Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2017

Παζαρεύοντας

Κάθε χρόνο τέτοιο καιρό, τα μαγαζιά έχουν εκπτωτική περίοδο. Κι επειδή είναι αδικία να μην υπάρχουν εκπτώσεις για τα βιβλία (στην τιμή, όχι στο περιεχόμενο), υπάρχει και το παζάρι βιβλίου στην πλατεία Κοτζιά, που δυστυχώς έχει περάσει με το παλιό της όνομα στη συλλογική μνήμη των Αθηνέζων -νεολογισμός της μοδός- και κανείς σχεδόν δεν τη λέει με το σημερινό της όνομα: πλατεία Εθνικής Αντιστάσεως*. Ενώ ακόμα κι ο Ρίζος που τη γράφει έτσι, βάζει δίπλα, διευκρινιστικά σε παρένθεση το "Κοτζιά", για να το καταλάβουν οι συνταξιούχοι πχ, που συνήθως έχουν εκεί προσυγκέντρωση. Κι έτσι λοιπόν έχει μείνει το όνομα του δημάρχου που γκρέμισε το δημοτικό θέατρο, το στολίδι της περιοχής, όπως το περιγράφουν κάποια παλιά χρονικά, για να μην κόβει τη θέα του δημαρχείου, στο χώρο που φιλοξενεί σήμερα το παζάρι.
*Ενώ ακόμα και στο καινούριο όνομα υπάρχει η μάχη του παλιού με το καινούριο, αφού συνηθίζεται η γενική με το καθαρευουσιάνικο κατάλοιπο: Εθνικής Αντιστάσεως κι όχι Αντίστασης.

Το κακό νέο είναι στο παζάρι κάθε χρόνο οι περισσότεροι τίτλοι επαναλαμβάνονται κι απλώς αλλάζουν σειρά και διάταξη, για να σε ξεγελάσουν.Το καλό είναι πως όντως σε ξεγελάνε. Βασικά είναι τόσο πολλοί που σε κάθε βόλτα, ανακαλύπτεις κάτι καινούριο, και κάθε αναδιάταξη σε βοηθάει να πέσεις πάνω σε κάτι που είχε παραπέσει άλλες χρονιές από την έρευνα-βιβλιοτσάρκα σου.
Χώρια ότι υπάρχουν όντως καινούρια πράγματα κάθε φορά, που σε περιμένουν να τα βρεις. Καινούρια είτε με την έννοια ότι δεν υπήρχαν άλλες χρονιές, είτε με τη (χρονική) έννοια πως είναι όντως σχετικά καινούριες* εκδόσεις, των τελευταίων χρόνων.
*Θυμάμαι εν τω μεταξύ σε έναν κυριακάτικο Ρίζο, σχετικά πρόσφατα, ένα άρθρο, που εξηγούσε γιατί πρέπει να γράφουμε "καινούργιος" με γάμα κι όχι όπως το γράφω εγώ (αν και θεωρούνται και τα δύο σωστά) που δυσκολεύομαι να ακολουθήσω τη "γραμμή", γιατί δε μου κάθεται καλά, νιώθω σα να γράφω "πιπεργιά", "ζυγαργιά", κοκ.

Ένα παράδειγμα (σχετικά) καινούριας έκδοσης είναι η συλλογή άρθρων με την οποία είχε κάνει την επίσημη εμφάνισή του το αλήστου μνήμης Μέταλλα, όπως είχε βαφτίσει ο Άθλιος το Μέτωπο Αλληλεγγύης του Αλαβάνου ή απλώς Μέτωπο Αλαβάνου (κολλάει κι αυτό με το αρκτικόλεξο), που εκτός από το Μέταλλα είχε φτιάξει το ΜΑΡΣ και το Σχέδιο Β'. Και τώρα ανησυχώ μήπως δεν είναι καλά, γιατί έχει αρκετούς μήνες να φτιάξει κάτι καινούρ(γ)ιο.
Σε αυτήν την έκδοση λοιπόν, θα βρείτε και ένα κείμενο του πάλαι ποτέ Υ από το διαδικτυακό Γκράνμα που ναυάγησε, ο οποίος είναι τόσο δεξιός, ώστε να χωράει στα πάντα: από το L-Exit στη Βρετανία και τςι αριστερές παρυφές του Κόρμπιν, ως το αφιέρωμα της επιθεώρησης του ΝΑΡ (τετράδια Μαρξισμού) για την ΕΕ.

