Δευτέρα 20 Ιουλίου 2015

Είμαι εξάρτημα εγώ της μηχανής σας

Πολλές συζητήσεις αυτό το διάστημα περιστρέφονται γύρω από την ερμηνεία των γεγονότων και σκοντάφτουν σχεδόν νομοτελειακά στο περιβόητο ζήτημα της (αλληλ)εξάρτησης. Το οποίο προκύπτει ενίοτε και με εμμονικό τρόπο, σε βαθμό που να σου κολλάει σα σουξέ-τραγούδι, που το ακούς συνέχεια. Εξαρτάται μου λες, εξαρτάται.
Κι από την άλλη, το είχα συνδέσει μια φορά με ένα επεισόδιο των απαράδεκτων, που έτυχε να βλέπω, και κατέληξα αντί για μαγγανοπήγαδο να τραγουδάω μέσα μου:
Αλληλεξάρτηση, αλληλεξάρτηση, οι μέρεις μοιάζουν
Αλληλεξάρτηση, αλληλεξάρτηση, είναι η ζωή μας...
Αλλά το ερώτημα παραμένει: ποια θεώρηση επιβεβαιώνουν οι τελευταίες εξελίξεις; Ποια μας δίνει τα κατάλληλα εργαλεία, για να αναλύσουμε την ουσία τους και να ξετυλίξουμε το κουβάρι των αντιθέσεων;

Προτού μπούμε στο ψητό, ας δούμε μια ερμηνεία, που ίσως φανεί απλοϊκή και κάπως χοντροκομμένη, αλλά προσεγγίζει πιθανότατα την πραγματικότητα. Η κυβέρνηση (πίστεψε πως) είχε την έγκριση και τις πλάτες των αμερικάνων, για να προχωρήσει το σχεδισμό της, αλλά όταν χόντρυνε το παιχνίδι, αφέθηκε στην τύχη της κι αναγκάστηκε να υποχωρήσει και να παραδοθεί ουσιαστικά άνευ όρων. Καταλαβαίνοντας οι γερμανοί πως η ελληνική πλευρά δεν είχε καμία σοβαρή εναλλακτική και προφανώς κανένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί (παρά τις φλυαρίες για τη διαπραγματευτική ισχύ του δημοψηφίσματος, που θα άλλαζε την ευρώπη) έβγαλαν τα νύχια τους και υποχρέωσαν την ελληνική κυβέρνηση σε έναν ντροπιαστικό, επώδυνο συμβιβασμό και την πολιτική ταπείνωση. Μπορεί στο εσωτερικό ο τσίπρας να διατηρεί εν μέρει την εικόνα του ήρωα που το πάλεψε και πέτυχε ό,τι καλύτερο μπορούσε, αλλά φάνηκε τελείως αναντίστοιχος με τους (εθνικά περήφανους) λεονταρισμούς του αμέσως προηγούμενου διαστήματος, θυμίζοντας το ανέκδοτο του λαγού που καυχιέται και λέει καμιά παπαριά (για δημοκρατία και εθνική αξιοπρέπεια) μέχρι να βρει μπροστά του το λάκκο των λεόντων.

Η δημοσίευση της έκθεσης του δντ κι οι άμεσες σημιτικές ευχαριστίες του δραγασάκη (από τον οποίο γλιτώσαμε παρατρίχα το 91’) προς τον ομπάμα και την κυβέρνησή του, εντάσσονται στα πλαίσια της αμερικάνικης στήριξης, ενώ η παραίτηση του ανθρώπου τους με το ένα νι, στη φάση της αναδίπλωσης και της... «αλλαγής σχεδίων».

Στην ανακοίνωσή της για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, η κετουκε σημειώνει σχετικά μεταξύ άλλων.

Το γεγονός ότι για πρώτη φορά τέθηκε τόσο έντονα και άμεσα το ενδεχόμενο αποχώρησης μιας χώρας από την ευρωζώνη οφείλεται στην όξυνση των εσωτερικών αντιθέσεων και της ανισομετρίας των οικονομιών της ευρωζώνης, στους ανταγωνισμούς με τα παλιότερα και νέα ιμπεριαλιστικά κέντρα, που αναδείχτηκαν μετά τις ανατροπές στις χώρες του σοσιαλισμού. Αυτά τα προβλήματα οξύνθηκαν στις συνθήκες της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα και όχι μόνο. Ενισχύθηκαν οι αποσχιστικές τάσεις, που υποστηρίζονται από αστικές πολιτικές δυνάμεις, που θέλουν μια ευρωζώνη μεταξύ πιο ισχυρών οικονομικά χωρών. Πρόκειται για ισχυρή τάση στη Γερμανία, που υποδαυλίζεται από τις κυρίαρχες δυνάμεις στο ΔΝΤ, για τους δικούς τους λόγους, τα δικά τους συμφέροντα, οξύνοντας τις αντιθέσεις μέσα στην Ευρωζώνη. Στο ζήτημα της παραμονής της Ελλάδας στην ευρωζώνη, εκφράστηκαν ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις μέσα στην ευρωζώνη, κυρίως μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας, αλλά και αντιθέσεις μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας, άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων. Οι ΗΠΑ παρενέβησαν, θέλοντας να περιορίσουν την ηγεμονία της Γερμανίας στην Ευρώπη, χωρίς προς το παρόν να επιθυμούν διάλυση της ευρωζώνης.

Πριν προχωρήσουμε παρακάτω πάντως, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάποιες έννοιες και το περιεχόμενό τους, για να μη λέει ο καθένας τα δικά του, εννοώντας βασικά μάλλον διαφορετικά πράγματα. Τι λέει η θεωρία της αλληλεξάρτησης και πού αναπτύσσεται ολοκληρωμένα, για να ξέρουμε αν είναι όντως καταστροφική και πρέπει να την απορρίψουμε ή αντιστρόφως να την υιοθετήσουμε; Σε ποιο θεωρητικό έργο, σε ποια μπροσούρα, ποια συλλογική επεξεργασία ή ντοκουμέντο εκτίθενται ολοκληρωμένα τα συμπεράσματα και οι ιδέες της; Πού υπάρχει, τι είναι και τι θέλει τέλος πάντως αυτή η θεωρία; Και υπονοεί την ολοένα στενότερη, οργανική σύνδεση των κρατών και των οικονομιών τους σε διεθνές επίπεδο –που είναι, νομίζω, κι αδιαμφισβήτητη, χωρίς φυσικά να αναιρεί τα στοιχεία του μεταξύ τους ανταγωνισμού- ή κάτι παραπάνω απ’ αυτό;

Τα ίδια περίπου ερωτήματα ισχύουν από την άλλη και για τη θεωρία της εξάρτησης. Ταυτίζεται με τις επεξεργασίες και τα πολιτικά συμπεράσματα του σαμίρ αμίν; Ή βασίζεται στο σχετικό απόσπασμα από τον ιμπεριαλισμό του λένιν για μια χούφτα ιμπεριαλιστικά κράτη που εκμεταλλεύονται τα υπόλοιπα; Πού εκτίθεται ολοκληρωμένα και ποια είναι τα πρακτικά-πολιτικά της προτάγματα; Το σπάσιμο του αδύναμου κρίκου ιμπεριαλιστικής αλυσίδας ή κάποια ενδιάμεση περίοδος «απεξαρτήσης» των εξαρτημένων χωρών, που θυμίζει το παλιότερο σχήμα της μη καπιταλιστικής ανάπτυξης;

