ… μιάμισης ομάδας, της εξής μίας: οσφπ. Όπου και αυτό ακόμα το τέως ποκ χτυπήθηκε από την ανισόμετρη ανάπτυξη, και πρακτικά διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη: η αεκ υποβιβάστηκε, ο παναθηναϊκός βολοδέρνει, και ο ολυμπιακός έχει το (κρατικό) μονοπώλιο στα πρωταθλήματα.

Η ρομαντική νοσταλγία εκείνης της εποχής έχει κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις. Η αυτοκρατορία του άρη κατέρρευσε σχεδόν ταυτόχρονα με τη σοβιετική αυτοκρατορία του κακού, όπως τη βάφτισε η δυτική προπαγάνδα και συνέπεσε με την τελευταία χρονιά του μαραντόνα στη νάπολι και τους τελευταίους καλούς δίσκους του χάρρυ κλυνν και του βασίλη παπακωνσταντίνου. Όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός μας, μιας ανατροπής μύριες έπονται.

Εξάλλου η πολιτική λογική του μικροαστού και της παθητικής αναμονής ενός μεγάλου ηγέτη που θα έρθει να τα αλλάξει όλα, παραπέμπει ακριβώς στο στιλ παιχνιδιού εκείνης της εποχής και τη μαγεία του γκάλη. Μόνο που αν περιμένει κανείς σήμερα από κάποιον παίκτη να βάζει σαράντα και πενήντα πόντους σε κάθε αγώνα και να τους καθαρίζει όπως ο γκάλης, θα ήταν σα να ‘χε την προσδοκία από τη νδ και το σύριζα να πάρουν 45% και να σχηματίσουν αυτοδύναμη κυβέρνηση. Ή από το κουκουέ να πάρει την εξουσία μέσω μιας κυβέρνησης του μετώπου ή της λαϊκής συμμαχίας Αυτά πλέον όμως δε γίνονται ούτε ως εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
The eye of th tiger και... τα φρύδια του καραμανλή

Η άλλη όψη του νομίσματος της μικροαστικής νοσταλγίας για τον χαμένο παράδεισο, είναι ο άκρατος θαυμασμός για το εξωτερικό, όπου όλα είναι υπέροχα. Εκεί έχουν οργάνωση, ανταγωνιστικές ομάδες, σαν τις επιχειρήσεις τους, υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης του παιχνιδιού και της οικονομίας, θέαμα και σπουδαίους (πολιτικούς) παίκτες, καλές διαιτησίες και ελάχιστη διαφθορά. Μέχρι που σκάει το σκάνδαλο της ζίμενς κι αυτό με τους στημένους αγώνες στη γερμανία κι η πραγματικότητα χαμογελά ειρωνικά στα στερεότυπά μας για τα λαμόγια που ανθούν τάχα μόνο στο ελληνικό ποδόσφαιρο και για τον καπιταλισμό που ουδέποτε είχαμε κι αναπτύξαμε στην καθυστερημένη χώρα μας.

Η λαμογιά όμως είναι σύμφυτη με τον επαγγελματικό αθλητισμό, τον καπιταλισμό ειδικά και τις ταξικές κοινωνίες εν γένει –όπως ακριβώς τα εμπορεύματα προϋπήρχαν του καπιταλισμού, αλλά μόνο στην κεφαλαιοκρατία υπάρχει γενικευμένη εμπορευματική παραγωγή. Και αρχικά θα μας πάρει πολύ καιρό να εξαλείψουμε αυτό το κατάλοιπο στην κοινωνία του μέλλοντος –ιδίως εφόσον κληθούμε να την οικοδομήσουμε παράλληλα με το αντίπαλο στρατόπεδο. 
Ενώ η συγκέντρωση τίτλων σε λίγα χέρια δεν είναι ελληνικό προνόμιο, αλλά νομοτελής τάση τόσο στα εθνικά πρωταθλήματα, όσο και στις μεγάλες διεθνείς οργανώσεις, όπου πρωταγωνιστούν σταθερά οι ίδιες πάντα ομάδες.

Κάποτε κατηγορούσαν τους κομμουνιστές πως θα έρχονταν να μας πάρουν τα σπίτια και τις γυναίκες –που δεν είχαμε. Σήμερα όμως που η κίτρινη κερκίδα τραγουδά δεν έχω σπίτι, δεν έχω δουλειά, δεν έχω γκόμενα, δεν έχω λεφτά, χρειάζεται κάτι πιο δραστικό για να στρατολογήσει τους οπαδούς στη λούμπεν αρμάδα και τους ιδιωτικούς στρατούς των προέδρων. Δεν είναι πια μακριά ο καιρός που οι διάφοροι κινδυνολόγοι θα φοβίζουν τον (φίλαθλο) κόσμο λέγοντάς του ότι θα ‘ρθουν οι κομμουνιστές να του πάρουν το όπιο και τους καναπέδες· ή το στοίχημα και το τσάμπιονς λιγκ. Ενώ οι πίτσες κι οι μπίρες θα διανέμονται σποραδικά με δελτίο.

Αλλά αν κάποιος αγαπά πραγματικά τον αθλητισμό. Αν σιχάθηκε τον τζόγο, τους χορηγούς και τα σικέ παιχνίδια. Αν βαρέθηκε τους σωτήρες μεγαλοεπενδυτές που κάνουν λεζάντα εις βάρος της ομάδας· και τη γλυκιά ουτοπία των ομάδων λαϊκής βάσης με καθεστώς αυτοδιαχείρισης. Αν θέλει να βλέπει γήινους αθλητές, χωρίς υπερφυσικά προσόντα κι εξωπραγματικά ρεκόρ. Αν θέλει να δει παίκτες που να αγωνίζονται για τη φανέλα και να μπορεί να ταυτιστεί μαζί τους. Αν θέλει να έχει ένα πραγματικά συναρπαστικό πρωτάθλημα, όπου τίποτα δε θα είναι προκαθορισμένο κι όλοι θα έχουν πιθανότητες να το κατακτήσουν. Αν θέλει δηλ να ξαναβρεί την χαμένη χαρά του παιχνιδιού και το θέαμα, μακριά από τη στείρα σκοπιμότητα του αποτελέσματος και της πάση θυσία νίκης…

...τότε πρέπει να παλέψει για να πάρουν πόδι τα μεγάλα συμφέροντα που λυμαίνονται τον χώρο και την καψούρα του για το αντικείμενο. Κι έχει αγώνα αύριο. Να αλλάξει τον κόσμο και μαζί τον σύγχρονο αθλητισμό, γιατί το χρειάζονται.

