Η Ρένα Δουρου-τι επιστρέφει. Δροσερή, καλοκαιρινή, ανανεωμένη, γκρινιάρα, και πάνω απ' όλα διαβασμένη, με θεωρητικό οπλοστάσιο που κάποιοι μπορεί να μη φαντάζονταν πως διαθέτει. Αλλά όταν έχεις νοερά δίπλα σου ογκόλιθους του πνευματικού κόσμου, σαν το Μίμη Ανδρουλάκη και τον Πέτρο Τατσόπουλο, ποιον να φοβηθείς αλήθεια. Απλά κυκλοφορείς τοίχο-τοίχο, μη σε πετύχουν.
Καλή ανάγνωση...
Θα έπρεπε να υπάρχει κάτι σαν το Ινστιτούτο Καταναλωτή, που να ειδικεύεται σε βιβλία. Που θα έχει μια “εγγύηση ποιότητας” σαν αυτή που δίνουν κάποια delivery, ποντάροντας στη συστολή και τη βαρεμάρα του καταναλωτή να ζητήσει αλλαγή του προϊόντος. “Αν δεν μείνατε ικανοποιημένοι, σας το αλλάζουμε!” Ε, αλλάξτε το μου... Θέλω πίσω τα λεφτά μου, πως να στο πω. Με δύο βιβλία το έχω πάθει αυτό, στη μακρά αναγνωστική μου καριέρα.
Το πρώτο ήταν του Μίμη Ανδρουλάκη. Θα με ρωτήσεις -και λογικά- σύντροφε αναγνώστη, τι περίμενες από τον Ανδρουλάκη; Τον τέως ΚΚΕ, τέως Συνασπισμό, τέως ΠΑΣΟΚ αλλά νυν και αεί καραγκιόζη, να διαβάσεις; Μαζί σου. Πήρα τα ρίσκα μου και το ήξερα. Αλλά ρε διάολε, μας λες ότι θα γράψεις για ένα ζήτημα που όποιος το έχει ακούσει, από τις φήμες που κυκλοφορούν κατά καιρούς, θέλει να μάθει. Κι εσύ, την εποχή που υποτίθεται ότι συνέβη αυτό, ήσουν εκεί που συνέβη. Αν έχει όντως συμβεί, λοιπόν, το ξέρεις από πρώτο χέρι. Και μας λες ότι θα μας το αποκαλύψεις.
Το στόρι του “Κόκκινου κάβουρα”, είναι -υποτίθεται- το εξής: Τα χρόνια της “Αλλαγής”, όταν ήρθε η ώρα να κυβερνήσει το ΠΑΣΟΚ και πήρε στα χέρια του, την κρατική μηχανή και τις μυστικές της υπηρεσίες, ανακάλυψε ότι μέσα στο ΚΚΕ (και συγκεκριμένα στην ΚΕ του) δούλευε από χρόνια ένας πράκτορας. Κάποιο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, για να δείξει τις καλές του προθέσεις, το “σφύριξε” σε κάποιον του ΚΚΕ. Σύμφωνα με τον Ανδρουλάκη, η ΚΕ, έστειλε μια τριμελή αντιπροσωπεία (αποτελούμενη από 5-6 άτομα, όπως θα έλεγε και ο Βαμβακούλας) να του πετάξει στο αυτί, δυo λόγια νε-, δυό λόγια νέτα σκέτα.
Το μήνυμα της αντιπροσωπείας στον πράκτορα ήταν “Σιγά-σιγά απομακρύνσου, χωρίς να σε πάρει χαμπάρι κανείς, γιατί αλλιώς θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα”. Όπου στα “κακά ξεμπερδέματα” αφήνει να εννοηθεί ότι υπήρχαν ακόμη και σκέψεις εξόντωσής του. Κι όλα αυτά τη δεκαετία με τις βάτες. Κι εσύ ο αφελής αναγνώστης, φτάνοντας στο σημείο αυτό, ρουφάς τις σελίδες σαν λιμασμένο δεκαπεντάχρονο μπροστά στο πρώτο του πορνοπεριοδικό, μέχρι να φτάσεις στην κορύφωση.