Κατά τη δική μου αντίληψη, που μπορεί να είναι λειψή ή εσφαλμένη, αυτή είναι μια βασική εκκρεμότητα που έχει μείνει από ανοιχτή το 19ο συνέδριο, ενώ θα έπρεπε να είναι μάλλον προαπαιτούμενη για τις προγραμματικές του επεξεργασίες μια τέτοια ανάλυση, που να επεξηγεί αναλυτικά και τεκμηριωμένα τις διακρατικές σχέσεις στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, τη θέση της ελλάδας σε αυτό (και σε συνάρτηση με τα παραπάνω) τα πρακτικά καθήκοντα που απορρέουν (σε τακτική και στρατηγική κλίμακα). Το ζήτημα αυτό –κατά τη δική μου πάντα αντίληψη- δε διευκρινίστηκε ούτε μετασυνεδριακά, στην μπροσούρα για τα θεωρητικά ζητήματα στο πρόγραμμα του κκε, ενώ η πολιτική απόφαση του συνεδρίου, αν θυμάμαι καλά, έκανε λόγο για ανισότιμες εξαρτήσεις (!), που είναι μάλλον αμφιλεγόμενος όρος, καθώς οι εξαρτήσεις είναι εξ ορισμού ανισότιμες (όχι;).
Αυτά παρενθετικά, ως ειλικρινής απορία, κι όχι ως υψωμένο δάχτυλο (στη νοημοσύνη του αναγνώστη) που προσπαθεί να υποδείξει κάτι.

Ας δούμε τώρα κάποια συγκεκριμένα στοιχεία. Η ελληνική κυβέρνηση υποχρεώθηκε σε έναν ταπεινωτικό συμβιβασμό που της επιβάλλει την επιστροφή της τρόικα και των ελεγκτικών της μηχανισμών, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, ακόμα και την αναίρεση μερικών μικρών νομοθετικών πρωτοβουλιών που πάρθηκαν το πρώτο πεντάμηνο και θεωρούνται μονομερείς ενέργειες, ή την αύξηση κάποιων φορολογικών συντελεστών για τους εφοπλιστές –που ήταν μία από τις ελάχιστες πραγματικές κόκκινες γραμμές της, κατά την πορεία της διαπραγμάτευσης.

Τα παραπάνω στοιχειοθετούν την ανισότιμη (κατώτερη) θέση του ελληνικού καπιταλισμού στο διεθνές, ιμπεριαλιστικό σύστημα, καθώς δεν είναι σε θέση να χαράξει αυτόνομη στρατηγική πορεία, χωρίς να πατά σε άλλες πλάτες, ενώ κάποια στοιχεία παραπέμπουν μάλλον σε αποικιοκρατικούς όρους και σχέσεις γενικότερα. Με άλλα λόγια, η ελληνική πλευρά μέτρησε το μπόι της και βρέθηκε ελλιποβαρής, αναγκαζόμενη σε άτακτη αναδίπλωση.
Από την άλλη όμως, οι συνεχείς συσκέψεις κορυφής για το ελληνικό θέμα κι η διακριτική στήριξη της γαλλίας και της ιταλίας, που προβάλλουν αυτές τις σκηνές στο προσεχές μέλλον και βλέπουν να έρχεται κι η δική τους σειρά, αποδεικνύουν πώς μια μικρή οικονομία, της λεγόμενης δεύτερης ταχύτητας, μπορεί να επηρεάσει συνολικά την ευρωζώνη και τις αλληλεξαρτώμενες οικονομίες της.

Ας έρθουμε όμως στο δια ταύτα. Τα πρακτικά κθήκοντα στη δοσμένη συγκυρία απορρέουν από τη συγκεκριμένη ανάλυσή της και την εκτίμηση για τη θέση της ελλάδας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Πόσο μπορεί να διαφέρουν όμως αυτές οι εκτιμήσεις στις πρακτικές τους απολήξεις; Υπάρχει θεωρητικά τουλάχιστον στρατηγική διαφωνία ως προς το χαρακτήρα της επικείμενης επανάστασης και την αναγκαιότητά της; Όχι. Διαφέρουν όμως οι εκτιμήσεις για το πώς θα την προσεγγίσουμε και για τα χαρακτηριστικά του μετώπου-συμμαχίας, που ενδείκνυται για τη συγκέντρωση δυνάμεων.

Υπάρχει όμως κανείς που να διαφωνεί πως είναι αδιαπραγμάτευτος ο αντιιμπεριαλιστικός χαρακτήρας αυτού του υποκειμένου; Ότι είναι απαραίτητα συστατικά η πάλη ενάντια στις διεθνείς ιμπεριαλιστικές ενώσεις και τους πολέμους που διεξάγουν; Ότι σήμερα είναι αναγκαία και επίκαιρη, όσο ποτέ άλλοτε, η άμεση αποδέσμευση της ελλάδας από τη λυκοσυμμαχία της εε, η ρήξη με την ευρωπαϊκή ένωση, το κεφάλαιο και την εξουσία τους;

Και στον αντίποδα. Υπάρχει κανείς που φαντάζεται και παλεύει αυτό το στόχο αυτόνομα από το στρατηγικό ζήτημα της επανάστασης; Που υποθέτει ότι μπορούμε να δράσουμε βήμα-βήμα, σε συνθήκες εργαστηρίου, χωρίς όλα τα όπλα που θα χρειαστεί ο αδύναμος κρίκος της αλυσίδας, για να προστατέψει την οικονομία του και προπαντός την ακεραιότητά του; Και υπάρχει κανείς που να λέει (πχ στα χνάρια των μεταβατικών τροτσκιστικών αυταπατών και κάποιων πάλαι ποτέ μαοϊκών, που μπορεί να βλέπουν το πρόγραμμα της θεσσαλονίκης σαν προκαταρκτικό στάδιο του σοσιαλισμού και τη συμφωνία –αλλά όχι σε αυτή τη σκληρή εκδοχή της- σαν το προστάδιο του προγράμματος) πως όλα αυτά εντάσσονται σε μια διακριτή, προεπαναστατική περίοδο –πχ της παραγωγικής ανασυγκρότησης ή όπως αλλιώς την ονομάσουμε;

Τα παραπάνω ερωτήματα είναι ρητορικά. Και αν η απάντηση που δίνουμε σε αυτά είναι η ίδια, αυτό δε μειώνει τους προβληματισμούς ή τις διαφορετικές εκτιμήσεις που υπάρχουν γύρω από κάποια ζητήματα, την ανάγκη συστηματικής εξέτασης και διασαφήνισής τους, αλλά σίγουρα μας τοποθετεί στην ίδια πλευρά του χαρακώματος.