29 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δεν μετονομαστηκε το Αλεξανδρειο σε "Νικος Γκαλης". Μετονομαστηκε μονο η σαλα του. Τριπλη κοροιδια δηλαδη και για το δολιο τον Αλεξανδρο και για τον Αρη και για τον ιδιο το Γκαλη. Και υπηρξαν και καποιοι που χειροκροτησαν, γελοια μικρη παραφωνια στην πλειοψηφια του κοσμου που γιουχαρε τον αλαζονα "ξανθο", οταν ανακοινωνε με καμαρι την "τεραστια τιμη" της πολιτειας και το προσωπικο μηνυμα του πρωθυπουργου. Τσατιστηκε ο ιωαννιδης που δεν συναντησε τοσα προβατα οσα περιμενε και τον βριζανε μες στο ιδιο του το σπιτι περισσοτερο κι απο τον πρελεβιτς, αλλα δεν τολμησε να το δειξει πολυ.

Κατα τα αλλα, αργησε πολυ η τιμη στο Γκαλη, αλλα ποιος Αρης να την εκανε? Αυτος των τελων της δεκαετιας του ΄90, οταν καθε τρεις και λιγο ακουγοταν οτι ο Γκαλης επεστρεφε? Αυτος των επομενων τριων ετων, που κοντεψε να διαλυθει και δεν ειχε λεφτα να ναυλωσει πουλμαν, ποσο μαλλον να κανει φιεστες? Ισως θα επρεπε να τον ειχε τιμησει ο Αρης των χρονων 2002-08, τοτε που πραγματοποιησε μια ανακαμψη. Εγω ομως πιστευω οτι ο Νικ επρεπε να τιμηθει του χρονου, μαζι με τα 100 χρονια του Αρη, με εναν Αρη πιο ισχυρο και η γιορτη προς τιμην του να σχεδιαζοταν απο φετος με μεγαλη λεπτομερεια, γιατι αρκετα καλη ηταν, αλλα θα μπορουσε να ειναι πολυ καλυτερη και να αποφευχθουν μερικες "κοιλιες" και κατι κιτς τυπου "χαλι γκαλι" της Βουγιουκλακη.

sniper

Poe είπε...

Φοβερο το αρθρο!

Unknown είπε...

@sniper η εκδηλωση ηταν πολυ καλη, ας μην ειμαστε μεμψιμοιροι, τωρα για το ποτε επρεπε να ειχε τιμηθει ο Νικ ειναι μεγαλη συζητηση αλλα καλλιο αργα παρα ποτε.
οσο για τις αποδοκιμασιες δεν χωρουσαν στη χθεσινη εκδηλωση

demis είπε...

"...Αλλά αν κάποιος αγαπά πραγματικά τον αθλητισμό. Αν σιχάθηκε τον τζόγο, τους χορηγούς και τα σικέ παιχνίδια. Αν βαρέθηκε τους σωτήρες μεγαλοεπενδυτές που κάνουν λεζάντα εις βάρος της ομάδας· και τη γλυκιά ουτοπία των ομάδων λαϊκής βάσης με καθεστώς αυτοδιαχείρισης. Αν θέλει να βλέπει γήινους αθλητές, χωρίς υπερφυσικά προσόντα κι εξωπραγματικά ρεκόρ. Αν θέλει να δει παίκτες που να αγωνίζονται για τη φανέλα και να μπορεί να ταυτιστεί μαζί τους. Αν θέλει να έχει ένα πραγματικά συναρπαστικό πρωτάθλημα, όπου τίποτα δε θα είναι προκαθορισμένο κι όλοι θα έχουν πιθανότητες να το κατακτήσουν. Αν θέλει δηλ να ξαναβρεί την χαμένη χαρά του παιχνιδιού και το θέαμα, μακριά από τη στείρα σκοπιμότητα του αποτελέσματος και της πάση θυσία νίκης…

...τότε πρέπει να παλέψει για να πάρουν πόδι τα μεγάλα συμφέροντα που λυμαίνονται τον χώρο και την καψούρα του για το αντικείμενο..."

Δηλαδή τότε δεν υπήρχαν μεγάλα συμφέροντα; Είχαν όλοι τις ίδιες πιθανότητες στη νίκη; H χαμένη χαρά και αθωότητα μπορεί να ξαναβρεθεί σε ερασιτεχνικό επίπεδο; Και πόσο ερασιτεχνικό πράγματι ήταν;

Αν το καλοσκεφτείς, δεν ήταν και τόσο αθώα -ούτε τότε- τα πράγματα.
Ασφαλώς, δεν είχαν φτάσει στο επίπεδο που βύθισαν το μπάσκετ οι φαρμακοτρίφτες. Δεν υπήρχαν τα τόσο εκτεταμένα επεισόδια -με μισθοφορικούς στρατούς οπαδών και συμβόλαια εκτέλεσης... Όμως, και μεγάλα συμφέροντα υπήρχαν, και πακέτοι υπήρχαν που τα έχωναν κανονικά (βλ. π.χ. το σημερινό μας δήμαρχο!) της... καλής κοινωνίας κι όχι των εργατικών-λαϊκών στρωμάτων, και ο ξανθός -από τότε- είχε ιδιαίτερα ευνοϊκή μεταχείριση από τα κοράκια, και π@στιές γινότανε -ακόμη και εις βάρος της Εθνικής- (βλ. περίπτωση μη ελληνοποίησης Κόρφα), όσο για ντόπινγκ, θυμόμαστε την επιστήμη των Ανατολικογερμανών.

Ο χρόνος, βέβαια, λειαίνει τις αιχμές. Καλό είναι αυτό. Κι αξίζουν όλες οι τιμές στον Νικ. Έστω κι αργοπορημένα.

Ανώνυμος είπε...