Ε, τελικά όχι. Δεν αναφέρεται πουθενά ξανά στο θέμα. ΠΟΥΘΕΝΑ. Σας έκανα μια περίληψη των πρώτων 10 σελίδων και ακολουθούν καμιά 200αριά, που δεν αναφέρεται στο θέμα του βιβλίου! Αντίθετα, μας εξιστορεί ένα αεροπορικό ταξίδι στη Σουηδία, όπου τρεις πανέμορφες ψηλές και ξανθιές τρελαίνονται στη θέα του και παρατρίχα γλυτώνει τον ομαδικό βιασμό αλλά και μια ακόμη στην μακρινή Σουηδία (που για κάποιον λόγο -αν και τον θέλει σαν κολασμένη- δεν μπορεί να του κάτσει) που αυτοϊκανοποιείται μπροστά του, γιατί ήταν τέτοια η κάψα της, για τον Μίμη τον Ανδρουλάκη. Ένας Τατσόπουλος, πριν τον Τατσόπουλο, με μουστάκι και γελοία φωνή.
Εκεί όμως που τελειώνει η μισή Σουηδία του ενός, αρχίζει η μισή Αθήνα του άλλου. Το δεύτερο βιβλίο που με έκανε να θέλω να ζητήσω τα λεφτά μου πίσω, είναι όπως εύκολα θα καταλάβατε -από την ασίστ στον εαυτό μου στην προηγούμενη παράγραφο- αυτό του Πέτρου Τατσόπουλου. Και για μια ακόμη φορά, θα προσπεράσω τα χαιρέκακα σχόλια του τύπου “αν προσπαθείς να διαβάσεις Τατσόπουλο, θα μάθεις να φυσάς και το γιαούρτι” που στην τελική δεν βγάζει και κανένα νόημα σα λαϊκή ρήση ή τσιτάτο.
Εξηγούμαι, άμεσα. Κάθε καλοκαίρι, υπάρχουν τα βιβλία “κρυφές απολαύσεις”. Πριν τρία χρόνια ήταν το “Καραμανλής off the record” του Μανώλη Κοττάκη. Το βρήκα ένα ευρώ στην Πρωτοπορία, παρότι ντράπηκα, το αγόρασα και με αποζημίωσε για ολόκληρο το ευρώ που ξόδεψα. Ενδιαφέρουσες ιστορίες, πράγματι ψιλο-off the record, με όμορφες λεπτομέρειες για την εκτίμηση του "βασιλιά Ήλιου" στους ΚΚΕδες και τον “αριστερό τύπο”. Εκτενέστερα εδώ.
Πρόπερσι, ήταν η σειρά του Νίκου του Μπίστη -που είναι η προσωπική μου συμπάθεια- και το “Προχωρώντας και αναθεωρώντας”. Μπορεί να μην θυμάμαι πόσο το πήρα, αλλά θα έδινα και τα διπλά γνωρίζοντας πια πόσο με ευχαρίστησε. Άλλωστε αν έχεις περάσει από 6 κόμματα (αλλά πάντα 2 πολιτικές), μια ιστορία να πεις από το καθένα, να το το βιβλίο!
Τελευταίο της λίστας, το βιβλίο του Γιάννη Μπαλάφα, για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία “20 χρόνια χρειάστηκαν”. Που και αφορμή και έμπνευση σου δίνει στο μέλλον να γράψεις το “6 μήνες χρειάστηκαν” (για να υπογράψουν μνημόνιο). Το σημαντικό είναι, πως σε ένα βιβλίο γεμάτο πρακτικά συνεδριάσεων, ντοκουμέντα συνεδρίων, κείμενα φραξιών και πορείες στελεχών από τάση σε τάση -πράγματα που δεν λες πως... κυλάνε κιόλας- ο πρώην ΚΚΕς -αν και δεν του φαίνεται ούτε λίγο- σου δίνει να καταλάβεις, σαν άλλος Γληνός “τι είναι και τι θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ”. Ή για να είμαστε περισσότερο ακριβείς, “Τι ήταν και τι ήθελε ο ΣΥΡΙΖΑ”.
Κι ύστερα; Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες. Και ο Τατσόπουλος. Με το βιβλίο του “Ήμουν κι εγώ εκεί”. Ωραία, Πέτρο. Το ξέρω ότι ήσουν κι εσύ. Μίλα μας λοιπόν γι αυτό. Έστω όχι για όλα, για όσα μπορούσες να καταλάβεις. “Θα σας μιλήσω γι αυτό. Αλλά θα το κάνω μόνο στις πρώτες 80 από τις 330 σελίδες του βιβλίου μου. Στις υπόλοιπες θα βάλω πολιτικά μου κείμενα.”