22 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Έχω την εντύπωση ότι στη πολιτική απόφαση, η αναφορά έχει να κάνει με "ανισότιμες σχέσεις" και όχι με "ανισότιμες εξαρτήσεις". Αναφορά σε εξαρτήσεις γινόταν στη Θέση (δε θυμάμαι νούμερο) για το πού κατατάσσεται ο ελληνικός καπιταλισμός και εκεί έμπαινε ως "ισχυρές εξαρτήσεις". Η ανισότιμη αλληλεξάρτηση κατά τη γνώμη μου δεν είναι κόντρα στην εξάρτηση αλλά αντίθετα είναι η ουσιαστική περιγραφή της πάνω στην οικονομική πραγματικότητα του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Εκεί που είναι κόντρα είναι σε εκείνη τη θεώρηση της εξάρτησης που το μόνο για το οποίο μοχθεί είναι για να αθωώσει αντικειμενικά την εγχώρια αστική τάξη για τις προθέσεις και τα έργα της παρουσιάζοντάς την ως κάποιο θύμα των ξένων και όχι σαν ένα (συμ)μέτοχο στην εκμετάλλευση των ντόπιων. Τη παρουσιάζει ένα θύμα επειδή μπορεί να "ρίχνεται" στη μοιρασιά από άλλους ισχυρότερους-εξίσου διψασμένους-παίχτες. Πάντως τα ίδια τα μνημόνια είναι η απόδειξη της αλληλεξάρτησης των οικονομιών. Αν δεν υπήρχε αρνητικός αντίκτυπος στις ισχυρότερες χώρες από το τι αρνητικό συμβαίνει στην ελληνική καπιταλιστική οικονομία τότε δε θα κουράζονταν να μαζώνονται και να ξαναμαζώνονται, να σχεδιάζουν και να ματασχεδιάζουν, να αποφασίζουν και να ξανά-αποφασίζουν ή να "πλακώνονται" αναμετάξυ τους. Θα εγκατέλειπαν τη χώρα καταπώς κλείνει μια πολυεθνική ένα εργοστάσιό της κάπου μολίς κρίνει ότι έπεσαν τα κέρδη της εκεί (ή έχει πια ζημιές) για να το ανοίξει κάπου άλλου.

ρα

Ανώνυμος είπε...

Θα ελεγα οτι ο ορος αλληλεξαρτηση ειναι πολιτικα υποπτος. Κατ'αρχην να ξεκαθαρισω οτι καθε σχεση (μεταξυ κρατων, προσωπων κτλ) προυποθετει καποιο αμοιβαιο οφελος, αλλιως δεν υπαρχει λογος για την υπαρξη της. Υπο αυτη την εννοια παντα υπαρχει μια αλληλεξαρτηση γιατι παντα υπαρχει αμοιβαιο οφελος η "οφελος", πχ ακομα και μεταξυ των μαφιοζων που πουλανε προστασια και του μαγαζατορα υπαρχει αλληλεξαρτηση και αμοιβαιο "οφελος" ο μαγαζατορας "προστατευεται" και ο μαφιοζος "εξαρταται" απο τα χρηματα του μαγαζατορα.

Αν θελουμε να ειμαστε σοβαροι πολιτικα ειναι βασικο να δεις ποιος ειναι ο κυριαρχος χαρακτηρας της σχεσης και οχι να μενεις στο ανουσιο αλληλεξαρτηση που οπως δειχνει και το παραπανω παραδειγμα παντα ισχυει. Αλληλεξαρτηση με την ουσιαστικη σημασια του ορου προυποθετει δυο ισοτιμα η σχετικα ισοτιμα μερη. Στη περιπτωση της σχεσης της Ελλαδας με τις ιμπεριαλιστικες δυναμεις αυτο προφανως δεν ισχυει.

Γραφεις:"Από την άλλη όμως, οι συνεχείς συσκέψεις κορυφής για το ελληνικό θέμα κι η διακριτική στήριξη της γαλλίας και της ιταλίας, που προβάλλουν αυτές τις σκηνές στο προσεχές μέλλον και βλέπουν να έρχεται κι η δική τους σειρά, αποδεικνύουν πώς μια μικρή οικονομία, της λεγόμενης δεύτερης ταχύτητας, μπορεί να επηρεάσει συνολικά την ευρωζώνη και τις αλληλεξαρτώμενες οικονομίες της." Αυτο ειναι δειγμα των ανικρουομενων συμφεροντων μεσα στην ΕΕ και το ζητημα της Ελλαδας ειναι μαλλον η αφορμη και οχι δειγμα καποιας αλληλεξαρτησης τουλαχιστον με την ουσιαστικη εννοια του ορου. Ιστορικα αντιδικιες η και πολεμοι μεταξυ των ιμπεριαλιστων ειχαν αφορμη ζητηματα που αφορουσαν αποκιες η μικροτερες ανεξαρτητες χωρες, αλλα αυτο δεν ηταν δειγμα της αλληλεξαρτησης των αποικιων με τον ιμπεριαλιστη αλλα αποτελεσμα ενδοιμπεριαλιστικου ανταγωνισμου.

Σχετικα με το πρακτικο του ζητηματος θα πω το εξης. Προφανως καθε κομμουνιστικο κομμα πρεπει να ειναι και αντιιμπεριαλιστικο, αλλιως επηρρεαζει ομως ο ιμπεριαλισμος το λαο πχ του Κογκο και αλλιως της Γερμανιας και συνεπως τα καθηκοντα, οι στοχοι και η προπαγανδα των αντιστοιχων κομμουνιστικων κομματων θα ειναι διαφορετικα.

Βασιλης

Ανώνυμος είπε...

O μαγαζάτορας "προστατεύεται" από το μαφιόζο, ο μαφιόζος "εξαρτάται" από το μαγαζάτορα. Κρίμα όμως ο μαγαζάτορας γιατί ο κυρίαρχος χαρακτήρας είναι ο μαφιόζος.
Μήπως όμως το να ξεχνάμε μονίμως τον υπάλληλο που τον παίρνει ο διάολος και με μαφιόζο και χωρίς μαφιόζο, είναι κομματάκι ύποπτο;

Πόσα "εθνικά" μονοπώλια υπήρχαν στις αποικίες και στις μικρές ανεξάρτητες χώρες εκείνης της εποχής για να θεωρήσουμε ότι ο καπιταλισμός στις σημερινές ανεξάρτητες χώρες έχει μείνει στο τότε στάδιο ανάπτυξης;

Ανώνυμος είπε...

Το ΚΚΕ μ-λ, που έχει σαν θέση ότι η Ελλάδα είναι πλήρως εξαρτημένη, πρόσφατα έβγαλε αυτήν την ανακοίνωση για το ΚΚΕ.

http://antigeitonies.blogspot.gr/2015/07/blog-post_84.html

Θα με ενδιέφερε η άποψη του διαχειριστή του blog, αλλά και όποιου συντρόφου θέλει, για το ζήτημα.

