Σήμερα η κε του μπλοκ κινήθηκε σε ρυθμούς θερινής ραστώνης. Για να μη μείνει λοιπόν κενή η μέρα, αντιγράφω ένα μικρό ιστορικό ανέκδοτο, με πρωταγωνιστή το σύντροφο με το μουστάκι.
Και δεν ήξερε καν τότε πως θα φτάναμε πρώτοι στη σκοτεινή πλευρά του. Άσε που κατά μία έννοια κι εμείς το είχαμε στη σημαία μας...
Αντέγραψα το παραπάνω απόσπασμα από το προλεκάλτ βιβλίο του Λάμπρου Μάλαμα "το χρονικό της άλωσης του Υπαρκτού Σοσιαλισμού", που ίσως παρουσιαστεί σε κάποια προσεχή ανάρτηση (μην το πάρετε όμως, εκτιμώ πως δεν αξίζει τον κόπο και τα λεφτά του).
Το 1952, ο πρέσβης της Τουρκίας στη Μόσχα, διαμαρτυρήθηκε στη σοβιετική κυβέρνηση, γιατί μια ποδοσφαιρική ομάδα της Αρμενίας είχε την ονομασία "Αραράτ", όνομα του βουνού που ένα τμήμα του ανήκει και στην Τουρκία. Και ο Στάλιν του απάντησε με χιούμορ:
-Μα και το φεγγάρι ανήκει σε όλο τον κόσμο, αλλά εσείς το κάνατε σύμβολο στη σημαία σας...
Και δεν ήξερε καν τότε πως θα φτάναμε πρώτοι στη σκοτεινή πλευρά του. Άσε που κατά μία έννοια κι εμείς το είχαμε στη σημαία μας...
18 σχόλια:
Λίγο το έχω φυλλομετρήσει, το είχα βρει σε μια βιβλιοθήκη. Έχω φυλλομετρήσει και κανά δυο άλλα έργα του, περισσότερο επειδή ήταν Ηπειρώτης (περισσότερο το θεατρικό "Ο Πρωτοκαπετάνιος" που είναι για τον Βελουχιώτη). Συμμερίζομαι την κρίση σου επί του βιβλίου και της αγοράς του, θα πω όμως ότι ο μακαρίτης ήταν αυτοδίδακτος και εξαιρετικά πολυγραφότατος. Είχε τέτοιο φλογερό πάθος με τη συγγραφή, εξέδιδε νομίζω ο ίδιος τα έργα του (και ποιήματα και διηγήματα και θεατρικά και ιστορικά) που ήταν εξόχως συγκινητικός ως μορφή. Πέθανε σε σχετικά μεγάλη ηλικία, λίγα χρόνια πριν. Είχε κάνει και στις φυλακές "ΦΙΞ" στα Γιάννενα (ήταν-αν δεν κάνω λάθος-εκεί που σήμερα είναι το ξενοδοχείο "Παλλάδιο" για όσους ξέρουν από την πόλη), πρέπει νομίζω να έχετε γράψει γι' αυτές στο Ατέχνως. Ίσως, όταν πέθανε, να άξιζε μια αναφορά΄του θανάτου του στον Ριζοσπάστη (η ΑνΤΑΡΣΥΑ Ιωαννίνων είχε βγάλει μια ανακοίνωση).
ρα
Το βιβλίο του Μάλαμα, για το οποίο γίνεται λόγος, το διάβασα και είμαι της γνώμης πως οι προλαλήσαντες είναι λιγάκι αυστηροί στην κριτική τους. Το βιβλίο έχει γραφεί σε μια πολύ δύσκολη εποχή που πολλοί είχαν λακίσει και φτύνανε εκεί πού άλλοτε υποκλίνονταν (ονόματα δεν λέω, όχι μόνο για να μην προσβληθεί κάποιος κι αρχίσει τις φωνές, αλλά γιατί αυτοί που λάκισαν ήταν πραγματικά πολλοί και δεν θα τελειώναμε ποτέ) και υπ’ αυτό το πρίσμα θα πρέπει να κριθεί και όχι να κατακριθεί. Έχει τα προβλήματά του, μεθοδολογικά και άλλα, αλλά τουλάχιστον ο μακαρίτης το ’χει γράψει ο ίδιος με τα στοιχεία που είχε στη διάθεσή του. Η ατομική του προσπάθεια σ’ εκείνους τους δύστηνους καιρούς πρέπει να εκτιμηθεί και να αποτιμηθεί και προπαντός να μην υποτιμηθεί. Και ιδίως να τοποθετηθεί στο σωστό ιστορικό-λογικό πλαίσιο μιας δεκαετίας που ο οπορτουνισμός θέριζε κι έπρεπε να ’χε κανείς γερά κότσια, πολιτικά και ηθικά, για ν’ αντισταθεί.
Παρατηρητικός
Καταρχάς. Έχω διαβάσει ελάχιστα βιβλία σε ηλεκτρονική μορφή (και με πολύ κόπο) οπότε σπανίως θα ψάξω και θα προτείνω κάτι από το scribd, ακόμα και για το οικονομικό μέρος της υπόθεσης.