Θα έπρεπε να υπάρχει κάτι σαν το Ινστιτούτο Καταναλωτή, που να ειδικεύεται σε βιβλία. Που θα έχει μια “εγγύηση ποιότητας” σαν αυτή που δίνουν κάποια delivery, ποντάροντας στη συστολή και τη βαρεμάρα του καταναλωτή να ζητήσει αλλαγή του προϊόντος. “Αν δεν μείνατε ικανοποιημένοι, σας το αλλάζουμε!” Ε, αλλάξτε το μου... Θέλω πίσω τα λεφτά μου, πως να στο πω. Με δύο βιβλία το έχω πάθει αυτό, στη μακρά αναγνωστική μου καριέρα.
Το πρώτο ήταν του Μίμη Ανδρουλάκη. Θα με ρωτήσεις -και λογικά- σύντροφε αναγνώστη, τι περίμενες από τον Ανδρουλάκη; Τον τέως ΚΚΕ, τέως Συνασπισμό, τέως ΠΑΣΟΚ αλλά νυν και αεί καραγκιόζη, να διαβάσεις; Μαζί σου. Πήρα τα ρίσκα μου και το ήξερα. Αλλά ρε διάολε, μας λες ότι θα γράψεις για ένα ζήτημα που όποιος το έχει ακούσει, από τις φήμες που κυκλοφορούν κατά καιρούς, θέλει να μάθει. Κι εσύ, την εποχή που υποτίθεται ότι συνέβη αυτό, ήσουν εκεί που συνέβη. Αν έχει όντως συμβεί, λοιπόν, το ξέρεις από πρώτο χέρι. Και μας λες ότι θα μας το αποκαλύψεις.
Το στόρι του “Κόκκινου κάβουρα”, είναι -υποτίθεται- το εξής: Τα χρόνια της “Αλλαγής”, όταν ήρθε η ώρα να κυβερνήσει το ΠΑΣΟΚ και πήρε στα χέρια του, την κρατική μηχανή και τις μυστικές της υπηρεσίες, ανακάλυψε ότι μέσα στο ΚΚΕ (και συγκεκριμένα στην ΚΕ του) δούλευε από χρόνια ένας πράκτορας. Κάποιο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, για να δείξει τις καλές του προθέσεις, το “σφύριξε” σε κάποιον του ΚΚΕ. Σύμφωνα με τον Ανδρουλάκη, η ΚΕ, έστειλε μια τριμελή αντιπροσωπεία (αποτελούμενη από 5-6 άτομα, όπως θα έλεγε και ο Βαμβακούλας) να του πετάξει στο αυτί, δυo λόγια νε-, δυό λόγια νέτα σκέτα.
Το μήνυμα της αντιπροσωπείας στον πράκτορα ήταν “Σιγά-σιγά απομακρύνσου, χωρίς να σε πάρει χαμπάρι κανείς, γιατί αλλιώς θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα”. Όπου στα “κακά ξεμπερδέματα” αφήνει να εννοηθεί ότι υπήρχαν ακόμη και σκέψεις εξόντωσής του. Κι όλα αυτά τη δεκαετία με τις βάτες. Κι εσύ ο αφελής αναγνώστης, φτάνοντας στο σημείο αυτό, ρουφάς τις σελίδες σαν λιμασμένο δεκαπεντάχρονο μπροστά στο πρώτο του πορνοπεριοδικό, μέχρι να φτάσεις στην κορύφωση.
Ε, τελικά όχι. Δεν αναφέρεται πουθενά ξανά στο θέμα. ΠΟΥΘΕΝΑ. Σας έκανα μια περίληψη των πρώτων 10 σελίδων και ακολουθούν καμιά 200αριά, που δεν αναφέρεται στο θέμα του βιβλίου! Αντίθετα, μας εξιστορεί ένα αεροπορικό ταξίδι στη Σουηδία, όπου τρεις πανέμορφες ψηλές και ξανθιές τρελαίνονται στη θέα του και παρατρίχα γλυτώνει τον ομαδικό βιασμό αλλά και μια ακόμη στην μακρινή Σουηδία (που για κάποιον λόγο -αν και τον θέλει σαν κολασμένη- δεν μπορεί να του κάτσει) που αυτοϊκανοποιείται μπροστά του, γιατί ήταν τέτοια η κάψα της, για τον Μίμη τον Ανδρουλάκη. Ένας Τατσόπουλος, πριν τον Τατσόπουλο, με μουστάκι και γελοία φωνή.