Γιάννης

Ανώνυμος είπε...

Το θεμα της εξαρτησης εγκειται, θελω να πιστευω, οχι στην αθωωση της ελληνικης αστικης ταξης αλλα στην αναγνωριση οτι ακριβως λογω της εξαρτησης της αστικης ταξης απο ΗΠΑ-ΕΕ ο λαος υφισταται διπλη εκμεταλλευση τοσο απο τους εγχωριους καπιταλιστες οσο και απο τις ξενες αστικες ταξεις. Το οτι η ελληνικη αστικη ταξη εξαρταται και στηριζεται στους ιμπεριαλιστες τοσο για τη διατηρηση της εξουσιας της σε βαρος της εργατικης ταξης (πχ εμφυλιος) οσο και στις διαμαχες της με αλλες αστικες ταξεις (πχ Τουρκια) εχει αποτελεσματα για το λαο τοσο σε οικονομικο επιπεδο (πχ τα τελευται 5 χρονια) οσο και σε πολιτικο (Μικρασιατικη εκστρατεια, Κυπρος κτλ). Ειναι δε προφανες οτι σε περιπτωση επαναστασης ο λαος δεν θα εχει να αντιμετωπισει μονο την ελληνικη αστικη ταξη αλλα και τους ιμπεριαλιστες.

Υπο αυτη την εννοια θα μπορουσα να αντιστεψω το ερωτημα. Γιατι να μιλαμε μονο για την εκμεταλλευση των εργατων απο τους ελληνες καπιταλιστες και να μη μιλαμε και για την εκμεταλλευση που υφιστανται απο τους ιμπεριαλιστες? Θεωρω οτι και τα δυο εχουν σημασια, χωρις η αναφορα στο ενα να ακυρωνει το αλλο.

Βασιλης

Αναυδος είπε...

Οσο κι αν ψαξει καποιος στο εργος των κλασσικων (κι εξαιρω τον Μαο που δεν ηταν κομμουνιστης ουτε μαρξιστης) ορισμο για την εννοια της εξαρτησης δεν προκειται να βρει

Η εξαρτηση είναι αποτέλεσμα και όχι αιτία ή αν θέλετε όταν αποτελεί αίτιο είναι δευτερεύον . Η εξαρτηση είναι αποτέλεσμα της υπανάπτυξης και συγκεκριμένα της καπιταλιστικής υπανάπτυξης Οι χώρες όπου για ιστορικούς λόγους ο καπιταλισμός αναπτύχθηκε πρώτα κατάφεραν να θέσουν κατω από τη μποτα τους τις χώρες και λαούς που άργησαν να πάρουν το δρόμο αυτό

Στη διάρκεια των αιώνων η καπιταλιστική ανάπτυξη οδηγησε στο σχηματισμό ισχυρου κεφαλαίου σε όλες σχεδον τις χωρες της γης. Αυτό έχει σα συνεπεια από την κλασσική αποικιοκρατία να περάσουμε στην νέο-αποικιοκρατία (δεκ 1940,50,60,70) οπου οι αστικές χώρες πλείστων αποικιών σε συμμαχία με το προλεταριατο και την αγροτια να αποτινασσουν το ζυγο των παλιων τους αφεντικών. Βέβαια οι παλιες αποικιες (Αφρική, Ασια, Λ. Αμερικη) μετατραπηκαν σε ανεπτυγμενες καπιταλιστικες χώρες και καποιες από αυτές εξελιχθηκαν σε ιμπεριαλιστικές (Κινα, Βραζιλία κλπ).

Το παλιο σχήμα που παγίδευσε για πάνω από 50 χρόνια το κομμουνιστικο κινημα σε όλο τον πλανητη προεβλεπε συμμαχια με το εθνικο κεφαλαιο εναντια στον ξενο δυναστη. Πλεον το εθνικο κεφαλαιο εχει περασει στο σταδιο του ιμπεριαλισμου και όχι μονο δεν αποτελει συμμαχο αλλα θανασιμο εχθρο. Το να επιμενουμε σε σχηματα παρωχημενα οδηγουμε της εργατικη ταξη σε ηττα

Υγ αν θελει καποιος να κατανοησει τον μαρξισμο πρεπει να εντρυφησει στο νομο της ανισομετρης οικονομικης αναπτυξης που είναι και ο βασικος νομος κινησης του συστηματος η εξαρτηση είναι μια συγκυρια/αποελεσμα

Ανώνυμος είπε...

Υπάρχει το εξής, που πιάνει και το ζήτημα που αναφέρεσαι:
http://inter.kke.gr/en/articles/The-Leninist-approach-of-the-KKE-on-imperialism-and-imperialist-pyramid/

orthodox είπε...

Η βασική αντίθεση στον καπιταλισμό είναι μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, και εμφανίζεται με διαφορετικές μορφές σε κάθε καπιταλιστική λειτουργία, κάθε πλευρά της κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής ζωής. Οποιαδήποτε άλλη αντίθεση είναι δευτερεύουσα και συναγόμενη από τη βασική αντίθεση, είναι επιμέρους μορφή και πτυχή της. Είναι κατά κάποιον τρόπο "αποτέλεσμα" της βασικής αντίθεσης, αφού χωρίς τη βασική αντίθεση δεν θα υπήρχε.

Δεν μπορούμε να απορρίπτουμε όπως θέλουμε όσες δευτερεύουσες αντιθέσεις δε μας βολεύουν και να κρατάμε τις άλλες.
Δεν μπορούμε επίσης να χαρίζουμε στον αντίπαλο έννοιες, θέσεις και αφηγήσεις, από φόβο ότι μπορεί να παρεξηγηθούν. Η ίδια η έννοια του σοσιαλισμού έχει χρησιμοποιηθεί από τον αντίπαλο για να την κατασυκοφαντήσει, ακόμα και του κομμουνισμού, όπως και του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, του κεντρικού σχεδιασμού της παραγωγής. Να τα χαρίσουμε κι αυτά και να βρούμε άλλες λέξεις μήπως;

Η θέση περί εξάρτησης είναι εργαλείο για να εξηγήσει στην εργατική τάξη για ποιο λόγο η δικιά της χώρα δείχνει να άγεται και να φέρεται από άλλες ισχυρότερες, να της δείξει ότι η καθυστέρηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη οφείλεται σε ιστορικές συγκυρίες, κι έτσι να την απαλλάξει από τη συλλογική αυτοαπαξίωση, τη συλλογική ενοχή ότι "μαζί τα φάγαμε", να την ωθήσει στο να πάψει να περιμένει από σωτήρες διαχειριστές της αστικής εξουσίας να τη βγάλει από το βούρκο.