H εκδηλωση ηταν αρκετα καλη, αλλα ειχε κενα και καποια εκνευριστικα στοιχεια, οπως αυτα τα βουγιουκλακιστικα που προανεφερα και καποια αλλα με πρωταγωνιστη τον εναν εκ των δυο παρουσιαστων. Επισης, σε καποιες φασεις ο Γκαλης περιφεροταν ασκοπα και αμηχανα στον αγωνιστικο χωρο, γιατι δεν προχωρουσε το προγραμμα και δεν γινοταν απολυτως τιποτα. Η επιλογη της Λιμοζ καλη, αλλα οχι η καλυτερη και η γνωμη μου ειναι οτι θα επρεπε να γινει ενα ματσακι βετερανων. Συνολικα πιστευω οτι ενας ισχυροτερος οικονομικα και αγωνιστικα Αρης, θα εκανε καλυτερη εκδηλωση κι αυτο θα ηταν τεραστια ευκαιρια να γινει του χρονου, με τα 100 χρονια απο την ιδρυση του συλλογου. Στην περιπτωση αυτη ταιριαζει το "καλλιο αργοτερα, παρα αργα".

Οσο για τις αποδοκιμασιες, δεν μου αρεσαν στον Πρελεβιτς, μου αρεσαν πολυ ομως στον "ξανθο", οταν μιλησε ως κυβερνητικος εκπροσωπος και ανακοινωσε την υπερτατη κοροιδια της μετονομασιας και μαλιστα ως προσωπικο μηνυμα του Σαμαρα. Να κυριαρχουσε δηλαδη η αστικη υποκρισια και να πεφτανε μονο χειροκροτηματα? Ο περισσοτερος κοσμος του Αρη εδειξε καλα αντανακλαστικα, σχεδον καθαρα οπαδικα βεβαια, αλλα δεν ηταν και το αμερικανακι που χειροκροταει με το που βγαινει το αντιστοιχο μηνυμα στο δεκτη.

ΥΓ: η καλυψη απο το νοβα, επιεικως τραγικη.

sniper

Ανώνυμος είπε...

Γιατι ρε παιδιά να τιμηθεί περαιτέρω ,δεν τιμήθηκε αρκετα με τα εκατομμύρια που κέρδισε,τσάμπα έπαιζε...Να ήταν στην ΤΣΣΚΑ να το συζητήσουμε ,ασε που τον είχαμε αντίπαλο το 87..
YG
Κατα τυην γνωμη μου ο ποιο ολοκληρωμένος παίκτης εαν δεν χτύπαγε(λόγο βάρους) τα γόνατα μετα το 85 , θα ηταν ο Φάνης..Δεν είδαμε τίποτα απο αυτον τον παικτη
ΥΓ2
Τον Γιαννάκη τον προλάβατε παίκτη του Ιωνικού..?


κουσιατε ναζνταροβια ..Πειραιας Γαβ ρε...
http://www.youtube.com/watch?v=qXdOThlkeps

Akeem είπε...

ο Άρης πάντα είχε μπασκετικό κοινό. Το 1979 που πήρς το πρωτάθλημα έκοψε τόσα εισιτήρια όλα όσες οι άλλες ομάδες μαζί. Ο Γκάλης μόνο στον Άρη θα μπορούσε να΄έρθει γιατί μόνο ΄Άρης είχε προοπτικές. Υπήρχε το Παλέ που χωρούσε 6.500 θεατές. Στην Αθήνα το μεγαλύτερο γήπεδο ήτνα του Σπόρτιγκ. Ο ΠΑΟ έπαιζε στον Τάφου του Ινδού και ο ΟΣΦΠ στο Παπαστρέτειο με τις λαμαρίνες. Το μπάσκετ έφυγε από τη Θεσσαλονίκη όταν έγιναν τα μεγάλα γήπεδα σε Αθήνα -Πειραιά και ενδιαφέρθηκαν οι "επιχειρηματίες" Κοκαλής κλπ. Άλλωστε ο Ξανθός ήταν ο πρώτος που το κατάλαβε και την έκανε....

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Η κε του μπλοκ ενημερώνει τη βάση του ότι δε δημοσίευσε -επειδή ήταν ανώνυμο- ένα σχόλιο που έλεγε "καλός ο γκάλης, αλλά πρέλεβιτς δεν ήταν" κι ένα ακόμα του παοκτζή σπουδαζουσαίου φραξιονιστή, που έβριζε τους αρειανούς.

Κατά τα άλλα: ο sniper έχει δίκιο ότι το φιλικό έπρεπε να γίνει του χρόνου μαζί με τα 100χρονα. Προφανώς η ομάδα χρειαζόταν άμεσα τα έσοδα από το φιλικό και γι' αυτό το επέσπευσε.
Για τον πρέλεβιτς η καλύτερη υποδοχή ήταν το "ποτέ-ποτέ". Μία εξίσου καλή αλλά κάφρικη ιδέα, θα ήταν να γίνει αναπαράσταση εκείνου του παιχνιδιού που εκτελούσε βολές σε νεκρό χρόνο στο τέλος και είχε μείνει ο γιαννάκης μπροστά του σαν ασπίδα, για να μην το σημαδεύει με κέρματα η κερκίδα. Να δούμε τώρα πόσους θα απέτρεπε, τι θα πετούσαν και βασικά ποιον θα σημάδευαν.

Ντέμη έχεις δίκιο, αλλά το νόημα του κειμένου δεν ήταν ότι κάποτε τα πράγματα ήταν ωραία και αθώα. Κι αν πράγματι ήταν ως ένα βαθμό δε θα μπορούσαν να συνεχίσουν να είναι σε αυτά τα πλαίσια, ούτε μπορούν να ξαναγίνουν μελλοντικά.
Κάποτε μια επιτροπή είχε ρωτήσει τον γκάλη τι επαγγέλλεται κι αυτός απάντησε: μπασκετμπολίστας, και τιμωρήθηκε για την ειλικρίνειά του, γιατί οι αθλητές θεωρούνταν ερασιτέχνες -χωρίς να είναι επί της ουσίας. Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι η επιστροφή σε έναν κουτσό και ψευδεπίγραφο εν μέρει ερασιτεχνισμό, αλλά ο πραγματικός ερασιτεχνισμός, που όπως προκύπτει κι ετυμολογικά, σημαίνει να αγαπάς αυτό που κάνεις και να το περιφρουρείς από τα συμφέροντα που θέλουν να κερδοσκοπήσουν εις βάρος του. Και για όλα αυτά, να παλέψεις να αλλάξεις τον κόσμο.
Όπως είχε πει πάλι ο γκάλης σε μια άλλη συνέντευξή του: "ο τέλειος επαγγελματίας είναι ο τέλειος ερασιτέχνης. Το μπάσκετ δεν το είδα ποτέ σαν μπίζνες, σα δουλειά υποχρεωτική. Και να μην πληρωνόμουν, πάλι μπάσκετ θα 'παιζα. Και θα σκιζόμουν στο γήπεδο".
Ο τέλειος επαγγελματίας βέβαια είναι κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που περιγράφει ο γκάλης. Αλλά παρότι συγχέει τις έννοιες, δίνει έναν πολύ καλό ορισμό του τι είναι ο ερασιτεχνικός αθλητισμός που θέλουμε.