Αλλά ας επιστρέψουμε στα του παζαριού. Που δεν είναι τέτοιο στην κυριολεξία βέβαια, γιατί δεν έχει παζάρεμα, κι ευτυχώς από μια άποψη, γιατί κρίνοντας εξ ιδίων και την παρόμοια ιδιοσυγκρασία αρκετών σφων, είμαστε παντελώς ανίκανοι για τέτοια πολιτικάντικα προτσές. Κι η μοναδική φορά που θυμάμαι τον εαυτό μου να τα καταφέρνει σε κάτι τέτοιο, ήταν εν αγνοία μου ή μάλλον ακούσια, όταν μου είχε φανεί ακριβό ένα βιβλίο (για το πολιτικό 89' από τις εκδόσεις Ποντίκι) κι είπα να το αφήσω, αλλά τελικά το πήρα, γιατί μου έκανε καλύτερη τιμή ο παλαιοπώλης, για να μη χάσει τον πελάτη...

Είναι εντυπωσιακό επίσης πως με τον καιρό, ο έμπειρος αναγνώστης αναπτύσσει ένα είδος φυσιογνωμισμού απέναντι στα βιβλία και τα εξώφυλλά τους, αποφεύγοντας πχ τις ιλουστρασιόν εκδόσεις, αυτές που έχουν ανάγλυφο τίτλο, τα συνωμοσιολογικά υπονοούμενα, κτλ, για να ξεσκαρτάρει μπόλικη σαβούρα και να κερδίσει χρόνο στην έρευνά του, αφού ούτως ή άλλως θα τον περιμένουν οι φίλοι του πόση ώρα να τελειώσει.
Αλλά έτσι μπορεί να του ξεφύγει κάτι ιδιαίτερο και σημαντικό. Πχ το βιβλίο "ποιος αυτοκτόνησε το Νίκο Ζαχαριάδη" του Αχιλλέα Παπαϊωάννου, που δεν είναι παρά εμπλουτισμένη επανέκδοση της "Διαθήκης του Ν. Ζαχαριάδη", που είχε γράψει ο Α.Π. (όταν -υποτίθεται πως- τον επισκέφτηκε στην εξορία του στο Σοργκούτ, διέσωσε τις κρίσεις του για μια σειρά πρόσωπα και γεγονότα, και κατάφερε να περάσει τις σημειώσεις του κάτω από τη μύτη της ΚGB. Κι ύστερα άλλαξε πλευρό και ταξική μπάντα, πιθανότατα...)
Το εντυπωσιακό σε όλα αυτά δεν είναι οι διάφορες αντι-ΚΚΕ αιχμές, που είναι γραφικά διασκεδαστικές, κάνοντας σχεδόν "ευχάριστο" το ανάγνωσμα, αλλά ότι οι εκδόσεις που βρήκε ο Α.Π. για να το κυκλοφορήσει είναι ο οίκος Μπίμπης (Στερέωμα), στη Θεσσαλονίκη, που είχαν στο ίδιο ράφι μια σειρά περίεργα βιβλία, αρχαιόπληκτων, συνωμοσιολόγων, ακροδεξιών, κοκ. Κι ίσως από μια άποψη να έκανε τελικά πετυχημένη επιλογή για το βιβλίο του...

