Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

Καπιταλισμός ή βαρβαρότητα

Το βασικό πλεονέκτημα της αστικής δημοκρατίας είναι ότι σου προσφέρει πολλές δυνατότητες, σαν τις ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής, πάντα κλειστού τύπου, με προκατασκευασμένες κι ελεγχόμενες πιθανές απαντήσεις, συνήθως υπό τη μορφή διλήμματος. Μπορείς πχ να διαλέξεις ανάμεσα στους ακροδεξιούς που έθαψαν το τσεκούρι του πολέμου που κρατούσαν στα νιάτα τους, αλλά ξέθαψαν για τις ανάγκες της προπαγάνδας το εμφυλιοπολεμικό κλίμα παλιότερων εποχών. Και στους.. κομμουνιστές του σύριζα που φέρνουν την πίπα της ειρήνης στο μεγάλο κεφάλαιο, με διάφορες φραστικές τέτοιες (με το συμπάθιο) για ομαλό ειρηνικό πέρασμα, όχι στο σοσιαλισμό –που είναι πασέ και ντεμοντέ- αλλά στη.. μεταμνημονιακή εποχή. Να διαλέξεις δηλ με άλλα λόγια ανάμεσα στη μία ή την άλλη μερίδα της ελληνικής αστικής τάξης, τα διαφορετικά μίγματα εξόδου απ’ την κρίση και τους πολιτικούς πόλους που εκφράζουν το κάθε σχέδιο και τα διαφορετικά συμφέροντα (θα επανέλθω αργότερα με στοιχεία, μαζί με το δραγασάκη). Ή εναλλακτικά τον τρίτο (το μακρύτερο) δρόμο των υπεύθυνων δυνάμεων του δημοκρατικού κέντρου, που αρνούνται την πόλωση και τον.. εμφύλιο.

Μπορείς επίσης να επιλέξεις μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών του ίδιου κόμματος-παράταξης. Θέλεις μια σοβαρή χρυσή αυγή ή τη σκληροπυρηνική εκδοχή της, που ζητάει λευτεριά για τους φυλακισμένους ηγέτες της που είναι στην μπουζού –σαν εκείνα τα κλουβιά, όπου μπαίνουν τα κατοικίδια στα ταξίδια και τις μεταβατικές περιόδους; Θέλεις τη λαϊκή καραμανλική δεξιά, που συναντιέται κρυφά με το σύριζα και σκέφτεται να ρίξει το σαμαρά, ενώ οι κατά καιρούς αντικυβερνητικές αιχμές της εφημερίδας τους (δημοκρατία) είναι συνήθως πιο καίριες από αυτές της αυγής; Ή το βορίδη που τα λέει τσεκουράτα και προαλείφεται για διάδοχος κι επόμενος καταλληλότερος –κι ίσως να είχε γίνει ήδη πρωθυπουργός αν δεν ήταν τόσο τσεκουράτος στα νιάτα του. Θέλεις τη βαρύνουσα αυταρέσκεια του νάρκισσου βενιζέλου ή την αβάσταχτη ελαφρότητα του αντιμνημονιακού αντιεξουσιαστή γιωργάκη, που θα γκρεμίσει τη δεξιά; Ή μήπως κάποια άλλη από τις 58 αποχρώσεις της ανασύνθεσης της κεντροαριστεράς; Είσαι με το πασόκ της νέας εποχής ή με τον παναγιωτακόπουλο του κινήματος και το αριστερό ρεύμα στο ρόλο της φωνής μιας μουγγής συνείδησης; Με την άχνη ή με τον κουραμπιέ; Με τον κορδάτο ή με το ικεα;