Δείτε κι αυτό το πολύ καλό κείμενο του φιλέρη που αναδεικνύει αρκετές πτυχές κι αντιφάσεις του γκάλη, χωρίς τάσεις εξιδανίκευσης.

http://www.sport24.gr/Columns/Fileris/otan_evlepa_gkalh.2241115.html

Ανώνυμος είπε...

Προσοχή, ακολουθεί προβοκατόρικο σχόλιο:

1. Ο Γκάλης εκτός από τον επαγγελματισμό, έφερε στην Ελλάδα και τις... υπερφυσικές αποδόσεις.
2. Παρότι ΠΑΟΚτσης, παραδέχομαι φυσικά ότι ο Γκάλης ηταν ο σπουδαιότερος έλληνας καλαθοσφαιριστής. Όμως, όχι ο καλύτερος. Καλύτερος και πληρέστερος από τον Διαμαντίδη δεν υπήρχει και δύσκολα θα υπάρξει. Απλά εκτός από το εξωτερικό, έχουμε την τάση να εξιδανικεύουμε και το παρελθόν κι έτσι αδικούμε τους σύγχρονους πρωταγωνιστές.
3. Υπάρχει μια μπασκετική ιστορία που κατά τη γνώμη μου είναι σημαντικότερη από του Γκάλη. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Ξεκίνησε να παίζει στη Νίκαια και όχι σε κάποιο αμερικάνικο κολλέγιο, έφτασε στην κορυφή και συνέχισε να υπηρετεί το μπάσκετ από άλλες θέσεις και όχι ως θεατής από το θρόνο του.
4. Επειδή μας έχει συνεπάρει η Γκαλομανία των ημερών, αλήθεια πόσο εγωιστής μπορεί να είναι κάποιος που στην εκδήλωση προς τιμήν του έρχονται άνθρωποι από όλο τον κόσμο και αυτός δεν καταδέχεται να κάνει ένα σουτ;

Βιάτσεσλαβ Ερέμιν και νερό με αλοπεριντίν είπε...

Πολύ καλό το κείμενο, θέτει πολλά ζητήματα στις σωστές τους βάσεις -κυριώς το θέμα του επαγγελματισμού-.

Πιο συγκεκριμένα μερικές παρατηρήσεις:

-Ο Γκάλης δεν ήταν ο παίχτης του 21ου αιώνα, ήταν η επιτομή του παίχτη μια εποχής που εφευγε. Περιέργο το ατόπημα του Γκομέλσκι καθώς είχε στην εθνική του τον παίχτη του 21ου αιώνα και αυτός δεν ήταν άλλος από τον Σαρούνας Μαρτσουλιόνις. Οκ, έβαζε λιγότερους πόντους από τον Γκάλη αλλά η προσφορά του σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού ήταν πολυσύνθετη σε αντίθεση με τον εκπληκτικό αλλά μονοδιάστατο Γκάλη.

-Το 95% του κοινού γιούχαρε τους ελάχιστους που αποδοκίμασαν χυδαία τον Μπάνε και αυτό είναι πολύ θετικό στοιχείο, δείγμα πολιτισμού και επιπέδου. Έτσι κι αλλιώς, αμφιβάλλω αν κάποιος από αυτούς που γιούχαρε, πρόλαβε τον Μπάνε να παίζει...

-Εκπληκτική η εκδήλωση και πολύ προσεγμένη σε όλα της. Εντάξει η Βουγιουκλάκη ήταν άκυρη, ο Ιωαννίδης πάντα σιχαμερός αλλά κατά τα άλλα έβλεπες ότι τίποτα δεν ήταν αφημένο στην τύχη του.

-Η αντίθεση μεταξύ κάφρων της κερκίδας και σοβαρών θεατών δεν θα μπορούσε να μην περάσει και μέσα στο γήπεδο και συγκεκριμένα στους παρουσιαστές. Από τη μία έβλεπες τον Σκουντή με τα καλά τα στραβά αλλά πάνω απ όλα τις γνώσεις, το επίπεδο και τη συναίσθηση της ιστορικότητας της στιγμής και από την άλλη τον αρειανάρχη οργανωτή κερκίδας με το κοστούμι και τα πούμα κόκκινα παπούτσια. Πραγματικά λούμπεν παρουσία και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί βρισκόταν εκεί. Θέλανε αρειανό μπασκετικό να πλαισιώσει τον "κοινώς αποδεκτό" και υπεράνω όλων Σκουντή? Ας έφερναν τον Πάρι Καλημερίδη. Σοβαρός, με γνώσεις και γνώμη. Ουδεμία σύγκριση με το κιτσαριό που κουβάλησαν και έκανε και αστειάκια.. Ευτυχώς ο Σκουντής τον έβαλε στη θέση του.

-Όπως σωστά γράφτηκε, το γήπεδο δεν μετονομάστηκε. Στην πόλη του Άνθιμου, του Ψωμιάδη και των χριστιανόπληκτων αρχαιολατρών, το γήπεδο μόνο Αλεξάνδρειο θα μπορούσε να λέγεται... Άλλωστε υπάρχει και η απειλή των Σκοπίων...

-Ευτυχώς ο Γιαννάκης καταχειροκροτήθηκε. Δεν ήμουν σίγουρος ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο. Συγκινητική σίγουρα η στιγμή της ειδόδου του στο γήπεδο. Φημολογείται ότι η απουσία του Φάνη οφείλεται σε οικονομικούς λόγους και όχι σε όσα ακούγονται. Μιας και αναφέρθηκε ο Φάνης, ας τολμήσω να πω ότι στα δικά μου μάτια και εφόσον προπονούνταν όσο ο Γκάλης, θα ήταν ένα επίπεδο παραπάνω ακόμα και από αυτόν τον Νικ. Πολύ ανώτερα σωματικά προσόντα, εξίσου πηγαιο ταλέντο ου μην και μεγαλύτερο, πολύ καλή αίσθηση του παιχνιδιού από τις περισσότερες θέσεις.

demis είπε...