Κατά τα άλλα.
Μπορώ να δεχτώ πως κάποιος είναι τίμιος, αυτό δεν τον καθιστά όμως καλό συγγραφέα.
Μπορώ να δεχτώ επίσης πως ένα βιβλίο δεν κρίνει όλο το συγγραφικό έργο του (που είναι και αρκετά μεγάλο).
Μπορώ να δεχτώ επίσης πως ενυπάρχει και το υποκειμενικό κριτήριο για κάθε βιβλίο.
Αλλά...
πέρα από όλα αυτά, και πέρα από το γνωστό, δυσχερές αντικειμενικό πλαίσιο, απαιτώ κάτι παραπάνω από τις καλές προθέσεις, για να διαβάσω κάτι και να το κρίνω αξιόλογο. Λόγους και συγκεκριμένα επιχειρήματα, για το πόσο καλό είναι το βιβλίο και όχι αυτός που το έγραψε.
Ο οποίος παρεμπιπτόντως (και χωρίς αυτό να επηρεάζει τη συγγραφική του αξία) δεν είμαι σίγουρος τι είδους σχέσεις είχε με το κόμμα. Διαβάζει συχνά Ρίζο, τον αναφέρει ως τέτοιο κι έχει αρκετές παραπομπές, αλλά σε άλλα σημεία αποκαλεί την ηγεσία "γραφειοκράτες".
Αλλά ακόμα κι αυτό είναι το λιγότερο που με ενδιαφέρει (ή τέλος πάντων όχι το πιο σημαντικό) σε ένα βιβλίο.
Μιλάμε για έναν πομπώδη, κενό λόγο (σατανικά σχέδια, δολαριοπληρωμένη προδοσία, κοκ) και για σημεία που σε κάνουν να τραβάς τα μαλλιά σου (αν έχουν απομείνει). Υπερασπίζεται πχ το Στάλιν, αλλά σε ποια βάση; Ναι, έκανε μερικά εγκλήματα και πάτησαν πάνω σε αυτά, για να τον χτυπήσουν, αλλά και ποιος ηγέτης δεν έχει κάνει!! Και σε κάποιο άλλο σημείο που μιλάει για τους εκτοπισμούς των ποντιακών πληθυσμών, γράφει το αμίμητο "...[ο Στάλιν] θα είχε λόγους σοβαρούς, για να το κάνει..."!!!
Χώρια οι ιστορίες συνωμοσίας για τη δολοφονία του Στάλιν.
Κι αυτά είναι απλώς δύο ενδεικτικά σημεία.
Το μόνο που μπορώ να δεχτώ είναι ότι έχει κάποιες ενδιαφέρουσες παραθέσεις αποσπασμάτων (που όμως δεν είναι δική του δουλειά).
Αν είναι έτσι και τα άλλα του έργα, απορώ πώς (και αν όντως) έχει αποσπάσει τόσα εγκωμιαστικά σχόλια, όπως τα παραθέτει προς το τέλος του βιβλίου.
Αν υπάρχει σοβαρός αντίλογος στα παραπάνω, είναι δεκτός, αρκεί να απαντά συγκεκριμένα στα ερωτήματα. Γιατί είναι καλό-χρήσιμο αυτό το βιβλίο στις μέρες μας (και όχι στον καιρό που γράφτηκε), τι έχει να μας προσφέρει, τι κερδίζει κανείς διαβάζοντάς το.
Μπρεζνιεφικό Απολίθωμα, χωρίς να έχεις άδικο επί της ουσίας, παραβλέπεις, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ότι ο Μάλαμας παρ’ όλα αυτά που σωστά του καταλογίζεις, αντιπροσωπεύει μιαν ολόκληρη γενιά εαμογενών αυτοδίδακτων ―πολύ ορθή η επισήμανση του ρα― συγγραφέων κι αν θέλεις και διανοουμένων που το επίπεδό τους φτάνει μέχρι ένα ορισμένο σημείο και δεν πάει παραπέρα. Επειδή δεν θέλω να δυναμιτίσω την κουβέντα αναφέροντας επώνυμους με περγαμηνές πανεπιστημίων κλπ. που έπαιξαν την δεκαετία του 1990 βρόμικο ρόλο υπονομεύοντας με τον πιο ύπουλο τρόπο, μένω στο θέμα της τιμιότητας που του την αναγνωρίζω. Οι συγχύσεις του είναι, δυστυχώς, συγχύσεις μιας ολόκληρης γενιάς, την οποία οι νεότεροι δεν φαίνεται να την κατανοούν, όχι βέβαια για την δικαιολογήσουν, αλλά για να βγάλουν τα αναγκαία για το παρόν συμπεράσματα. Αλλά σταματάω εδώ για να μην τραβήξει σε μάκρος η συζήτηση. Ίσως μιαν άλλη φορά επανέλθω...