Και αναρωτιέσαι παράλληλα: πόσα τρυγόνια με ένα σμπάρο (της ψήφου εμπιστοσύνης) πιάνει η αστική εξουσία; Είναι μόνο δύο (σαν τους πόλους του καινούριου δικομματισμού που χτίζει μεθοδικά) ή μήπως περισσότεροι; Ποιος πίστευε ότι θα φτάναμε κάποτε στο σημείο να κάνει ο βορίδης ουσιαστική πολιτική ανάλυση επί των θέσεων του αντιπάλου, παίζοντας με τις αντιφάσεις του, και η αξιωματική αντιπολίτευση να μην απαντά επί της ουσίας, αλλά να επιχειρεί να τον αποδομήσεί πρωτίστως σε θυμικό επίπεδο, βάση του γνωστού παρελθόντος του; Πόσες παρόμοιες παράτες πρέπει να παρακολουθήσει ακόμα ο ελληνικός λαός για να το πάρει απόφαση και να βάλει τέλος στο έργο που έχει ξαναδεί και τους πρωταγωνιστές του; Ως κι ο επικός μητσάρας δηλ αηδίασε και την έκανε.

Τα ερωτήματα όμως επεκτείνονται και σε διεθνές επίπεδο. Ο λαός μπορεί να επιλέξει ανάμεσα στους τζιχαντιστές και σε αυτούς που τους εξέθρεψαν· στην αφαίρεση της κλειτορίδας από τις γυναίκες ή την τηλεοπτική λοβοτομή. Τους βάρβαρους που παίρνουν κεφάλια και τους πολιτισμένους δημοκράτες που παίρνουν κεφαλικούς φόρους, ενώ κάποτε εξέθεταν δημόσια τα κομμένα κεφάλια του άρη και του τζαβέλλα ως τεκμήρια θριάμβου της δημοκρατίας τους. Κι όπως λέει στην παράστασή του ο ζαραλίκος, να σε δω να ακούς απ’ το πρωί ως το βράδυ τις τσιριχτές αναλύσεις του άδωνη και μετά να δούμε πόσο κακοί σου φαίνονται οι τζιχαντιστές κι αν θες ή όχι από μόνος σου να κόψεις το κεφάλι σου. Έλα πάρτο σε παρακαλώ, να μην τον ακούω άλλο. Και αν τελικά δε σε καλύπτει άλλο το σημερινό ασφυκτικό πλαίσιο, ε κόψε το λαιμό σου, να βρεις μόνος σου μια λύση. Εμείς είμαστε δημοκράτες κι απλά θα σου το βάλουμε στον τορβά.

Τα διλήμματα της εποχής μας είναι σαφή. Σύριζα ή μνημόνιο. Νδ ή χρεοκοπία. Τζιχαντιστές ή τα παλιά τους αφεντικά με τους καινούριους πολιτικούς υπηρέτες τους. Θεοκρατικός μεσαίωνας ή κοσμική δημοκρατία με εργασιακό μεσαίωνα. Δικτατορία της αστικής τάξης ή το ίδιο με άλλη διατύπωση. Εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο ή το ακριβώς αντίστροφο.
Με δυο λόγια, το ψευδεπίγραφο δίλημμα που μας βάζουν, σαν κλειστού τύπου ερώτηση είναι απλό: καπιταλισμός ή βαρβαρότητα; Για να έχουμε την ψευδαίσθηση της ελεύθερης επιλογής και να μη σκεφτούμε πως το ένα σκέλος προκύπτει απευθείας από το άλλο, όπως η βροχή φέρνει το νερό.

Γι’ αυτό σου λέω. Είναι γκάβλα τελικά να έχεις αστική δημοκρατία και να μπορείς να διαλέξεις αυτό που θες, ανάμεσα σε τόσες λύσεις..