Επειδή όμως κάθε "εισήγηση" πρέπει να καταλήγει σε συγκεκριμένες προτάσεις-μέτρα, έχουμε και λέμε:
-το βιβλίο του Μπάμπη Καββαδία (παλιότερο στέλεχος της ΚΝΕ, από την "αμαρτωλή" νομική της Αθήνας) για τον Αριστοφάνη και την εποχή του, από τις εκδόσεις Εντός. Έχει αρκετή από την αθυροστομία του ποιητή κι αξιοσημείωτη ικανότητα αναπαράστασης της ατμόσφαιρας εκείνων των χρόνων, ενώ βοηθάει για να δεις με άλλο μάτι την επόμενη επίσκεψή σου στην Αρχαία Αγορά -καθώς θα περνάς πχ μπροστά από το Βουλευτήριο.

-ένα βιβλίο μελέτης-ανάλυσης του Κώστα Κάππου για την ΕΕ και την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, που είναι εξαιρετικά επίκαιρο για όλους, εκτός από αυτούς που τιμούν το όνομά του στείρα, ενώ αγνοούν και στρεβλώνουν το πολιτικό του πνεύμα.

-μια συλλογή κειμένων για το ποδόσφαιρο στην Αφρική -ενώ βαδίζουμε στην τελική ευθεία του φετινού Κόπα Άφρικα.
-το δίτομο ιστορικό βιβλίο του Ψυρρούκη για τους ταξικούς αγώνες κατά τον 19ο αιώνα ως τις αρχές του 20ού και τη διαμόρφωση του ιμπεριαλισμού ως ανώτερου-τατου σταδίου του καπιταλισμού.

-Όσοι αντέχουν τη γλώσσα του Χέγκελ, μπορούν να δοκιμάσουν τη Λογική του. Αλλιώς μπορούν να συμβιβαστούν-με με την ιδέα πως όποιος δεν την έχει μελετήσει κι αφομοιώσει, δεν έχει καταλάβει πραγματικά το Κεφάλαιο του Μαρξ και τη μέθοδό του.
-Όσοι έχουν αρχιτεκτονικές γνώσεις κι ανησυχίες, ας τσιμπήσουν παραδίπλα με 3,5 ευρώ μια μελέτη του (δικού μας κι ας μην μπαίνει ακριβώς σε καλούπια) Σαρηγιάννη για την αστικοποίηση στον αρχαίο ελλαδικό χώρο, κατά τη 2η χιλιετία πΧ.

-τις ΚΟΜΕΠ της Αντίστασης και των Δεκεμβριανών (θέλουν όμως δουλειά μυρμηγκιού, με το λεπίδι για να ανοίξουν οι σελίδες) όπου ανάμεσα σε πολλά και ενδιαφέροντα, μπορεί να βρεις κανείς πχ στο τεύχος του Μάρτη του 45', το περιεχόμενο της συμφωνίας της Γιάλτας. Αυτό ως απάντηση πχ στους φωστήρες που λένε πως το ΚΚΕ ξεκίνησε τον ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ, επειδή δεν είχε υπόψη του τι συμφώνησαν οι ισχυροί στη Γιάλτα.
Προφανώς εννοούν τη συνάντηση της Μόσχας και το δημοφιλή αστικό μύθο για τα χαρτάκια. Γιατί κανείς δεν αναφέρεται όμως στη διμερή συνάντηση Τσώρτσιλ-Ρούσβελτ στην άλλη όχθη του Ατλαντικού; Εκεί αλήθεια δεν έγινε καμία μοιρασιά και δεν έπαιξαν ζάρια με τις τύχες της Ελλάδας; Γιατί δυο μέτρα και δυο σταθμά;

Αυτές προφανώς είναι ενδεικτικές προτάσεις. Κι έχετε ακόμα λίγο καιρό για να πάτε στο παζάρι, να αγοράσετε ένα κοκοράκι και να φτιάξετε μια λίστα με τις δικές σας προτιμήσεις, μέχρι τις 5 Φλεβάρη που είναι η τελευταία μέρα.