Παρατηρητικός
Για νάμαι ειλικρινής, το έχω στην βιβλιοθήκη μου το σύγγραμμα, αλλά μετά από ~50 σελίδες (είναι ογκωδέστατο) ...σταμάτησα να το διαβάζω, μάλλον για τους λόγους, που γενικά αναφέρει ο Μπρέζνιεφ. Δεν μάθαινα κάτι, που δεν ήξερα, και καιγόμουνα (και εξακολουθώ...) να μάθω το ΓΙΑΤΙ.
Ομως θα σταθώ στο τελευταίο σχόλιο του Παρατηρητικού: Αυτή ήταν η γενηά, με αυτά τα εφόδια, που μεγαλούργησε και μας έθρεψε. Είναι οι "πατεράδες μας". Ας διδαχτούμε από τη ζωή τους.
Επειδή χανόμαστε και κάνουμε κύκλους.
Δεν κάνω ιστορική αποτίμηση του Μάλαμα, της προσωπικότητάς του και της γενιάς του.
Έγραψα ότι δε θα συνιστούσα σε κάποιον να πάρει και να διαβάσει το βιβλίο του (που έχει όμως πολλά προλεκάλτ στοιχεία).
Αν κάποιος νομίζει ότι αδικεί το πόνημά του αυτή η κρίση κι έχει διαφορετική γνώμη, καλοδεχούμενη, αλλά παρακαλώ με επιχειρήματα.
Σταματήστε να γράφετε "προλεκάλτ".
Η λέξη είναι "Προλέτ κούλτ" (Προλετάρσκαγια Κουλτούρα)
Λαθρά. Λογοπαίγνιο.
Προλεκούλτ + καλτ = προλεκάλτ.
Αααα μάλιστα!
Όπως λέμε......εφαλφάλεια!
Αλήθεια τα θυμάστε εκείνα τα τρόλια του ΓΑΠ?
Το συγκεκριμένο τρόλ, η Μπατζελή, κι εκείνο, περγαμηνές ΚΚΕ έλεγε ότι είχε....
.......αυτή η γκλαμουριά του ΚΚΕ τελος πάντων.......
...."Ευελ-φάλεια"!
Οπως Κλαυσίγελως, Τραγέλαφος και άλλα τερπνά της διαχρονικής ελληνικής σκωπτικής θυμοσοφίας;
Οχι ακριβώς!
Επαρχιώτικος φτωχοπροδρομικός μιμητισμός, δηλαδή πιθηκισμός, ευρωληγούρηδων και καπιταλοφρόνων "αριστερών" εκσυγχρονιστών, Παπαδημούλη, Διαμαντοπούλου κλπ. εκσυγχρονιστικών δημοκρατικών δυνάμεων τύπου. Και όχι "απόδοση".
Πάντα μια πεποιημένη "λέξη", είτε για μιαν έννοια, που δεν μπορεί να υπάρξει, η για να σερβίρει λογιωτατικό χατζηαβατισμό λειαίνοντας γωνίες.
Αλλά, είπαμε: Το"πασόκ" δεν είναι απλά ένα κόμμα, ένας τρόπος σκέψης, δεν είναι μόνο μια κοινωνική τάξη (αναθεωρώ παληότερες απόψεις μου...).
Είναι ένας κόσμος ολόκληρος. Της ανορθογραφίας και της απωλείας.
Που πρέπει να καταστραφεί.
Καρτάγκο ντελέντα εστ.
ΠΑΣΟΚ είναι το περιεχόμενο από το κάθε μικρό κουτάκι της Πανδώρας που κρύβει ο καθένας μέσα του. Σαν σύγχρονη Πανδώρα το ΠΑΣΟΚ, άνοιξε το κουτί, απενοχοποίησε το φριχτό περιεχόμενο του και έβαλε τον λαό να το χρησιμοποιήσει. Κλοπή, ψευτιά, φτήνια, έπαρση, απαξίωση της αξίας και αποθέωση της μετριότητας......το ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο τα απενοχοποίησε αλλά και έπεισε τον απλό κόσμο ότι του έδωσε δώρα (παν-δώρα) για άκοπη ανέλιξη.
Κι ο Προμηθέας έδωσε στον άνθρωπο δώρο για ανέλιξη, τη φωτιά, αλλά όχι άκοπη.
Ποιόν νομίζετε τελικά ότι θα λατρέψει ο λαός. Τον Προμηθέα ή την Πανδώρα?
Όπως καταλαβαίνεις Σεχτάρ, δύσκολα θα ξεριζωθεί το ΠΑΣΟΚ και ο "παράδεισός" του. Το ότι αυτός ο παράδεισος ήταν παράγωγο του....λυσεργικού οξέως κανείς δεν το έχει καταλάβει ακόμα!
"Λυσεργικό Οξύ", χα, χα, χσ!
Πάντα κάτι καινούργιο μαθαίνω από του μύστες μιας ολοκληρωμένης επιστήμης, όπως η Χημεία.
Για τους γερμανόφωνους
"Lyserg-säure-diäthylamid" (LSD)
―γερμανόφωνους
*γερμανομαθείς
Παρατηρητικός
Δημοσίευση σχολίου