Εξού και το έπος:
http://www.youtube.com/watch?v=qBKgmZuwyZk

Το δρόμο είχαν δείξει οι ακοντίστριες!
https://www.youtube.com/watch?v=zcFKWtUadW4

salot sor είπε...

κουσιατε ναζνταροβια, "Κατα τυην γνωμη μου ο ποιο ολοκληρωμένος παίκτης εαν δεν χτύπαγε(λόγο βάρους) τα γόνατα μετα το 85 , θα ηταν ο Φάνης..Δεν είδαμε τίποτα απο αυτον τον παικτη",ο Γκαλης ειναι η τοπ κλαση αθλητη που δε μπορει να συγκριθει με κανενα ελληνα μπασκετμπολιστα της εποχης του οσα αν και να δεχτουμε-ο Αναστο συνηθιζει να λεει οτι αν αρχισουμε το παραμυθι με το αν και το θα δε θα τελειωσουμε ποτε . . .
Ναι, τον Γιαννακη τον ειδαμε οταν επαιζε στον Ιωνικο-εχουμε μια ηλικια- αλλα η διαφορα τους ειναι καταρχην στο μυαλο- ο ποντιος επαιζε αναρχα και αμυαλα και ηταν η επιτομη του μονοδιαστατου, αφου εισαι και γαυρος για να το διαπιστωσεις σου προτεινω να δεις 2 παιχνιδια Αρη Ολυμπιακου τη σεζον 91-92 στα πλαιη οφ και μετα τα ξαναλεμε επ αυτου, επισης υστερουσε
@2310net να πας να δεις τη χολη σου . . .σταζει . . ."Υπάρχει μια μπασκετική ιστορία που κατά τη γνώμη μου είναι σημαντικότερη από του Γκάλη. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Ξεκίνησε να παίζει στη Νίκαια και όχι σε κάποιο αμερικάνικο κολλέγιο, έφτασε στην κορυφή και συνέχισε να υπηρετεί το μπάσκετ από άλλες θέσεις και όχι ως θεατής από το θρόνο του"
ποσο μεγαλυτερη υπηρεσια στο αθλημα μπορει να προσφερει καποιος απο εναν Γκαλη που μαθαινει στα παιδια μπασκετ αραγε?
Η ιστορια του Γιαννακη περαν του οτι δε μπορει να αγγιξει το επιπεδο του Γκαλη αθλητικα εχει και πολλα μελανα σημεια,βλ.υποθεση Κοσκωτα
@ Βιάτσεσλαβ Ερέμιν και νερό με αλοπεριντίν "εκπληκτικό αλλά μονοδιάστατο Γκάλη" ημαρτον που θα λεγε και Γεωργιου

haridimos είπε...

Μια που ο συντάκτης θέλει αναπαραστάσεις, ας κάνανε και μια για τη συχωρεμένη τη Τζένη με τα συνθήματα γι'αυτήν ..

Ανώνυμος είπε...

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%BB%CE%B2%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%82

Ο πιο παλιός...

Akeem είπε...

ο πιο πολυσύνθετος παίχτης που ανέδειξε το ελληνικό μπάσκετ ήταν ο Βασίλης Γκούμας -μακράν όλων. Όποιος δεν πρόλαβε να τον δει να παίζει έχασε. Άσε που έπαιζε και μέχρι τα 40 .

demis είπε...

Πιο παλιέ...
Αν η καριέρα κρινόταν μόνο με τίτλους... ασφαλώς ο Αλβέρτης θα ήταν ο κορυφαίος. Αλλά δεν πάει έτσι. Οι φαρμακοτρίφτες κατέστρεψαν το ελληνικό μπάσκετ. Αποστέρησαν και την τελευταία πιθανότητα υγιούς ανταγωνισμού, σαν κακομαθημένα που θέλουν πάντα το ακριβότερο παιχνίδι για τη συλλογή τους. Φυσικά, κατά πόδας ακολουθούν τα άλλα αδελφάκια.
Εγώ, φυσικά, ως υπερήφανος και ξεροκέφαλος μπασκετικός ΠΑΟΚΤΣΗΣ, με λίγα τρόπαια, αλλά απίθανη ομάδα που μοίραζε θέαμα (πολλοί παραδέχονται ότι εκείνη στο Φ4 του '93 ήταν ίσως η πιο ολοκληρωμένη πεντάδα που πάτησε στα ελληνικά παρκέ -κι ας μην πήρε τίτλο) ήμουν πάντα μιας άλλης σχολής. Αυτής του όσο με πληγώνεις, τόσο με πωρώνεις!
Αλλά, αυτά μάλλον θα σου φαίνονται άγνωστες λέξεις...

demis είπε...

Και μόλις θυμήθηκα! Ο Χατζηπαναγής πόσους τίτλους κατέκτησε με τον ΗΡΑΚΛΗ;

Ανώνυμος είπε...

O Γκάλης ήταν άλλο πράγμα. Δεν υποτιμώ άλλους αλλά ήταν άλλο πράγμα ρε. Πήγαινες να δεις το ματς για να δεις αυτόν. Νομίζω ότι για αθλητή ομαδικού αθλήματος μόνο για το Χατζηπαναγή θα το έκανε κανείς αυτό αλλά με τη διαφορά ότι ο Γκάλης ήταν πιο αποτελεσματικός.

Αυτά τα λέω βέβαια εγώ που ο Άρης του Γκάλη ηταν ακριβώς η αιτία που έγινα ΠΑΟΚ (δεν είμαι από Μακεδονία).

PS Για παίκτη του 21ου αιώνα ίσως έβγαζα τη δεκαετία του 1980 το Σαμπόνις πριν το τραυματισμό.

ρα

Ανώνυμος είπε...

O τελευταιος ανωνυμος εχει πιασει το νοημα.

Περαν της πλακας,ο γκαλης δεν συγκρινεται με κανεναν,οχι τοσο λογω του τρομερου ταλεντου του,αλλα κυριως λογω του οτι αλλαξε τον ρου της ιστοριας του ελληνικου μπασκετ (και αθλητισμου γενικοτερα).Γιαννακηδες-φασουλες-χριστοδουλου οσο συμπαθεις μπορει να ειναι σε καποιους και οσο καλοι παιχτες κι αν ηταν,δεν παυουν να ειναι υπερτυχεροι που συνεπεσαν χρονικα και επαιξαν μαζι με τον γκαλη.Ειναι αυτο που λεμε "τους εκανε μαγκες".