Η κομματική προπαγάνδα λέει ότι η θέση περί εξάρτησης παραπλανά την εργατική τάξη γιατί την οδηγεί στο να πιστέψει ότι μπορεί η ζωή της τάχα να βελτιωθεί από το σπάσιμο της εξάρτησης, από μια ισχυρή ηγεσία που θα επιδιώξει την αναβάθμιση στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Το ίδιο θα μπορούσε όμως να ισχυριστεί και κάποιος για τις ανισότιμες αλληλεξαρτήσεις, ότι αφού υπάρχει αλληλεξάρτηση, ας ισχυροποιήσουμε κι εμείς μια γερή πατριωτική αστική κυβέρνηση να σπάσει, ή να μειώσει την ανισοτιμία. Μάλιστα όταν μιλάς για αλληλεξάρτηση, η ίδια η λέξη το κάνει να φαίνεται πιο πιθανό και δυνατό: αφού ΑΛΛΗΛΟ-εξαρτιόμαστε, εξαρτιούνται και οι άλλοι από εμάς όπως κι εμείς από αυτούς, άρα ας σκύψουμε το κεφάλι όλοι μια γροθιά για να πατήσουμε πόδι μαζί με την αστική μας τάξη, μπας και γίνουν τα πράγματα καλύτερα.

Το αν η εξάρτηση χρησιμοποιήθηκε ώστε να δικαιολογηθεί η ένταξη στη στρατηγική του κομμουνιστικού κινήματος της συνεργασίας με την εκάστοτε ντόπια αστική τάξη, δεν αναιρεί την αλήθεια της θέσης, μάλλον καταδεικνύει την θεωρητική και πολιτική ανεπάρκεια αυτών που το πρόταξαν.

Αναυδος είπε...

@orthodox
Εφοσον η εξαρτηση αποτελεί δευτερεύουσα αντίθεση (κατά τη γνώμη μου αντίθεση που λύνεται στα πλαίσια του καπιταλισμού) δεν μπορει η καταργηση της να αναχθει σε στρατηγικο σκοπό. Εφοσον η κοινωνικη συμμαχία που είναι απαραίτητη για τη λαική εξουσια περιλαμβανει στρωματα που η απαλλαγη από την εξαρτηση δεν βελτιωνει τη θεση τους δεν νομιζω ότι χαριζουμε τιποτε και σε κανενα.

Ηταν μια εποχη οπου η οποια ρωγμη στο ενιαιο ιμπεριαλιστικο μετωπο κατά της ΕΣΣΔ και του σοσιαλιστικου στρατοπεδου γινοταν δεκτη σαν μια νικη και πιθανα προσωρινα να ηταν τετοια. Σε βαθος χρονου όμως ολες οι αντιαποικιοκρατικες εξεγερσεις του 20ου αιωνα (γιατι των προηγουμενων αιωνων οδηγησαν σε σκληρα αστικα καθεστωτα (Λ. Αμερικη, Βαλκανια) οδηγησαν σε αστικα καθεστωτα που ήταν εχθρικα στην ΕΣΣΔ και τους κομμουνιστες εξαρχης (Μαροκο, Μαλαισια, Φιλλιπινες,Ισραηλ, ιορδανια, Ζαιρ κλπ) είτε αν και αρχικα σύμμαχοι της ΕΣΣΔ μετατραπηκαν σε εχθρους (Κινα, Αιγυπτος, Ιρακ κλπ) Ο αγωνας εναντια στην εξαρτηση εφερε στην εξουσια τις εθνικες αστικες ταξεις εξουσια την οποια διατηρουν μεχρι και σημερα.

Οι εξαιρεσεις είναι ελαχιστες (Βιετναμ, Αιθιοπια) που ο αντιαποικιακος αγωνας οδηγησε στην οικοδομηση του σοσιαλισμου .

Ανώνυμος είπε...

Στο δια ταύτα το συμπέρασμα σου σύντροφε ποιο είναι; Με την αλληλεξάρτηση ή με την εξάρτηση;

Ανώνυμος είπε...

Δε βλέπω καθόλου το πώς η ανισότιμη αλληλεξάρτηση όταν μάλιστα κάνει λόγο για τις ισχυρές εξαρτήσεις χαρίζει οτιδήποτε στον οποιονδήποτε. Ούτε και είναι επιχείρημα το ότι άπαξ και ειπώθηκε μια λέξη/φράση δε μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε μια άλλη προκειμένου να περιγράψουμε ακόμη καλύτερα και βαθύτερα το ίδιο φαινόμενο. Άμα ήταν έτσι, να υπερασπιζόμαστε και σήμερα τη λέξη "σοσιαλδημοκρατία".

ρα

Ανώνυμος είπε...

Σε σχέση με το δημοψήφισμα-μνημόνιο (κατά τη γνώμη μου αυτά τα δυο είναι σε αδιάσπαστη ενότητα) Τσίπρα και το σύνολο των δράσεων (ή παραλείψεων) που οδήγησαν σε αυτό η πιο καλή αναλογία που μου έρχεται στο μυαλό είναι-όσο βαρύ κι αν ακουστεί-η περίπτωση του πραξικοπήματος στην Κύπρο. Τόνοι εγκληματικής ηλιθιότητας και ανευθυνότητας μαζί με το ρόλο βαλτών τύπων στην υπηρεσία των ΗΠΑ. Και δυστυχώς στους τελευταίους δε βάζω μόνο το Βαρουφάκη αλλά και τον Κοτζιά. Συμπτωματικά και οι δυο στο επιτελείο ΓΑΠ πριν ακόμη από την άνοδό του στην κυβέρνηση. Για τον Κοτζιά πώς να εξηγηθεί ότι αυτός που πλασαρίστηκε ως "ιθύνων νους" για το άνοιγμα προς τη Ρωσία (κάποιες πτυχές του οποίου δίνει ένα άρθρο του Βήματος της Κυριακής-που πάντα τέτοια άρθρα δε δίνουν όλη την αλήθεια) είναι ο ίδιος με αυτόν τον τύπο που άρχισε να λέει σε Αλβανούς διάφορα για ένταξη του Κοσσυφοπεδίου στην ΕΕ με συνδρομή της Ελλάδας και άρα τη de facto αναγνώρισή του από εμάς; Ήταν πραγματικά "ρωσόφιλο" αυτό το άνοιγμα (εξαιρώ τα ταξίδια του Λαφαζάνη-αυτός στο συγκεκριμένο κομμάτι πρέπει να αρκέστηκε στο ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου) ή μήπως ο πραγματικός σκοπός του ανοίγματος ήταν ο περαιτέρω τραυματισμός των σχέσεων της Ρωσίας με την ΕΕ (και κυρίως με Γερμανία) μετά τα όσα έγιναν πέρυσι στην Ουκρανία; (χωρίς να αθωώνεται σε καμιά περίπτωση το γερμανικό κεφάλαιο, δε πρέπει να ξεχνιέται το Fuck the EU της Νούλαντ)
Μήπως η Ρωσία που προτιμά την Ελλάδα εντός ευρώ (ως φιλική πύλη εισόδου των μονοπωλίων της στην ΕΕ) το αντιλήφτηκε έγκαιρα αυτό και δε "τσίμπησε" το δόλωμα αλλά αντίθετα το χρησιμοποίησε για να έρθει σε συνενόηση με τη Γερμανία;
Μήπως η προετοιμασία της Γερμανίας για το Grexit και η προβολή αυτού του σεναρίου τόσο ψηλά πρέπει να διαβάζεται όχι ως το ότι αυτό είναι η πρώτη της επιλογή αλλά ως η προσπάθειά της να κάνει απολύτως σαφές στις ΗΠΑ (που κι αυτές ως πρώτη επιλογή έχουν την Ελλάδα εντός ευρωζώνης) ότι δεν εκβιάζεται; Ως μια κραυγή του ότι δεν εκβιάζεται ούτε με το χαρτί του Grexit σήμερα (ή όποτε στο μέλλον) ούτε με του Brexit αύριο αλλά εννοεί να προχωρήσει, με εργαλείο την ίδια την κρίση, η λεγόμενη "ευρωπαϊκή ολοκλήρωση" (χωρίς τα πισωγυρίσματα των ευρωσυνταγμάτων) προς όφελος των ευρωπαϊκών μονοπωλίων συνολικά αλλά και ειδικά των δικών της μιας και αυτά είναι τα πιο ισχυρά (και ως γνωστό η κρίση βοηθά τους ισχυρούς). Γιατί ας κλαίγονται οι ευρωλιγούρηδες για το ότι "δεν είναι αυτή η ΕΕ που ονειρευτήκαμε", τα μνημόνια είναι ο θρίαμβος της "ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης" που προπαγάνδιζαν.