Εκεί όμως που τελειώνει η μισή Σουηδία του ενός, αρχίζει η μισή Αθήνα του άλλου. Το δεύτερο βιβλίο που με έκανε να θέλω να ζητήσω τα λεφτά μου πίσω, είναι όπως εύκολα θα καταλάβατε -από την ασίστ στον εαυτό μου στην προηγούμενη παράγραφο- αυτό του Πέτρου Τατσόπουλου. Και για μια ακόμη φορά, θα προσπεράσω τα χαιρέκακα σχόλια του τύπου “αν προσπαθείς να διαβάσεις Τατσόπουλο, θα μάθεις να φυσάς και το γιαούρτι” που στην τελική δεν βγάζει και κανένα νόημα σα λαϊκή ρήση ή τσιτάτο.
Εξηγούμαι, άμεσα. Κάθε καλοκαίρι, υπάρχουν τα βιβλία “κρυφές απολαύσεις”. Πριν τρία χρόνια ήταν το “Καραμανλής off the record” του Μανώλη Κοττάκη. Το βρήκα ένα ευρώ στην Πρωτοπορία, παρότι ντράπηκα, το αγόρασα και με αποζημίωσε για ολόκληρο το ευρώ που ξόδεψα. Ενδιαφέρουσες ιστορίες, πράγματι ψιλο-off the record, με όμορφες λεπτομέρειες για την εκτίμηση του "βασιλιά Ήλιου" στους ΚΚΕδες και τον “αριστερό τύπο”. Εκτενέστερα εδώ.
Πρόπερσι, ήταν η σειρά του Νίκου του Μπίστη -που είναι η προσωπική μου συμπάθεια- και το “Προχωρώντας και αναθεωρώντας”. Μπορεί να μην θυμάμαι πόσο το πήρα, αλλά θα έδινα και τα διπλά γνωρίζοντας πια πόσο με ευχαρίστησε. Άλλωστε αν έχεις περάσει από 6 κόμματα (αλλά πάντα 2 πολιτικές), μια ιστορία να πεις από το καθένα, να το το βιβλίο!
Τελευταίο της λίστας, το βιβλίο του Γιάννη Μπαλάφα, για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία “20 χρόνια χρειάστηκαν”. Που και αφορμή και έμπνευση σου δίνει στο μέλλον να γράψεις το “6 μήνες χρειάστηκαν” (για να υπογράψουν μνημόνιο). Το σημαντικό είναι, πως σε ένα βιβλίο γεμάτο πρακτικά συνεδριάσεων, ντοκουμέντα συνεδρίων, κείμενα φραξιών και πορείες στελεχών από τάση σε τάση -πράγματα που δεν λες πως... κυλάνε κιόλας- ο πρώην ΚΚΕς -αν και δεν του φαίνεται ούτε λίγο- σου δίνει να καταλάβεις, σαν άλλος Γληνός “τι είναι και τι θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ”. Ή για να είμαστε περισσότερο ακριβείς, “Τι ήταν και τι ήθελε ο ΣΥΡΙΖΑ”.
Κι ύστερα; Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες. Και ο Τατσόπουλος. Με το βιβλίο του “Ήμουν κι εγώ εκεί”. Ωραία, Πέτρο. Το ξέρω ότι ήσουν κι εσύ. Μίλα μας λοιπόν γι αυτό. Έστω όχι για όλα, για όσα μπορούσες να καταλάβεις. “Θα σας μιλήσω γι αυτό. Αλλά θα το κάνω μόνο στις πρώτες 80 από τις 330 σελίδες του βιβλίου μου. Στις υπόλοιπες θα βάλω πολιτικά μου κείμενα.”