Ο μισουνοφ ηταν στη γιορτη η ειναι ακομα μεσα?

togliatti είπε...

o παραπάνω συναγωνιστής είπε μία ατάκα που με άγγιξε:

"Αυτά τα λέω βέβαια εγώ που ο Άρης του Γκάλη ηταν ακριβώς η αιτία που έγινα ΠΑΟΚ (δεν είμαι από Μακεδονία)"

ισχύει 100% και για εμένα και είμαι Αθηναίος, ο Μπάνε και ο Κόρφας με έκαναν ΠΑΟΚ, ο Γκάλης παραλίγο να με κάνει Άρη.Απλά αξεπέραστος,αυτός ο άνθρωπος και αυτή η ομάδα πραγματικά σου έδιναν άλλη αίσθηση της νίκης όταν καταφέρναμε τις (λίγες) φορές να τους νικήσουμε και αυτό ήταν μάθημα ζωής (αξέχαστο το τρίποντο του Μπάνε από τα 9μ που έκανε το 96-99...).Αυτός είναι και ο λόγος που με ξενέρωναν ατελείωτα ομάδες όπως ο Παναθηναϊκός του '80 του Βαρδινογιάννη και ο Ολυμπιακός των Κόκκαλη-Μαρινάκη. Τι να χαρείς από τέτοιες νίκες και τόσο ξεπουλημένα πρωταθλήματα;

σφυροδρέπανε, από τα καλύτερα post και πραγματικά συγκινητική η γιορτή του Άρη (όσο είδα βιντεάκια στο youtube).Είχαμε κάνει και μία μικρή σχετική κουβέντα σε ένα camping στην Τουρκία αν θυμάσαι...

Ανώνυμος είπε...

Για το αν ειναι καλυτερος ο Γκαλης ή ο Διαμαντιδης, αλλες οι εποχες, λιγοτερα πραγματα απαιτουνταν τοτε απο εναν παικτη (αλλα επρεπε να τα κανει τελεια αλλιως γινοταν μοιραιος), περισσοτερα σημερα, αλλα αν δεν τα κανει αυτος, θα τα κανει καποιος αλλος. Καθαρα σαν παικτης θεωρω οτι ο Γκαλης σε ευρωπαικο επιπεδο συγκρινεται μονο με Πετροβιτς, Σαμπονις, Μπελοφ και Νοβινσκυ. Δεν σκοραρε μονο, εκανε παρα πολλα πραγματα και ευτυχως υπαρχουν σε βιντεο και καποιοι τα προλαβαμε λιγο, δεν ειναι κανας ασπρομαυρος ξεχασμενος θρυλος που τον καναμε ημιθεο απο τις διηγησεις των παππουδων μας.

Συναρπαστικοτατη η ιστορια του Γιαννακη, αλλα απο τη μια, δεν βλεπω γιατι πρεπει να αντιπαρατιθεται με αυτη του Γκαλη κι απο την αλλη, ο Γιαννακης προβληθηκε πολυ περισσοτερο μετα το τελος της καριερας του, ηταν μονιμως μες στα πραγματα και με την αξια του και με τις δημοσιες σχεσεις του. Ο Γκαλης επελεξε να μαθαινει μπασκετ σε μικρα παιδια κι ισως αυτο να μην ειναι τοσο φαντεζι, ειναι ομως πολυ ουσιαστικο.

Η γκαλομανια ειναι μοναδικο φαινομενο, με την εννοια οτι πηγαζει αυθορμητα απο το λαο και την προκαλεσε μονος του ο ιδιος ο Γκαλης με τις επιδοσεις του εντος γηπεδου. Δεν διαφημιστηκε ποτε, ποτε δεν εκανε το καλο παιδι, ποτε δεν εκανε τον ψυχαρα κι ολα οσα "εκτιμαμε" εμεις εδω, μονο και μονο για να βρισουμε το πρωην ειδωλο μας οταν τα κανει και για καποιους αλλους. Η αντιγκαλομανια απο την αλλη, ειναι σε μεγαλο βαθμο κατευθυνομενη, ως αντιδραση σε καποια γκαλομανια που στο κατω κατω δεν επικρατησε ποτε ιστορικα. Απλα αυτες τις μερες λεγονται επιτελους καποια πραγματα που μεχρι τωρα, τα ελεγε μονον ο λαος. Και δεν μιλαω για ανοησιες τυπου "υπαρχουν ακομη Ελληνες που ενωνουν ολους τους Ελληνες".

Εγωιστης μεγαλος ο Γκαλης (το εχει πει κι ο ιδιος, σε αντιθεση με αλλους που θεωρουν οτι το μεγαλυτερο ελαττωμα τους ειναι οτι ειναι υπερβολικα φιλοτιμοι και καλοι ανθρωποι), ομως δε νομιζω οτι μας χρωσταγε κανενα σουτ. Οπως δεν μ' αρεσει το να λεμε οτι χρωσταμε στο Γκαλη το ενα και το αλλο, ετσι δεν μ΄ αρεσει και το αντιθετο. Δεν ενιωθε να σουταρει, δεν το εκανε. Δικο του θεμα και δεν εχει να κανει με το οτι ειναι ακαταδεκτος.

sniper

demis είπε...

Eγώ, πάντως, αν σήμερα ήμουν έφηβος, θα είχα την αφίσα ενός μόνο παίκτη στο δωμάτιο μου (μπορεί και με δάφνες, όπως ο Βέγγος το δίπλωμα του πράκτορα..), κι αυτός δεν είναι άλλος από τον αντισυμβατικό, αντιαθλητικό, αξύριστο υπερπαίκτουρα:
https://www.youtube.com/watch?v=Mz4_NQ7-GkQ
https://www.youtube.com/watch?v=hrqL4jxcOYk

Βιάτσεσλαβ Ερέμιν και νερό με αλοπεριντίν είπε...