ρα

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ρα για την ακρίβεια, το απόσπασμα που θυμόμουν είναι αυτό, περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα του κόμματος και μιλάει όντως για ανισότιμες εξαρτήσεις.

"Ο καπιταλισμός στην Ελλάδα βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του, σε ενδιάμεση θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, με ισχυρές ανισότιμες εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και την ΕΕ".

Ανώνυμε που πόσταρες το σύνδεσμο (για το βουνό), δε γνώριζα ότι υπήρχε τέτοιο κείμενο, σε ευχαριστώ για τη συμπλήρωση -και ας μην υπάρχει περίπτωση να διαβάσω κάτι τόσο μακροσκελές που δεν είναι στα ελληνικά, ελπίζω να μεταφραστεί σύντομα. Για να μην το ξεχάσω, αντίστοιχο ενδιαφέρον έχει και το τελευταίο τεύχος της διεθνούς κομεπ, που καταπιάνεται με πολλές πτυχές του ζητήματος (το άρθρο-συνεισφορά του κκε έχει να κάνει με τον πόλεμο και την αντιμετώπισή του, αν δε με απατά η μνήμη μου).

Ανώνυμε σφε που με ρωτάς για το δια ταύτα. Το δια ταύτα κατά τη γνώμη μου είναι η τελευταία παράγραφος. Σε θεωρητικό επίπεδο εγώ μπορώ να δω πτυχές και γεγονότα που δικαιώνουν και τις δύο απόψεις, αλλά το βασικό είναι όπως γράφω στο κείμενο, να ξέρουμε τι είναι και τι θέλει κάθε θεωρία, πού εκτίθεται αναλυτικά, για να μπορούμε να τη δεχτούμε ή να την απορρίψουμε. Αλλιώς ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει εννοώντας τα δικά του και να μένει στα στοιχεία που δικαιώνουν το προειλημμένο συμπέρασμά του. Αν πάλι θες κάτι τελείως συγκεκριμένο, είμαι με την ανισότιμη αλληλεξάρτηση, που περιλαμβάνει και δεν αποκλείει την εξάρτηση ως έννοια.

Γιάννη, το μ-λ γενικά δεν το τσουβαλιάζω στον ίδιο χυλό με τους υπόλοιπους, αλλά δεν μπορώ να πω ότι το συγκεκριμένο κείμενο μου τράβηξε το ενδιαφέρον ή ότι έχει σοβαρές θεωρητικές αξιώσεις. Ειδικά μετά από κάποιες φράσεις πχ για τον άκρατο κυβερνητισμό του κκε, έχασε οριστικά ο αρθρογράφος κάθε πιθανότητα να τον πάρω στα σοβαρά.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω πάντως στη λογική της "τέλειας εξάρτησης" είναι πώς μια εξαρτημένη χώρα, που είναι στα πρόθυρα αν όχι στο ίδιο σκαλί με τις αποικίες, θα μπορέσει να φτάσει σε μια σοσιαλιστική επανάσταση-οικοδόμηση. Εκτός κι αν δεν είναι ώριμη για κάτι τέτοιο, οπότε πάμε στη (χρεοκοπημένη και σε κάθε περίπτωση τελείως ανεπίκαιρη) λογική των σταδίων.

Για κάποιους από τους υπόλοιπους σχολιαστές, θα έλεγα πως είναι χρήσιμο να προσπαθούν να απαντήσουν στα ερωτήματα που βάζει κάθε ανάρτηση, εκτός κι αν βλέπουν απλώς το γενικό θέμα και γράφουν το έτοιμο από πριν κατεβατό τους, περιμένοντας να τους απαντήσει κανείς σε αυτό

Ανώνυμος είπε...

Ψάχνοντάς το λίγο έχεις δίκιο σφυροδρέπανε ότι η έκφραση υπάρχει στο πρόγραμμα που ψηφίστηκε. Νομίζω όμως ότι δεν υπάρχει στη πολιτική απόφαση όπου όντως υπάρχει το "ανισότιμες σχέσεις": "Η υποκριτική συνθηματολογία περί απώλειας της εθνικής ανεξαρτησίας της Ελλάδας και κατοχής από τη Γερμανία. Πρόκειται για πολιτική γραμμή που επιδιώκει να συσκοτίσει το γεγονός ότι η υποδεέστερη ενδιάμεση θέση μιας χώρας σε καπιταλιστική συμμαχία, από την οποία απορρέουν ανισότιμες σχέσεις των μελών της, δεν αναιρεί τα κοινά στρατηγικά συμφέροντά τους, πάνω στα οποία διαμορφώνεται η συμμαχία."
http://www.902.gr/eidisi/19o-synedrio-kke/15040/politiki-apofasi-toy-19oy-synedrioy-toy-kke

Εγώ θυμόμουν τελικά τη θέση 72 από τις θέσεις για το 19ο συνέδριο που έλεγε για "ισχυρές εξαρτήσεις" και όχι για "ανισότιμες εξαρτήσεις": 72. Ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο α­νάπτυξής του, σε ενδιάμεση θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, με ισχυρές εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και την ΕΕ.
http://www.902.gr/%CE%B5%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%83%CE%B7/%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1-%CE%BF%CE%B9-%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%83-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%BA%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%BA%CE%B5-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-19%CE%BF-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BF

Πάντως στο απόσπασμα που παράθεσες υπάρχει λίγο παρακάτω η εξής συνέχεια που αναφέρει την ανισότιμη αλληλεξάρτηση:
Η συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, οι οικονομικοπολιτικές και πολιτικοστρατιωτικές εξαρτήσεις από την ΕΕ και τις ΗΠΑ περιορίζουν τα περιθώρια αυτοτελών ελιγμών της αστικής τάξης της Ελλάδας, καθώς όλες οι συμμαχικές σχέσεις του κεφαλαίου διέπονται από τον ανταγωνισμό, την ανισομετρία και συνεπώς την πλεονεκτική θέση του ισχυρότερου, διαμορφώνονται ως σχέσεις ανισότιμης αλληλεξάρτησης.
http://www.902.gr/eidisi/19o-synedrio-kke/15701/programma-kai-katastatiko-toy-kke-poy-psifistikan-sto-19o-synedrio

Η διαφορά στη διατύπωση πιθανώς-κατά τη γνώμη μου-να έχει να κάνει με τη προσπάθεια να γίνει κατανοητό ότι η ανισότιμη αλληλεξάρτηση δεν είναι κόντρα στην εξάρτηση αλλά η ουσιαστική περιγραφή της


ρα

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Οποτε διαβαζω τις συζητησεις περι εξαρτησης,νιωθω λες και εχω χασει πολλα επεισοδια.