Πέτρο, ξεκαβάλα. Και όλη την Αθήνα να είχες πηδήξει, κανείς δεν θα διάβαζε πολιτικά σου κείμενα. Κανείς εκτός από εμένα, που πλήρωσα το αντίτιμο για να διαβάσω πολιτικό κουτσομπολιό και πήρα... πολιτικά κείμενα, σκέψη-Πέτρος-Τατσόπουλος.
Στις λίγες ενδιαφέρουσες σελίδες του βιβλίου, ο Πέτρος προλαβαίνει να μας μεταφέρει μερικά πιπεράτα κουτσομπουλιά του προκυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ. Σας μεταφέρω τα καλύτερα, ώστε κανείς να μην νιώσει -αν και δεν το φαντάζομαι- τον πειρασμό να βαδίσει στα σκοτεινά και ανήλιαγα σοκάκια που βάδισα.
Ο Τατσόπουλος, σύμφωνα με τον ίδιο, στα νιάτα του ήταν οργανωμένος σε μια γκρούπα, που αποκαλούσε εαυτήν “ζαχαριαδική”. Διαγράφηκε ως “μικροαστικό στοιχείο” ή έστω του είπαν κάτι τέτοιο για να τον ξεφορτωθούν. Ήρθε σε επαφή μέσω των τηλεοπτικών πάνελ με τον ΣΥΡΙΖΑ μόλις το 2012, έχοντας ως συνδέσμους με το κόμμα, το Νίκο Βούτση και τη Ρένα τη Δούρου. Στην τελευταία μάλιστα απευθύνθηκε όταν απηύδησε με τα αγγλικά του προέδρου και εκείνο το παροιμιώδες Frozen War που ξεστόμισε ο τελευταίος σε μια επίσκεψή του στις ΗΠΑ, αναφερόμενος στον λεγόμενο “Ψυχρό Πόλεμο”. “Μπορεί να ήθελε κάτι πιο ψυχρό από το “ψυχρό”, κάτι κατεψυγμένο” του απάντησε η Δούρου. Ή να είχε κολλήσει με το τραγούδι της Maddona, συμπληρώνω εγώ.
Στο κομμάτι του αγνού κουτσομπολιού στο βιβλίο του, επιτίθεται σε όσους ΣΥΡΙΖΑίους του είχαν επιτεθεί όσο ήταν ακόμα βουλευτής του κόμματος. Πιάνει κατά σειρά τον Βασίλη Μουλόπουλο, τον οποίο χαρακτηρίζει “δεξί χέρι του Μπόμπολα”, τον Πάνο Σκουρλέτη για τον οποίο λέει πως “πήγαινε στα κανάλια των διαπλεκόμενων, για να βρίζει τους διαπλεκόμενους εξαιρουμένων των παρόντων”, αλλά και τον Βαγγέλη Διαμαντόπουλο, τον οποίο σταθερά αποκαλεί “διασημότερο αναρχικό υπάλληλο του ΟΤΕ” ή παπα-Σούρα.
Πολιτικός μέντορας του ανδρός, σύμφωνα με τα γραφόμενά του, είναι ο Ανδρέας Παπαδόπουλος. Πρώην δημοσιογράφος της Αυγής και μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, πρώην εκπρόσωπος τύπου της ΔΗΜΑΡ και νυν αρχισυντάκτης στην εφημερίδα Επένδυση. Και φιλελεύθερος από τη μέρα που γεννήθηκε, πιθανότατα. Πολύ καλό παιδί, αλλά οτιδήποτε “αριστερό” του προκαλεί αλλεργικό σοκ. Παράλληλα, ο Πέτρος με μια λαθροχειρία που με προσβάλλει προσωπικά για πολλούς λόγους (που δεν είναι της παρούσης), αποδίδει τον όρο “Αυγιανή”, σε έναν άλλο φιλελέ, τον φίλο και σύντροφό του -σε όλα τα κόμματα που άλλαξε- Γρήγορη Ψαριανό.