@salot sor

Τι σε εκπλήσσει στον χαρακτηρισμό "μονοδιάστατος"? Καλά έκανε και ήταν μονοδιάστατος, καθώς τόσο ο τρόπος παιχνιδιού της εποχής του όσο και τα σωματικά του προσόντα δεν του άφηναν πολλά άλλα περιθώρια. Το κύριο είναι ότι ήταν σίγουρα αποτελεσματικός. Greatest Of All Time ευρωπαίος ο Γκάλης δεν είναι και δύσκολα μπαίνει σε τέτοια συζήτηση. Μπροστά του είναι σίγουρα οι Νοβίτσκι και Πέτροβιτς και το συζητάω και για Μαρτσουλιόνις, Γκασόλ, Σαμπόνις. Ερωτηματικο και η σύγκριση με τον άλλο Σάρας και τον Διαμαντίδη. Το μονοδιάστατος γενικά δεν είναι αρνητικός χαρακτηρισμός αν η μονομέρεια στο παιχνίδι σου φέρνει αποτελέσματα. Και ο Ναβάρο -από του αγαπημένους μου παίκτες- μονοδιάστατος είναι, ωστόσο είναι μαζί με τον Διαμαντίδη οι δύο καύτεροι παίκτες στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή.

Για να μην ακολουθήσουν οργισμένα ποστ, να διευκρινίσω ότι όταν μιλάμε για τους καλύτερους πρέπει να έχουμε πολλές παραμέτρους και όχι μόνο με ποιούς μεγαλώσαμε ή ποιοί βάζαν 250 πόντους. Τίτλοι εθνικοί και συλλογικοί, το θέμα ΝΒΑ, η προσφορά τους στους διάφορους τομείς του παιχνιδιού κτλ κτλ είναι λίγα απ τα κριτήρια.

Ανώνυμος είπε...

Είναι προφανές ότι είναι εντελώς διαφορετικό να αγωνίζεσαι σε μια ομάδα που διεκδικεί τίτλους, λόγω συνόλου και διαφορετικό να αγωνίζεσαι σε μια ομάδα...μόνος σου (π.χ. Χατζηπαναγής).

Επίσης δεν χωράει καμία αμφίσβητηση στο ότι ο Γκάλης ήταν ο Έλληνας αθλητής με την μεγαλύτερη επιρροή στην ελληνική κοινωνία. Σε μια Ελλάδα που άφηνε πίσω της τα χρόνια της φτώχιας και που έψανχε να βρει νέους ήρωες, σε μια Ελλάδα που ένιωθε επιτέλους ότι μπορεί να αντιμετωπίσει τους ξένους στα μάτια, ο Γκάλης ένωσε τους Έλληνες της... φάπας που όρθωναν το ανάστημά τους και φούσκωναν από περηφάνια για τα μεγαλεία της φυλής.

Επίσης πολύ καλά έκανε ο Άρης και τίμησε τον μεγαλύτερο αθλητή που φόρεσε τη φανέλα του. Φυσικά και άργησε, αλλά ως γνωστόν για τις προσωπικότητες που δημιουργούν ρήξεις θα πρέπει να περάσει ο χρόνος για να επουλώσει τις πληγές (sfyrodrepane είναι ο Γκάλης ο "Ζαχαριάδης" του Άρη;).

Από εκεί και πέρα όμως για να πεις ότι ο Γκάλης είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας αθλητής, η απόσταση είναι τεράστια.
Δεν τίθεται καν θέμα συζήτησης αν ο Διαμαντίδης είναι καλύτερος του Γκάλη. Είναι. Αλλά δεν είναι ο μόνος.

Τροφή για σκέψη και για προβληματισμό σε αυτούς που μπορούν να αντιμετωπίσουν με βάση τη λογική το θέμα, χωρίς συναισθηματισμούς:

http://en.wikipedia.org/wiki/50_Greatest_Euroleague_Contributors

και επίσης:

Οι παίκτες με τους περισσότερους τίτλους στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση (1958-2012):
7 Ντίνο Μενεγκίν (Βαρέζε 1970, 1972, 1973, 1975, 1976 / Μίλαν 1987, 1988)
5 Κλίφορντ Λιουκ (Ρεάλ Μαδρίτης 1964, 1965, 1967, 1968, 1974)
5 Άλντο Όσολα (Βαρέζε 1970, 1972, 1973, 1975, 1976)
5 Φραγκίσκος Αλβέρτης (Παναθηναϊκός 1996, 2000, 2002, 2007, 2009)
4 Ουέιν Μπράμπεντερ, Κριστομπάλ Ροντρίγκεθ, Εμιλιάνο Ροντρίγκεθ, Λόλο Σάινθ, Κάρλος Σεβιγιάνο, Μαρίνο Ζανάτα, Σαρούνας Γιασικεβίτσιους (2003 Μπαρτσελόνα, 2004 & 2005 Μακάμπι, 2009 Παναθηναϊκός).

Όσον αφορά τα περί υγίους ανταγωνισμού, των χρημάτων, των μεταγραφών κλπ. http://www.sport24.gr/top-guns/fileris-top-guns/th_mhtroudhs_h_dhmioyrgia_kai_h_dialysh_toy_arh.2164988.html

Πραγματικά είναι πολύ ρομαντικό να πιστεύεις ότι τότε τα πράγματα ήταν... αγνά - ή μήπως ΑΓΝΟ; Και εμπορευματοποίηση υπήρχε και παραγοντιλίκι. Και φυσικά μιλούσε το χρήμα που τότε το είχε ο... Άρης.

ΥΓ. Και αυτό που περνά εντελώς στο ντούκου είναι ότι ο Άρης με τον Γκάλη εχασε 4 πρωταθλήματα από τον Παναθηναϊκό.

Ο πιο παλιός...

BraveYoungEagle είπε...

Και για να επαναφερω το θεμα της εξαρτησης και της αλληλεξαρτησης που αρεσει σε ολους μας, Ο Γκάλης εκανε τον Αρη και το ελληνικο μπασκετ ή το αντίθετο; Είναι η απαντηση τοσο ευκολη οσο ειναι με τον μεσι και την Μπαρτσελονα σφοι;

BraveYoungEagle είπε...

Και για να επαναφερω το θεμα της εξαρτησης και της αλληλεξαρτησης που αρεσει σε ολους μας, Ο Γκάλης εκανε τον Αρη και το ελληνικο μπασκετ ή το αντίθετο; Είναι η απαντηση τοσο ευκολη οσο ειναι με τον μεσι και την Μπαρτσελονα σφοι; Ή χρειαζεται καλυτερη αναλυση;

Ανώνυμος είπε...