Προσωπικα,διαβαζοντας αρκετα εργα του Λενιν (αναμεσα τους και τον ''Ιμπεριαλισμο''),δε βρηκα πουθενα αναφορες σε εννοιες οπως εξαρτηση,ανισοτιμη αλληλεξαρτηση κλπ ουτε ορισμος του τι συνιστα ιμπεριαλιστικη χωρα.

orthodox είπε...

@Αναυδος

Εάν διακυρήσσεις ότι η εξάρτηση είναι μια αντίθεση που λύνεται στα πλαίσια του καπιταλισμού, τότε ενισχύεις την πολιτική γραμμή να βάλουμε πλάτη σε μια ισχυρή πατριωτική κυβέρνηση που θα παλέψει για την εθνική ανεξαρτησία στα πλαίσια του καπιταλισμού, αφού είναι δεδομένο ότι όσο βαθύτερη η εξάρτηση τόσο χειρότερη η κατάσταση της εργατικής τάξης στη χώρα.

Αυτό όμως είναι αυταπάτη, διότι η εθνική ανεξαρτησία (και άρα η απαλλαγή από την εξάρτηση) προϋποθέτει την πλήρη αποδέσμευση από τον παγκόσμιο καταμερισμό της εργασίας, από το διεθνές χρηματοπιστωτικό πλέγμα, από την οικονομία της αγοράς, και σε τελευταία ανάλυση από τα δεσμά της οικονομικής κεφαλαιοκρατικής ελευθερίας. Δηλαδή, προϋποθέτει το σοσιαλισμό.

Η εξάρτηση είναι ένα διακριτό φαινόμενο της καπιταλιστικής οικονομίας στα πλαίσια του ιμπεριαλισμού και οφείλεται στο ότι όπως πολύ σωστά είπες:
"Οι χώρες όπου για ιστορικούς λόγους ο καπιταλισμός αναπτύχθηκε πρώτα κατάφεραν να θέσουν κατω από τη μποτα τους τις χώρες και λαούς που άργησαν να πάρουν το δρόμο αυτό"
Η ιστορία απέδειξε ότι ούτε μια μαζικής κλίμακας γενικευμένη καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, όπως ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, δεν κατάφερε να αλλάξει τους συσχετισμούς δυνάμεων στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Οι μόνες χώρες που απαλλάχτηκαν απ' την εξάρτηση ήταν όσες άλλαξαν εξουσία. Το κλασσικότερο παράδειγμα όλων, η Γερμανία, ο μεγάλος ηττημένος 2 παγκόσμιων πολέμων, σήμερα εξακολουθεί να διεκδικεί ηγεμονική θέση στον ιμπεριαλισμό.

Την εποχή της κραταιάς ΕΣΣΔ οποιαδήποτε ρωγμή στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο αποτελούσε νίκη και βήμα εμπρός. Σε κάθε αντιαποικιοκρατική εξέγερση, μία αστική τάξη απαιτούσε περισσότερη αυτονομία και επιπρόσθετα μεγαλύτερο κομμάτι της υπεραξίας που παράγονταν στα εθνικά της σύνορα να το διαχειρίζεται μόνη της. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μείωση της αντλούμενης υπεραξίας από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, και μικρότερα περιθώρια εξαγοράς συνειδήσεων στη μητρόπολη. Στη δε αποικία, έδινε στην εργατική τάξη μια εμπειρία νικηφόρου ένοπλου αγώνα, που θα στέκονταν πολύ χρήσιμη όταν θα αντιλαμβάνονταν ότι τη νίκη της την έκλεψαν οι ντόπιοι αστοί. Οι περιπτώσεις που αναφέρεις το αποδεικνύουν. Και δεν είναι μόννο αυτές. Επίσης η διαφοροποίηση της στάσης τους απέναντι στην ΕΣΣΔ είχε να κάνει και με την αλλαγή της πολιτικής της ΕΣΣΔ - εσύ ο ίδιος άλλωστε υπεραμύνεσαι μιας γραμμής που θεωρεί ότι από το 20ο συνέδριο και μετά άρχισε η αποδόμηση του σοσιαλισμού, θα μπορούσε αυτό να αφήσει ανεπηρέαστη την εξωτερική πολιτική; Για αστικά κράτη μιλάμε, δεν είχαν φιλική στάση προς την ΕΣΣΔ στο όνομα της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης, στενό αστικό συμφέρον αποζητούσαν, κι όταν η ΕΣΣΔ αποδυναμώθηκε και δεν είχε πια την ευελιξία να παίζει το ρόλο που έπαιζε, στράφηκαν εναντίον της.

Μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, το σύνθημα της εθνικής ανεξαρτησίας παραμένει το ίδιο ζωντανό, και είναι και ακόμα πιο επίκαιρο αφού με την έλλειψη αντίπαλου δέους τα ιμπεριαλιστικά κέντρα αποκτούν όλο και περισσότερο αποικιοκρατική στάση απέναντι στα εξαρτημένα κράτη. Χρέος της προτοπορίας είναι να αναδείξει το βαθύτερο ταξικό του περιεχόμενο και να το συνδέσει με τη μόνη ικανή και αναγκαία συνθήκη που μπορεί να εγγυηθεί την πραγματοποίησή του, που είναι ο σοσιαλισμός. Εθνική ανεξαρτησία χωρίς ταξική χειραφέτηση δεν μπορεί να υπάρξει.

Ανώνυμος είπε...

"είναι δεδομένο ότι όσο βαθύτερη η εξάρτηση τόσο χειρότερη η κατάσταση της εργατικής τάξης στη χώρα"

Μπορείς να το αναλύσεις αυτό λίγο παραπάνω orthodox; Γιατί κάπως το νιώθω να μην είναι και αξίωμα.