Περιγράφει ακόμη ιδιαίτερα γλαφυρά, τις δύο συναντήσεις του με τον Αλέξη Τσίπρα. Στο “μπες” και στο “βγες”. Πως συζήτησαν δηλαδή, το “σε ποια περιφέρεια θα κατέβεις” που έγινε με ωραίο μπακάλικο τρόπο, στυλό-δελτίο-πρακτορείο και ενδελεχή εξέταση της επετηρίδας σχετικά με το ποιος πρέπει να βγει σε κάθε περιφέρεια. Και βέβαια, το “βγες”. Την ημέρα που Τατσόπουλος και Τσίπρας, συναντήθηκαν και πάλι, ώστε να δοθούν οι αμοιβαίες εξηγήσεις για την ανεξαρτητοποίηση του συγγραφέα. “Κράτα την έδρα, δεν την θέλω” του είπε ο Τσίπρας και έκλαψαν και τα πλακάκια.
Και αυτό ήταν το βιβλίο του Πέτρου του Τατσόπουλου. Αλλά και τι έγινε; YOLO. Διαβάσαμε Τατσόπουλο και θα πάμε να πάρουμε και το βιβλίο του Ρινάλντι. Που όπως έλεγε το δελτίο τύπου που το διαφήμιζε, ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2014 είχε αποφασίσει ότι δεν θα πάει σε σύγκρουση. Πέφτουμε από τα σύννεφα. Και η ΚΟΕ, κύριε; (Θα ρωτούσε το κοριτσάκι με το θλιμμένο βλέμμα, στη διαφήμιση της Νέας Δημοκρατίας, τον δάσκαλό της). Ε, η ΚΟΕ, προσπαθούσε να τους αλλάξει γνώμη, να δημιουργήσει ρήγματα και τελικά έγινε το πρώτο κόμμα στην παγκόσμια ιστορία, που ιδιωτεύει σύσσωμο. Σαν κόμμα!
Το ξέρω (είσαι μόν@, είσαι μόν@, είσαι μόν@) σύντροφε αναγνώστ@. Θα σκέφτεσαι -και λογικά- “Μα θα πάμε εμείς να δώσουμε λεφτά” σ' αυτούς; Ξέρω γω, μην τους δώσετε λεφτά. Δώστε τους λουλούδια. Σ' αυτούς και σ' όλους τους επαναστάτες που απέτυχαν. Που είναι στίχος από ένα παλιό ισπανικό τραγούδι, όπως έμαθα, διαβάζοντας το τελευταίο βιβλίο του Κουφοντίνα. Αλλά αυτό είναι το θέμα μιας άλλης ανάρτησης...
Στις λίγες ενδιαφέρουσες σελίδες του βιβλίου, ο Πέτρος προλαβαίνει να μας μεταφέρει μερικά πιπεράτα κουτσομπουλιά του προκυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ. Σας μεταφέρω τα καλύτερα, ώστε κανείς να μην νιώσει -αν και δεν το φαντάζομαι- τον πειρασμό να βαδίσει στα σκοτεινά και ανήλιαγα σοκάκια που βάδισα.
Ο Τατσόπουλος, σύμφωνα με τον ίδιο, στα νιάτα του ήταν οργανωμένος σε μια γκρούπα, που αποκαλούσε εαυτήν “ζαχαριαδική”. Διαγράφηκε ως “μικροαστικό στοιχείο” ή έστω του είπαν κάτι τέτοιο για να τον ξεφορτωθούν. Ήρθε σε επαφή μέσω των τηλεοπτικών πάνελ με τον ΣΥΡΙΖΑ μόλις το 2012, έχοντας ως συνδέσμους με το κόμμα, το Νίκο Βούτση και τη Ρένα τη Δούρου. Στην τελευταία μάλιστα απευθύνθηκε όταν απηύδησε με τα αγγλικά του προέδρου και εκείνο το παροιμιώδες Frozen War που ξεστόμισε ο τελευταίος σε μια επίσκεψή του στις ΗΠΑ, αναφερόμενος στον λεγόμενο “Ψυχρό Πόλεμο”. “Μπορεί να ήθελε κάτι πιο ψυχρό από το “ψυχρό”, κάτι κατεψυγμένο” του απάντησε η Δούρου. Ή να είχε κολλήσει με το τραγούδι της Maddona, συμπληρώνω εγώ.