Όταν έβαλα το Γκάλη δίπλα στο Χατζηπαναγή το έκανα από την άποψη του θεάματος που πρόσφεραν κ όταν χαρακτήρισα-σε σχέση με το Βάσια-πιο αποτελεσματικό το Γκάλη δεν το έκανα για τους τίτλους (που ο Βάσια σίγουρα ήταν πολύ δύσκολο να κατακτήσει τίτλους με τον Ηρακλή/βέβαια ο Μαραντόνα πήρε πρωτάθλημα με τη Νάπολη) αλλά πάνω στο παιχνίδι. Κάνοντας μια λογική υπέρβαση θα έλεγα (η αίσθησή μου είναι αυτή) ότι αν ήταν κ οι δυο ποδοσφαιριστές θα ήταν ικανοί να ντριμπλάρουν κ οι δυο όλη την αντίπαλη ομάδα-κ τον τερματοφύλακα-να φτάσουν πάνω στη γραμμή της εστίας κ τότε αυτό που θα τους ξεχώριζε θα ήταν ότι ο Χατζηπαναγής μπορεί να άρχιζε να παίζει πάνω στη γραμμή με τη μπάλλα μη δίνοντας δεκάρα αν έρθει ο τερματοφύλακας να του τη πάρει ενώ ο Γκάλης θα το έβαζε το γκολ.

Καμιά σχέση ο Γκάλης με το κωλόπαιδο το Πέτροβιτς. Ούτε αθλητικά (ο Γκάλης ήταν ακροβάτης του μπάσκετ) ούτε ως προσωπικότητα. Το δυο φορές ηττημένο παλικαράκι της πορδής του 87 όταν είχε συμπαίκτες πχ Ντίβατς Ράτζα κ Βράνκοβιτς ενώ ο Γκάλης για να πιάσουμε τους ψηλούς μόνο) το Φασούλα κ από εκεί κ πέρα Ρωμανίδη Λινάρδο Καμπούρη Καρατζά λόγου χάρη.

Ο Γιαννάκης μεγάλος παίκτης με συγκινιτική ιστορία αλλά παραπάνω δημοσιοσχεσίτης από το ανεκτό κ με ανυπόφορα κλαψομούνικη φάτσα ώρες ώρες.

Μεγάλη συμπάθειά μου μετά το Γκάλη (αν κ δεν τον ξέρω ως χαρακτήρα κ δεν είναι ευρωπαίος) ο Όσκαρ Σμιτ.

Μη ξύνετε πληγές για το καταραμένο έτος που ο ΠΑΟΚ τα έχασε όλα (κύπελλο, πρωταθλητριών, πρωτάθλημα) που έπρεπε να τα ΄χει δικά του. Κ μιας που ανέφερα τον ΠΑΟΚ γνώμη μου ότι η καλύτερη ομάδα του ήταν όταν είχε δίδυμο το Μέγα Σάβιτς κ τον αξέχαστο Μπέρι.

ρα

Rizobreaker είπε...

Το κλείσιμο του κειμένου είναι όλα τα λεφτά. Κι επειδή συμφωνώ, ρίχτε μια ματιά στο ανεξάρτητο ερασιτεχνικό ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα (πρώην Αγίου Κοσμά) -μακριά από ΕΠΟ- www.anexartito.gr, όπου μεταξύ άλλων αγωνίζονται οι ιστορικές ανεξάρτητες ομάδες "Ελαφάκια", "Cobra", "Παγκρήτιος" κτλ...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Με αδικαιολόγητη καθυστέρηση η κε του μπλοκ καταθέτει τις εξής σκέψεις ως συμβολή στο διάλογο που έκλεισε.

Ο πληρέστερος παίκτης δεν είναι απαραίτητα και καλύτερος. Μια απλή σύγκριση του μέσι με το ρονάλντο (που έχει πολύ καλές κεφαλιές και σουτ με τα δύο πόδια, και ίσως είναι καλύτερος στο ένας εναντίον ενός) με το μέσι, μπορεί να το αποδείξει πιστεύω. Κι αν ο γκάλης έμενε άποντος σε βασικά ματς της ομάδας, όπως ο διαμαντίδης, δε θα τον ξέπλενε ούτε ο νιαγάρας. Θα μου πεις άλλο μπάσκετ σήμερα, πιο ομαδικό. Σωστό. Αλλά και πάλι, αν ο γκάλης είχε τους συμπαίκτες ή έστω τους ξένους που είχε μαζί του ο διαμαντίδης, μπορεί να το σήκωνε τρεις χρονιές συνεχόμενες και να μην είχαμε σήμερα να θυμόμαστε την γιουγκοπλάστικα, παρά μόνο για την καλτ ονομασία ποπ 84 -λέω εγώ τώρα
Καλή η ιστορία με το γιαννάκη και έχει και δράκο αλλά φρόντισε μάλλον ο ίδιος να χαλάσει την υστεροφημία της.
Τα υπόλοιπα σου τα συγχωρώ, είναι η φυσιολογική αντίδραση όγια όσους ανήκουν σε μια γενιά παοκτζήδων που μεγάλωσε με μπασκετικά τράυματα, που ακόμα δεν έχουν επουλωθεί πλήρως. Ευτυχώς υπάρχουν κι εξαιρέσεις, όπως αποδεικνύεται κι από τους επόμενους σχολιαστές.

Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο της κε του μπλοκ με το πλήρες όνομα του σχολιαστή ερέμιν -αν και δική μου αδυναμία ήταν ο σύντροφος κουντέλιν, που βαρούσε τρίποντα από το σπίτι του. Αλλά συμφωνώ με τον ρα παρακάτω ότι τον τίτλο του παίκτη του 21ου αιώνα θα τον άξιζε περισσότερο ο σαμπόνις.
Αλλά ψέματα, ο γκάλης τον αξίζει, τελεία και παύλα. Το στιλ του δε θα μπορούσε να σταθεί στην εποχή μας, αλλά εξακολουθεί να αξίζει τον τίτλο, με την έννοια ότι μόλις τώρα ξεπεράστηκε. Κι αν δεν ήθελε να είναι παντού και πάντα πρώτος, ένεκα ο εγωισμός του όπως λεν και πολλοί σχολιαστές, θα μπορούσε να μείνει σε πολύ υψηλό επίπεδο μέχρι τα σαρανταπέντε του -δηλ 2000 και κάτι.

Μη δίνετε σημασία στον πιο παλιό. Απλώς θέλει να τρολάρει πότε-πότε για να ξεσκάσει κι αυτός. Παιδί είναι, έχει κάθε δικαίωμα.

Υγ: μα φυσικά και θυμάμαι
η κε του μπλοκ δεν ξεχνά
τον τολιάτι τον τιμά..