-.-.-
Ένα από τα πρώτα στοιχεία που ψάχνουν να βρουν οι κομμουνιστές, πριν προχωρήσουν στην ανάλυση της κατάστασης για μια χώρα, είναι το παρελθόν κι οι ιστορικές της καταβολές. Ποια είναι η πείρα από τις πολύχρωμες επαναστάσεις της ουκρανίας; Πώς ψαλιδίστηκαν ντε φάκτο τα όρια του παλαιστινιακού κράτους; Τι είχε γίνει με το μπάαθ και τους κομμουνιστές στη συρία και το ιρακ; Πώς φτάσαμε από τον ασιατικού τύπου σοσιαλφασισμό στη σημερινή μορφή ισλαμοφασισμού, όπως χαρακτηρίζεται αδόκιμα σε αρκετές αναλύσεις; Το πιο δύσκολο καθήκον όμως δεν είναι η ιστορική αναδρομή αλλά η συγκεκριμένη εκτίμηση της σημερινής ιστορικής συγκυρίας.

Η θέση των κομμουνιστών στο εθνικό ζήτημα ξενίζει πιθανότατα όσους παραμένουν πιστοί στο επίπεδο της τυπικής λογικής. Συμφωνία από θέση αρχής με το δικαίωμα κάθε λαού στην αυτοδιάθεση και τον εδαφικό αποχωρισμό του από ένα άλλο κράτος αλλά όχι πάντα και από θέση αρχής με τη συγκεκριμένη εφαρμογή του, σε κάθε περίπτωση. Μήπως αυτό σημαίνει να υπάρχει αφηρημένα ένα δικαίωμα, αλλά να καταργείται ουσιαστικά στην πράξη, όπως συμβαίνει στο αστικό δίκαιο; Όχι, δε σημαίνει κάτι τέτοιο. Η σημασία αυτής της θέσης μπορεί να γίνει καλύτερα κατανοητή με το παράδειγμα του διαζυγίου, δηλ του αντίστοιχου δια-χωρισμού ενός ανδρόγυνου, όπου είμαστε από θέση αρχής υπέρ του δικαιώματος του διαζυγίου για κάθε πλευρά της σχέσης, χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει πως θέλουμε να οδηγείται κάθε γάμος στο διαζύγιο.


Αυτός είναι χοντρικά και σε γενικές γραμμές, ο λόγος που σε κάποιες περιπτώσεις εκτιμούμε πχ πως στην καταλονία και την χώρα των βάσκων ο ορίζοντας επίλυσης του προβλήματος βρίσκεται σε μια σοσιαλιστική ισπανία, όπου οι λαοί της χώρας θα αναπτύσουν ελεύθερα τον πολιτισμό, την κουλτούρα, τη γλώσσα τους κτλ. Ενώ σε άλλες περιπτώσεις ο στρατηγικός στόχος υπηρετείται καλύτερα και περνάει μέσα από τον αγώνα για ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, ένα ανεξάρτητο κουρδιστάν, κτλ. Αυτό που περιπλέκει αρκετά τα πράγματα είναι η συνήθης πρόσκαιρη σύμπτωση των αρχών κάποιων λαών με τα ιμπεριαλιστικά σμυφέροντα μεγάλων δυνάμεων και ο κίνδυνος να αποκτήσουν πχ ένα κράτος, που θα καταστεί γρήγορα προτεκτοράτο –κάτι που καθιστά ακόμα πιο σύνθετη την εκτίμηση της συγκεκριμένης κατάστασης. Αλλά αυτό μπορεί να το δούμε ξεχωριστά σε κάποια άλλη ανάρτηση.

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τι είχε γίνει με το μπάαθ και τους κομμουνιστές στη συρία και το ιρακ;
εχω αγνοια επι του θεματος
π-ξ

κοκινος καπνας είπε...

Η ταύτιση αστικής δημοκρατίας και φασισμού ήταν «αριστερό» λάθος του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος, σε μια εποχή όμως που η επανάσταση στην Ευρώπη (Γερμανία) και στον Τρίτο Κόσμο (Κίνα) ήταν σε γενική άνοδο, στα τέλη της δεκαετίας του '20 και αρχές του '30 (και εν μέσω διεθνούς οικονομικής κρίσης).