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Είδες κάτι πράγματα όμως; Ο αντικομμουνισμός όταν δεν στηρίζετε στο ψέμα και τη διαστρέβλωση, στηρίζετε στην άγνοια. Πολύ ενδιαφέρον πρέπει να είναι η ΚΟΜΕΠ του τότε!
Τώρα στο "Γιατί δυο μέτρα και δυο σταθμά;", νομίζω το ερώτημα είναι ρητορικό, εννοείτε ότι δεν τους νοιάζει η αλήθεια. Οι αστοί σταμάτησαν να ασχολούνται με αυτή από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα όπως ξέρουμε.
Πάντως η έκθεση όντως έχει μερικές φορές κάποια πολύ καλά κομμάτια!

Ιβάν Τζόνι

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα σύντροφε. Όντως είναι καλές οι προτάσεις. Όμως έχω μία σημείωση. Τον όρο '' Α θηνέζο '' τον λες και μεταμοντέρνο πλέον. Κυκλοφορεί ήδη χρόνια και μάλιστα από ιντελεκτουέλ αριστερούς.

κομμουνιστής με δεξιότητες

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Α δεν το ήξερα. Εγώ που δεν είμαι αθηνέζος, τον άκουσα αρκετά πρόσφατα...
Μπορεί να φταίει που δεν είμαι πια τόσο συχνά πάνω, στη λδ του βορρά.

Ανώνυμος είπε...

Το βιβλιο του Καππου το βρηκα και το τιμησα αλλα την λογικη του Χεγκελ δεν την βρηκα πουθενα. Μου φαινεται περιεργο που εξαντληθηκε. Επισης τιμησα και μια συλλογη κειμενων του Κιμ ιλ Σουνγκ.

Αν και καθε χρονο εχει τα ιδια πανω κατω βιβλια, καθε χρονο κατι θα βρεις να αγορασεις. Αντε και του χρονου, ελπιζω με χεγκελ.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κοίτα ανώνυμε (βρες κι ένα όνομα-ψευδώνυμο, να συνεννοούμαστε) μου έχει τύχει κι άλλες χρονιές να πηγαίνω δύο φορές την ίδια χρονιά, να υπολογίζω πως θα βρω ένα βιβλίο εκεί που το χα αφήσει και να μετανιώνω που δεν το πήρα τότε που το βρήκα, γιατί δεν το ξαναβλέπω στη θέση του. Ακόμα κι αν αφήνει κανείς κάτι, πρέπει να σημειώνει τουλάχιστον τον εκδοτικό, για να μην ψάχνει μετά ψύλλους στα άχυρα, δηλ έναν τίτλο σε ολόκληρο παζάρι.
Οπότε μπορεί να μην εξαντλήθηκε, αν και θα είχε πλάκα να πιστεύει κανείς πως το διάβασαν οι πλατιές μάζες εδώ και έτρεξαν να το πάρουν, να το εξαντλήσουν και να το μελετήσουν πλατιά, έτσι προσιτό και μη στρυφνό, καθώς είναι σε ύφος και περιεχόμενο.
Τέλος πάντων, θυμάμαι ότι ήταν στο γύρνα, δηλ στο διάδρομο της εξόδου, προς τη μέση, εκεί που κάνει μια εσοχή σαν μικρό πι, όχι στις γραμμές του πι, αλλά στο εσωτερικό "ράφι", στο κέντρο του διαδρόμου. Είχε κι άλλα φιλοσοφικά βιβλία από τις ίδιες εκδόσεις, είχε και το βιβλίο του Σαρηγιάννη που αναφέρω παραπάνω. Αν κάνεις άλλα μια προσπάθεια, μπορεί να είσαι πιο τυχερός και να το βρεις.

Σχετικά με το βιβλίο του Κιμ ιλ Σουνγκ (μία από τις πρώτες αγορές που πρέπει να έκανα από αυτό το παζάρι), αν και αυτό το "σχετικά" είναι αρκετά "σχετικό", όπως θα διαπιστώσεις, μπορείς να δεις κι αυτό το κείμενο από το 2010 -πώς περνάει έτσι ο καιρός...

http://sfyrodrepano.blogspot.gr/2010/06/blog-post_27.html