πχ Ελλάδα, Κύπρος, Ισλανδία, Βραζιλία, Αργεντινή, Κίνα, Ινδία

Πώς θα τις κατατάσσαμε ως προς το βαθμό εξάρτησης και στη συνέχεια πώς θα αξιολογούσαμε συγκριτικά την κατάσταση της εργατικής τάξης σε κάθεμιά από αυτές;

Όσον αφορά τον αντιαποικιακό αγώνα νομίζω ότι καλό θα ήταν να φέρουμε στο μυαλό μια περίπτωση που ξέχασε να αναφέρει ο Άναυδος και ξέχασες και εσύ. Την Ινδονησία. Τη μεγαλύτερη τραγωδία για το κομμουνιστικό κίνημα στο δεύτερου μισό του 20ού αιώνα.

ρα

Ανώνυμος είπε...

Αργησα να το δω αλλα να προσθεσω κατι.

Αναφερθηκε στο κειμενο οτι ενδεχομενως η "θεωρια της εξαρτησης" βασιζεται στον Σαμιρ Αμιν. Αυτο δεν μπορει να ισχυει. Το ΚΚΕ της δεκαετιας το 30 ηταν που ελεγε για την εξαρτηση του ντοπιου κεφαλαιου απο το ξενο κεφαλαιο. Υπαρχουν σε ντοκουμεντα, σε κειμενα του Ζαχαριαδη κλπ.

Εγω προσωπικα, να προσθεσω, δεν μπορω να καταλαβω πως μπορει να διαβασει καποιος τον Ιμπεριαλισμο του Λενιν και να μην καταλαβει οτι μιλαει για εξαρτημενες χωρες. Σπανια σε αντιπαραθεση με μελος του ΚΚΕ μου εχουν πει κατι σχετικο, η αντιπαραθεση που γινεται αυτο το θεωρει δεδομενο. Μπορει ναχω και περιορισμενη εικονα βεβαια.

Ντουντοφ

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@Ντουντωφ

''Εγω προσωπικα, να προσθεσω, δεν μπορω να καταλαβω πως μπορει να διαβασει καποιος τον Ιμπεριαλισμο του Λενιν και να μην καταλαβει οτι μιλαει για εξαρτημενες χωρες. Σπανια σε αντιπαραθεση με μελος του ΚΚΕ μου εχουν πει κατι σχετικο, η αντιπαραθεση που γινεται αυτο το θεωρει δεδομενο. Μπορει ναχω και περιορισμενη εικονα βεβαια.''

Δε θυμαμαι να δινει αναλυτικους ορισμους ο Λενιν,πανω στο τι ειναι εξαρτηση και ολα τα υπολοιπα που συζηταμε εδω κατα καιρους.

Ανώνυμος είπε...

Νομιζω πως χρησιμοποιησα σχετικα προσεκτικα τις λεξεις στην διατυπωση μου.

Σχολακιστικα αμα το δεις, εγω στην εκδοση που εχω στον Ιμπεριαλισμο λεει για εξαρτημενες χωρες. Στο κεφαλαιο 6 για την ακριβεια, χρησιμοποιει ακριβως την εκφραση προς το τελος του κεφαλαιου. Αλλα εγω δεν ειπα αυτο, ειπα οτι ολη η αναλυση που κανει προυποθετει ιμπεριαλιστικες και μη χωρες αλλιως δεν βγαζει για μενα νοημα. Ακομα και απο τα 5 "μπουλετ" του σταδιου του ιμπεριαλισμου καποιος το βγαζει ως συμπερασμα.

Και γενικα θεωρουνταν δεδομενο στο κομμουνιστικου κινηματος η υπαρξη εξαρτημενων χωρων, απο την ΚΔ μεχρι το ΚΚΕ(βλεπε 6η ολομελεια της ΚΕ του ΚΚΕ το 34 που πιανει και την θεση της ΚΔ). Αλλο μετα που "εφευρεθηκαν" νεα σταδια του καπιταλισμου, που ολοκληρωνουν και αρα που να βρεις εξαρτημενες χωρες αφου τωρες ολες το ιδιο γινονται.

Ντουντοφ

Αναυδος είπε...

@orthodox
1. η Κινα, Αιγυπτος, Ιρακ κλπ είναι αποδειξη ότι η εξαρτηση είναι μια αντιθεση που λυνεται εντος του καπιταλισμου και σε βαρος της εργατικης ταξης. Ακριβως για το λογο αυτό δε μπορει να αποτελεσει αυτοτελη στοχο παλης αφου δεν βγαινει εξω από τα πλαισια του συστηματος. Η ανισομετρη αναπτυξη δινει τη δυνατοτητ σε αποικιες και μισο-αποικιες να φτασουν και να ξεπερασουν τα παλια τους αφεντικα και μαλιστα να διεκδικουν μεριδιο από την ιμπεριαλιστικη λεια οπου γης (Σουδαν, Λιβυη κλπ)
2. Συμφωνω ότι η αναδυση νεων ιμπεριαλιστων μειωνει το μεριδιο της λειας από τους παλιους ιμπεριαλιστες συνεπως και τη δυνατοτητα εξαγορας μερους της εργατικης ταξης Αυτό βιωνουμε τα τελευταια 30 χρονια σε ΗΠΑ, ΗΒ, Γαλλια κλπ αλλα και Ελλαδα τωρα που το βαλκανικο παρτυ το ελληνικου κεφαλαιου ελαβε τελος. Η ασχημη κατασταση της εργατικης ταξης (στην οποια πρεπει να προσθεσεις και τους μεταναστες) στις μητροπολεις δημιουργει μεσαια ταξη σε χωρες σαν την Κινα, Ινδια Ιραν κλπ Η θεση της εργατικης ταξης στις χωρες αυτές δεν βελτιωθηκε ακομη κι όταν μετατραπηκαν σε ιμπεριαλιστικες.
3. Οι αλλαγες στην εξωτ πολιτικη της ΕΣΣΔ μετα το 20 συνεδριο ηταν στην κατευθυνση της ενισχυσης της τοτε αποκαλουμενης εθνικης αστικης ταξης ακομη κι όταν αυτή δολοφονουσε και φυλακιζε κομμουνιστες (Αιγυπτος, Ιρακ).
4. Η εθνικη ανεξαρτησια σαν συνθημα σημερα είναι απλως ξεπερασμενο Το γεγονος ότι βρισκεται στα χειλη δεξιων και ακροδεξιων ομαδων σε πολλες χωρες της ΕΕ πρεπει να μας προβληματιζει. Σε κάθε περιπτωση δεν αποτελει συνθημα για παλη σημερα. Σημερα μπορουμε να πουμε ότι αυτό που πιανει πραγματικα τη συγκυρια είναι το συνθημα στην τελευταια αποφαση της ΚΕ
(…)Η εργατική - λαϊκή εξουσία είναι η μόνη που μπορεί να πραγματοποιήσει την αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους προς όφελος του λαού, γιατί θα στηρίζεται στην κοινωνική παραγωγή με κίνητρο την κοινωνική ευημερία, στην κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, στον κεντρικό σχεδιασμό.(…)

Αυτή είναι η ΤΙΝΑ της εργατικης ταξης και των συμμαχων της

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Ok,αλλα τελικα απ' οτι φαινεται δεν ειναι καθολου αυτονοητα αυτα που συζηταμε,για αυτο ο καθενας λεει το δικο του