Δεν ήταν λοιπόν οπορτουνιστική, απλώς δεν πέτυχε ως γενική τακτική και αντικαταστάθηκε από εκείνη του ενιαίου αντιφασιστικού μετώπου, που περιλαμβάνει και το ενιαίο εργατικό και το ευρύτερο λαϊκό, όταν φάνηκε ότι ο φασισμός δεν σαρώθηκε από σοσιαλιστική επαναστατική πλημμυρίδα, όπως θα ήταν - ομολογουμένως - και το καλύτερο σαν λύση.

Όποιος σήμερα, έστω και για ρητορική πλακίτσα, βάζει την κλειτοριδεκτομή σε ίδια κλίμακα με την υποτιθέμενη "τηλεοπτική" λοβοτομή, αντιγράφωντας τις μεταμοντέρνες ηλιθιότητες των καταστασιακών τύπου Ντεμπόρ, είναι το λιγότερο - ακόμη και άθελά του - υπερασπιστής της βαρβαρότητας.

Το Ι.Κ. είναι πράγματι ύποπτης κατασκευής και καθοδήγησης, αλλά η σχετικοποίηση της βαρβαρότητάς του είναι άθλια.

Να κάνω παράλληλα και μια ερώτηση στο "κοινό": οι Κούρδοι διαδηλώνουν παντού με αίτημα επέμβαση Τουρκίας και Δύσης - Αράβων προς σωτηρία του Κομπανί. Οι Έλληνες "αντιιμπεριαλιστές" βρίζουν τη δυτική επέμβαση, αλλά ποστάρουν όλη μέρα επαίνους για τους Κούρδους. Τελικώς οι Κούρδοι διευκολύνουν τη δυτική - νατοϊκή επέμβαση στη Συρία ή είναι ήρωες; Και αφού το Ι.Κ. το κινεί η Δύση, γιατί οι Κούρδοι ζητούν επέμβαση των δυτικών "καθοδηγητών" του Ι.Κ. ενάντια στους "καθοδηγούμενους" τζιχαντιστές;

Τα παραπάνω τα λέω για να καταλάβουν μερικοί ότι οι "ευκολίες" του "παντού και πάντα φταίει η Δύση, είτε έτσι είτε αλλιώς, αφού αυτή είναι ο μόνος ιμπεριαλιστικός πόλος στον πλανήτη" δεν έχουν καμία σχέση με προοδευτική - ταξική "γεωπολιτική" ανάλυση.

Επίσης, για να προλάβω πιθανούς εξυπνάκηδες, είμαι ΚΑΤΑ της δυτικής ΚΑΙ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ επέμβασης σε Ιράκ - Συρία. Όποιος θέλει να βοηθήσει, ας παράσχει όπλα και οικονομική βοήθεια στους λαούς αυτούς και ας τους αφήσει να λύσουν μονάχοι τους τα εσωτερικά τους ζητήματα... Ειδικά Ρωσία και ΗΠΑ όπου χώνουν τα βρωμόχερά τους, μόνο χειρότερα χειρουργεία φτιάνουν για τους λαούς και τις χώρες...

Ανώνυμος είπε...

ο φασισμος ητανε και ειναι παιδι του καπιταλιστικου συστηματος ενισχυθηκε στην ανοδο του απο τους καπιταλιστες τις δυτικης ευρωπης ωστε να χτυπηση την ΕΣΣΔ τα λα ικα μετωπα που επιλεχτηκαν για την σωτηρια της ΕΣΣΔ και να τραβηχτει η εργατικη ταξη απο τον οπορτουνισμο αποδειχτηκανε λαθος γιατι πουθενα η εργατικη ταξη δεν πηρε την εξουσια. Και δεν θα μπορουσε να ειναι και αλλιως γιατι η αποστολη του οπορτουνισμου ειναι παντα η σωτηρια του καπιταλισμου ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Ωραίο κείμενο. Απολίθωμα να αρχίσεις να γράφεις και στον Ρ!