Στο κομμάτι του αγνού κουτσομπολιού στο βιβλίο του, επιτίθεται σε όσους ΣΥΡΙΖΑίους του είχαν επιτεθεί όσο ήταν ακόμα βουλευτής του κόμματος. Πιάνει κατά σειρά τον Βασίλη Μουλόπουλο, τον οποίο χαρακτηρίζει “δεξί χέρι του Μπόμπολα”, τον Πάνο Σκουρλέτη για τον οποίο λέει πως “πήγαινε στα κανάλια των διαπλεκόμενων, για να βρίζει τους διαπλεκόμενους εξαιρουμένων των παρόντων”, αλλά και τον Βαγγέλη Διαμαντόπουλο, τον οποίο σταθερά αποκαλεί “διασημότερο αναρχικό υπάλληλο του ΟΤΕ” ή παπα-Σούρα.
Πολιτικός μέντορας του ανδρός, σύμφωνα με τα γραφόμενά του, είναι ο Ανδρέας Παπαδόπουλος. Πρώην δημοσιογράφος της Αυγής και μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, πρώην εκπρόσωπος τύπου της ΔΗΜΑΡ και νυν αρχισυντάκτης στην εφημερίδα Επένδυση. Και φιλελεύθερος από τη μέρα που γεννήθηκε, πιθανότατα. Πολύ καλό παιδί, αλλά οτιδήποτε “αριστερό” του προκαλεί αλλεργικό σοκ. Παράλληλα, ο Πέτρος με μια λαθροχειρία που με προσβάλλει προσωπικά για πολλούς λόγους (που δεν είναι της παρούσης), αποδίδει τον όρο “Αυγιανή”, σε έναν άλλο φιλελέ, τον φίλο και σύντροφό του -σε όλα τα κόμματα που άλλαξε- Γρήγορη Ψαριανό.
Περιγράφει ακόμη ιδιαίτερα γλαφυρά, τις δύο συναντήσεις του με τον Αλέξη Τσίπρα. Στο “μπες” και στο “βγες”. Πως συζήτησαν δηλαδή, το “σε ποια περιφέρεια θα κατέβεις” που έγινε με ωραίο μπακάλικο τρόπο, στυλό-δελτίο-πρακτορείο και ενδελεχή εξέταση της επετηρίδας σχετικά με το ποιος πρέπει να βγει σε κάθε περιφέρεια. Και βέβαια, το “βγες”. Την ημέρα που Τατσόπουλος και Τσίπρας, συναντήθηκαν και πάλι, ώστε να δοθούν οι αμοιβαίες εξηγήσεις για την ανεξαρτητοποίηση του συγγραφέα. “Κράτα την έδρα, δεν την θέλω” του είπε ο Τσίπρας και έκλαψαν και τα πλακάκια.
Και αυτό ήταν το βιβλίο του Πέτρου του Τατσόπουλου. Αλλά και τι έγινε; YOLO. Διαβάσαμε Τατσόπουλο και θα πάμε να πάρουμε και το βιβλίο του Ρινάλντι. Που όπως έλεγε το δελτίο τύπου που το διαφήμιζε, ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2014 είχε αποφασίσει ότι δεν θα πάει σε σύγκρουση. Πέφτουμε από τα σύννεφα. Και η ΚΟΕ, κύριε; (Θα ρωτούσε το κοριτσάκι με το θλιμμένο βλέμμα, στη διαφήμιση της Νέας Δημοκρατίας, τον δάσκαλό της). Ε, η ΚΟΕ, προσπαθούσε να τους αλλάξει γνώμη, να δημιουργήσει ρήγματα και τελικά έγινε το πρώτο κόμμα στην παγκόσμια ιστορία, που ιδιωτεύει σύσσωμο. Σαν κόμμα!
Το ξέρω (είσαι μόν@, είσαι μόν@, είσαι μόν@) σύντροφε αναγνώστ@. Θα σκέφτεσαι -και λογικά- “Μα θα πάμε εμείς να δώσουμε λεφτά” σ' αυτούς; Ξέρω γω, μην τους δώσετε λεφτά. Δώστε τους λουλούδια. Σ' αυτούς και σ' όλους τους επαναστάτες που απέτυχαν. Που είναι στίχος από ένα παλιό ισπανικό τραγούδι, όπως έμαθα, διαβάζοντας το τελευταίο βιβλίο του Κουφοντίνα. Αλλά αυτό είναι το θέμα μιας άλλης ανάρτησης...
1 σχόλιο:
κοιτα να δεις κατι διαμαντια (για την κοε) που κοντεψα να χασω.
χαμογελο
Δημοσίευση σχολίου