Αναρχομαρξιστομαοϊκοτιτοϊκοσταλινικός είπε...

Το Ι.Κ. δεν είναι ύποπτης κατασκευής. Είναι πολύ συγκεκριμένης δυτικής(αμερικανικής) κατασκευής.
Το θέμα είναι αν έχει ξεφύγει τελείως από τον έλεγχό τους ή όχι.
Το παντού και πάντα φταίει η δύση ισχύει στο 100%, από τη Χεζμπολάχ και τη Χαμάς μέχρι το ΙSIS και την Μπόκο Χαράμ, παντού η αιτία ήταν οι δυτικοί, ασχέτως με την συνέχεια.
Σε τελική ανάλυση, όταν βιάζεις τόσους αιώνες μια "γυναίκα" τι περιμένεις από το παιδί που θα γεννήσει.

Κουραμπιές χωρίς άχνη (πρώην neophyte commie) είπε...

Υπέροχο κείμενο όπως πάντα. Θέλω απλώς να τονίσω ότι η κατανόηση του διλήμματος ως πλαστού δεν είναι πάντα εύκολη και απαιτεί πολύ σοβαρό συνειδησιακό άλμα, ιδίως για ανθρώπους που δεν προερχόμαστε από αριστερό περιβάλλον και μεγαλώσαμε θεωρώντας την αστική δημοκρατία ως απαύγασμα της δημοκρατίας. (Ίσως να βγάλω το δεν; ). Εδώ άνθρωποι στον προσυνεδριακό, που τον διαβάζω τελευταίως, έλεγαν «μα μας προσέφεραν έξοδο από την ΕΕ», χωρίς να καταλαβαίνουν ότι κανείς δεν την προσέφερε, λεκτικό σχήμα είναι.

Ανώνυμος είπε...

Η ανάρτηση πιάνει-από όσο καταλαβαίνω-σωστά τα ζητήματα και νομίζω ότι το παράδειγμα με το διαζύγιο ήταν εξαιρετικά ευφυές για να γίνει αντιλητή η ουσία του πράγματος.

«Είτε έχεις επαναστατική κατάσταση, είτε έχεις ήττα, είτε συμμετέχεις στον πόλεμο, είτε έχεις δεχθεί πόλεμο και κατοχή της χώρας σου, είτε έχεις ταχύρρυθμη καπιταλιστική ανάπτυξη, είτε όχι, το θέμα μπαίνει: με τα μονοπώλια ή το λαό; (…) Αυτό μπαίνει ανεξαρτήτως σε ποιά κατάσταση είναι η χώρα …»

Τα παραπάνω είναι τα λόγια της Α. Παπαρήγα από τη χτεσινή της ομιλία στη Βουλή η οποία ήταν πραγματικά σπουδαία στο σύνολό της(το video το είδα εδώ και αυτά τα λέει μετά το 18:50"). Ελπίζω να βοηθήσουν στο να φύγουν και κάποιες παρανοήσεις-κατά τη γνώμη μου πάντα- που πιθανόν να υπάρχουν σε κάποιους. Στον καιρό του ιμπεριαλισμού και ειδικά σε καιρό καπιταλιστικής κρίσης, ο αγώνας για ανθρώπινα, δημοκρατικά ή εθνικά δικαιώματα δε μπορεί να είναι αποσπασμένος από τον ταξικό αγώνα αλλά πρέπει να εντάσσεται σε αυτόν (ο αγώνας για υπεράσπιση της αστικής δημοκρατίας ξεκομμένος από τον ταξικό αγώνα είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για να φέρεις το φασισμό). Επιβάλλεται να έχουν ταξικό περιεχόμενο διαφορετικά θα παίζουν αναγκαστικά το παιχνίδι των ιμπεριαλιστών. Και αυτό έχει εφρμογή από την Ελλάδα ως την Ουκρανία κι από την Ουκρανία ως το Κουρδιστάν. Πρέπει να μελετάμε την κατάσταση όπως διαμορφώνεται κάθε στιγμή, να αντιλαμβανόμαστε έγκαιρα τις ανακατατάξεις στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, να προσπαθούμε να εκμεταλλευτούμε κάθε κενό ή σύγκρουση μεταξύ των ιμπεριαλιστών αλλά σε καμιά περίπτωση να μην χαράξουμε πολιτική επιλέγοντας ιμπεριαλιστή ή μερίδα της αστικής τάξης. Η πολιτική μας θα πρέπει να είναι ανεξάρτητη. Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες, αν ο λαός καταντήσει ουρά κάποιου ιμπεριαλιστή ή κάποιας μερίδας της αστικής του τάξης, τότε ανοίγει μόνος του το λάκκο του. Με το που θα αλλάξει ο άνεμος των συμφερόντων, από χαϊδεμένος μπορεί να βρεθεί σφαγμένος πριν προλάβει να βγάλει άχνα. Αυτό μπορεί να μην αρέσει σε κάποιους που για τον α ή β λόγο τους αντικατοπτρισμούς στην έρημο τους περνούν για πραγματικές οάσεις-(μιλάω με αφορμή την Ουκρανία)-αυτή όμως είναι η γνώμη μου και αυτήν καταθέτω.

ρα

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Η κε του μπλοκ.. «σπάει τη σιωπή της» στα σχόλια αρχής γενομένης από σήμερα, και ξεκινά να δίνει κάποιες σύντομες απαντήσεις, ελπίζοντας να καλύψει μερικά βασικά κενά μες στις επόμενες μέρες. Εξακολουθεί να μην έχει όμως δυνατότητα για άμεση ανταπάντηση και για διάλογο.
Πι-ξι, ούτε εγώ ξέρω τόσες λεπτομέρειες. Σε γενικές γραμμές πάντως οι σοβιετικοί μετά το 20ό συνέδριο είχαν τη λογική να προσπαθούν να προσεταιριστούν κάποιες προοδευτικές (εντός ή εκτός εισαγωγικών) κυβερνήσεις και να τις αποσπάσουν από το στρατόπεδο των ιμπεριαλιστών, δες πχ και το παράδειγμα του νάσερ στην αίγυπτο. Νομίζω ότι παρείχαν μια διακριτική στήριξη και στο μπααθικό κίνημα, που κατέληξε όμως καταστέλλοντας το ισχυρό κομμουνιστικό κόμμα του ιράκ, πχ. Δεν έχω τη δυνατότητα να το ψάξω περισσότερο αυτή τη στιγμή, μπορεί η περιγραφή μου να είναι λίγο αφοριστική, συνεπώς κάθε παρατήρηση ή διόρθωση σφου αναγνώστη επ’ αυτού, είναι ευπρόσδεκτη.
Ανώνυμε (την επόμενη φορά θα χρειαστεί ψευδώνυμο), ευχαριστώ για το κοπλιμέντο, αλλά πέρα από όλα τα άλλα, πιστεύω πως όλοι καταλαβαίνουμε ότι δε θα μπορούσε ένα κείμενο του ρίζου να τελειώνει πχ λέγοντας: είναι γκάβλα η αστική δημοκρατία, έστω κι ειρωνικά ;)
Υγ: όποιος δεν κατανοεί όμως ποιος εξέθρεψε και γιγάντωσε όσους επιβάλλουν σήμερα την κλειτοριδεκτομή, είναι πολύ πιθανό να έχει πέσει ο ίδιος θύμα λοβοτομής. Το βάζω γενικά, χωρίς συγκεκριμένη απεύθυνση, έτσι για να δούμε ποιος έχει τη μύγα..